Stilte (105 km)

De dag begint met het bericht dat een collega-arts ervoor heeft gekozen om 5 juni de laatste dag van zijn leven te laten zijn. Een groot aantal jaren terug heb ik hem aangenomen en begeleid. Een paar maanden terug was ik ik in het theater bij Diederik van Vleuten die in zijn programma deze eerste zin gebruikte n.a.v de gekozen dood van zijn zusje. Hij verwijst in zijn verhaal naar misschien wel de grootse spreker in de geschiedenis:Winston Churchill. Die laatste kon bij de dood van zijn dochter geen woord uitbrengen.
Op zo'n moment, ook op dit moment, pas slechts stilte.

Stilte is ook aanwezig vandaag bij een prachtige rit die ons voert door de Sierra de Cazorla. Het is een andere stilte. Een met de natuur. Alleen vogels, beekjes, een wegschietende ree. Dit is een prachtige stilte. In die prachtige stilte met een fantastisch uitzicht ontbijten we. Een vers stuk stokbrood met net afgesneden kaas. Beetje olie op. Een café solo en een fles water. Alles puur. Alles echt. Je hebt weinig nodig om gelukkig te mogen zijn.
We zijn Andalusië binnengekomen. Ineens stond het bord er. En het lijkt alsof de omgeving ineens verandert. De dorpjes worden witter. De grond wordt droger. Er komen steeds meer plantages met olijfbomen. Dan verandert het landschap toch weer plotseling en dalen we af naar een stuwmeer en rijden over een dam naar het bvengenoemd natuurpark. Geen toerist te zien, zeker geen niet-Spaanse. Hoe kan het dat een dergelijk mooi gebied zo onbekend is. In een van de kleine dorpjes onderweg lunchen we. Een bijzondere lunch dankzij de ober. De ober leest desgevraagd het menu op met zijn opschrijfboekje op 5 cm van zijn toch goedziende ogen. Onverstaanbaar Spaans uiteraard. Op onze vraag om enige uitleg leest hij het nog een keer op maar dan harder. De derde keer toetert hij het menu op een tegen gehoorschade aanzittende sterkte in onze oren. We besluiten maar willekeurig te kiezen. Het valt mee. Ooit had ik een Nederlandse wat oudere man die Marokkaanse werknemers bijstond bij het spreekuur. Zijn vertaaltechniek was een beetje a la de ober. Op mijn in het Nederlands gestelde vraag keerde de tolk zich naar de niet-begrijpende Marokkaanse man en herhaalde de vraag ook in het Nederlands maar dan drie keer zo hard. DE DOKTER VRAAGT...

Terug naar de stilte. Door dit prachtige gedeelte van Andalusië, groen, stil, schoon, mooi, komen we na een laatste klim Arroyo Frio binnen. De koude kloof. Klinkt als een Suske en Wiske titel. Maar het is een alleraardigst dorpje dat een uitvalbasis is voor allerlei buitensporten. Her gebied leent zich er enorm voor. Hiking, biking en canyoning. Het kan allemaal hier. Je zou hier graag een week blijven of terugkomen. Zo mooi is het hier. Maar wij gaan door. Morgen kiezen in Cazorla welke route we zullen nemen. Duidelijk is wel dat we niet alle Andalusische hoogtepunten kunnen zien. We moeten kiezen.
Es la vida. Hasta mañana.