Aankomst in Santiago (45 km)

De rustdag gisteren hebben we doorgebracht zoals het een rustdag betaamt. Luierend, schrijvend, zwemmend in het binnenbad. Een enkele massage. Vooral voor de dames. Die hebben het natuurlijk het zwaarst gehad. Veel anders konden we ook niet. Want het regent en het zijn geen sappige buitjes. Dit is de plek waar in Europa de depressies aan land komen en dat is te merken. Stormwind en hoosbuien. De 56 graden van Andalusië zijn ver weg. Als het kwik de 15 graden haalt is het al veel. En een mens went aan warmte. Maandag reed één van ons al met twee jasjes. En toen was het nog 26 graden.....

Maar vandaag moet Santiago gehaald worden. Het is maar 45 kilometer. Niet per se lichte kilometers. De stormwind komt uit het noordwesten en laten we daar nu net naartoe moeten en er wordt veel regen verwacht. Met de moderne hulpmiddelen wachten we totdat een droge periode zich aandient en we vertrekken. Dat zijn de momenten waarop je Helga vd Leur mist. Na 6 minuten fietsen blijkt de voorspelling niets waard en begint het zodanig te hozen dat je nauwelijks een paar meter vooruit kan zien. Afdalen is koud, nat en gevaarlijk. Klimmen geeft warmte. Na een paar uur bereiken we Santiago en we worden via de routebeschrijving over kleinere wegen naar de kathedraal en het plein geleid. Het moment van oprijden naar het plein geeft een gevoel van bevrijding, verlichting. Het zit erop. Na een slordige 3000 km is dit overigens geen eindstreep. Als de reis het doel is, kan Santiago geen eindpunt zijn. In fysieke zin is het dat wel. We vieren de aankomst met elkaar, met onze partners. Als door een klein wonder is het net droog wanneer we aankomen en schijnt er een bleek zonnetje. Verdiend, zo voelt dat. En een teken van boven. We bedanken elkaar ook voor het gezelschap, de steun en de vriendschap. Tijd voor bier en wierrook. Want na het één volgt toevallig het ander. Nadat we in ons hotel  wat zijn opgefrist, de fietsen hebben gestald op de eerste verdieping van het hotel en een heerlijke menu del dia hebben voorgeschoteld gekregen, lopen we terug naar het plein en zijn op tijd voor de mis. Na de communie is het altijd wachten of de eeuwenoude traditie van de Botafumeiro, het manshoge wierrookvat dat door een aantal speciaal daartoe opgeleide lekenbroeders hoog over de aanwezigen wordt gezwaaid, daadwerkelijk plaatsvindt. En ja we hebben geluk. Waar het eeuwenlang vooral werd gebruikt om de stank van honderden pelgrims te bestrijden wordt het nu gefilmd door honderden mobieltjes. Maar samen met het moment dat iedereen elkaar de vrede wenst tijdens de dienst blijft het een ontroerend moment. Het verenigt. Het verbindt. We maken van de gelegenheid ook gebruik om na de mis de crypte met de naar zeggen stoffelijke resten van de apostel te bezoeken en het gouden beeld van Jakobus traditioneel (ruggelings) te  omhelzen. We doen een stille wens terwijl we de profeet omarmen. Voor vandaag is het mooi geweest. We blijven nog twee dagen en vliegen zaterdag terug naar Nederland. Tijd voor reflectie en een epiloog. Hasta luego.