Spaak uit het Wiel ( 40 + 80 + 65)

We beginnen de dag met een rondwandeling door het vestingstadje Morella. Eten twee broodjes vis op een terras en beginnen aan een lange afdaling. Komen daarbij langs allerlei kleinere dorpen. In een daarvan, Mirambel, slaan we onze proviand in en starten daar met de lange klim die ons uiteindelijk in Teruel moet brengen. Een paar honderd meter buiten het plaatsje het geluid van een brekende gitaarsnaar. In dit geval een gebroken spaak in het achterwiel van Ronald's fiets. Doorfietsen kan gevaarlijk zijn. Op zoek naar een fietsenmaker lopen we terug naar het dorp. Geen fietsenmaker uiteraard. Mensen zijn al blij als er in dit ontvolkte gebied een SRV man blijft komen. Dan maar voorzichtig doorfietsen naar Cantavieja. Rustig fietsen, niet te veel druk op het achterwiel
Zeker niet in de klim. We bereiken Cantavieja een anderhalf uur later. We vinden een werkplaats, maar helaas geen spaken op voorraad. De man van de werkplaats verwijst ons naar Teruel. Daar heb je een fietsenmaker. Hoe daar te komen? Nou morgen om kwart over zes gaat de eerste bus. En tevens de laatste. We vinden onderdak in een pension boven de bushalte. Het ruikt er naar bloemkool, we hebben een klein kamertje, er is feest dat tot diep in de nacht doorgaat, een stel dat laat naar boven komt gedraagt zich ook niet als egeltjes, maar verder slapen we goed. En we staan om 6 uur bij de bushalte. Fietsen gaan onder in de bus. Nu moet je weten dat het voor de busmaatschappijen een goede bijverdienste is om pakketjes te vervoeren. Dus niemand kijkt hier van op. De buschauffeur heeft er zin in en voordat we zitten geeft hij al gas. Ook een goede gewoonte blijkt. Halfweg de 80 km stoppen we voor een kop koffie. Ook niet alledaags in Nederland om samen met de buschauffeur een café solo (espresso)  te drinken aan de bar. Onderweg stapt er nog een (letterlijk) buslading schoolkinderen in. Maar we bereiken Teruel veilig en op tijd. De bus heeft ons wel over 80 km zwaar en mooi fietsparcours geleid. Jammer. Fietsenmaker is snel gevonden. Gaat om 10 uur open. Dus we nemen een uitgebreid ontbijt. Nieuwe spaak erin gezet. Klaar. Blijkt maar weer eens: voor elk probleem is er een oplossing. Een onoplosbaar probleem bestaat niet. Dat heet dan een gegeven. We rijden door de woeste streek van de Maestrazgo. Ruw, onherbergzaam, dun bevolkt. Teruel is een uitzondering. Hier wonen en werken nog zo'n 35.000 mensen. Onder andere een Nederlandse hydrobioloog die er is gaan wonen met zijn Spaanse vrouw en die we voor de deur van de fietsenmaker tegenkomen. Hij heeft ook een aantal jaren in Albarracin gewoond. Het stadje waar we nu naar toe gaan. Af en toe heeft hij werk en in de stille periode geeft hij bijles Engels en wiskunde. Leuke gast. We verlaten Teruel met zijn mooie Mudejar stijl en fietsen naar Albarracin. Een hangend dorp aanwezig op de werelderfgoedlijst. Zeer mooi en zeer onbekend bij Nederlandse toeristen. Houden zo. Achter het dorp start de gelijknamige Sierra. Een middengebergte dat ons voert naar 1600 meter door een prachtig en woest landschap. We eindigen voor vandaag in Frias de Albarracin. Klein dorpje. Klein hostal. En eten bij de buren. De buurman heeft een aantal jaren in Frankrijk gewoond en spreekt graag Frans. We eten goed. Barman is ondertussen vooral bezig met het maken van selfies met zijn andere gasten. We gaan vroeg slapen. Noodgedwongen. Er is hier verder echt helemaal niets anders te doen.

Hasta mañana.