Vergezichten en Verval (142 km)

De wiskundige definitie van een rechte lijn is de kortst mogelijke verbinding tussen twee punten. De definitie van een Spaanse weg, althans in dit gebied, is de kortst mogelijke verbinding tussen twee steden of dorpen. Je moet hier de wegingenieur kunnen herkennen aan zijn lineaal. We hebben vandaag op twee grotere wegen gefietst en beide zijn een streep naar de horizon. Als die streep ook nog eens omhoog gaat is dat een psychologisch extra zware belasting. Fietsen is natuurlijk pure psychologie. Stel je van tevoren in op 120 km en en het worden er inderdaad 120 geen punt. Gaat zeker lukken. Stel je je in op 100 km en het worden er 110, dan zijn die laatste 10 km de langste ooit.
Kaarsrechte wegen dus door een verder leeg landschap. We ontbijten in Zamora om de hoek. Broodje, jus en een café solo en we rijden Zamora uit. De afgelopen dagen hadden we steeds een wel omschreven doel met fietsen. We wilden op tijd in Salamanca zijn en in Zamora. Nu gaan we richting Galicië en we zien wel. We weten dat er een stuk aankomt dat weinig voorzieningen heeft. Grootschalige landbouw doet iets met de infrastructuur. Het trekt leeg. Jongeren trekken naar de grote stad. Komen naar hun studietijd niet terug. Veel leegstand. Veel verval. Dit gebied kent daardoor ook een eigen vorm van schoonheid. Vergezichten en verval. Dat zijn wel de woorden die horen bij vandaag.
We rijden door het Tierra de Pan, het land van het brood. Eindeloze graanvelden. Halverwege de lange rit van vandaag bereiken we het dal van de Vega. Een aangenaam riviertje dat met zijn begroeiing een groene enclave is in het gele landschap. We lunchen weer eens op een bankje op een plein. In een winkel van sinkel hebben we brood en beleg kunnen kopen. Daarna moeten we het doen met een beperkte mondvoorraad. Pas in de tweede helft van de middag zien we weer een bar. Nu hebben we tijdens deze tocht een groot aantal bars gezien. Per dag een stuk of drie vier. Voor het ontbijt, ons tweede ontbijt, ' s middags een drankje. Zo'n 200 bars zullen we hebben gezien. Maar deze is wel heel welkom. Zoals alle bars ook deze. Een Spaanse bar heeft de functie van praathuis, verenigingslokaal, buurthuis, koffiehuis, stamkroeg. Je kan er altijd wat eten. En je kan er altijd je verhaal kwijt. Een soort GGZ zonder detox dan. Want gedronken wordt er vanaf de vroege ochtend.
Deze bar zit vol met kaarters. Veel oudere mannen. Veel gehandicapten. En veel lawaai. Bij dit kaartspel dat overal wordt gespeeld lijkt het te gaan om wie het hardst praat. Eén vrouw aanwezig. En die staat achter de bar. Vroeger zeer waarschijnlijk het mooiste meisje van de klas geweest. Zo gedraagt ze zich nog in ieder geval. Maar sinds die tijd is er veel gebeurd.
Een colaatje, een fles water en een stuk tortilla en de mannen kunnen er weer tegenaan. Uiteindelijk besluiten we maar door te rijden naar de voet van de bergen. Puebla de Sanabria. Zo'n stadje waar je een trektocht begint. Of andere buitensportactiviteiten. Prettige omgeving. We eten en slapen in een wegrestaurant. Alweer. Lange rit vraagt om lange nacht. We beloven onszelf wat uit te slapen. Hasta mañana.