Naar de Ebro (90 km)

Vanochtend eerst naar het Cisterciënzerklooster van Poblet. Wat ons niet vaak gebeurt, we zijn te vroeg. Het klooster gaat pas om 10.00 open. Het blijft bij het bewonderen van het uiterlijk. We fietsen door. Prachtige natuur, maar weinig afwisselend. Geen dorpjes, dus geen voorzieningen, dus geen lunch behalve een halve banaan. Gelukkig wel een fuente, een bron, voor vers drinkwater. En veel klimwerk. We gaan een paar keer naar de 800 meter. Om weer af te dalen. In een van die afdalingen komen we een Amsterdammer tegen. Te herkennen aan het fietsshirt met de drie kruisen en het vermogen veel te praten, maar niet zoveel te luisteren. Hij is vanaf zijn 50e met pensioen, dat doen veel Amsterdammers, vandaar dat we in 010 zo hard moeten werken. Hij oogst wel bewondering door het gegeven dat hij drie keer per jaar een langere fietstocht maakt. Vrouw werkt nog, kinderen hebben hem niet meer nodig. Dus hij nam een hobby. En die hobby heeft hem nu genomen. Hij was nu onderweg van Faro naar huis. Maar stapt noodgedwongen voor een paar privé-zaken in Girona op het vliegveld. Onze dag wordt verder gevuld door fietsen. De monotonie van het fietsen werkt als een soort mantra. Zeker tijdens het klimmen. Je gebruikt teveel energie om aan allerlei trivialiteiten te denken. Wel komen er allerlei zijnsvragen naar boven. Alle levensgebieden komen langs. Het is de filosofie van het fietsen. Als de fiets al was uitgevonden ten tijde van de oude Grieken waren we met de beschaving al weer een stuk verder geweest. We slapen even buiten Moia. In een soort Spaanse variant op een B&B. We konden er namelijk 's avonds niet eten, want de vrouw des huizes had een reünie. We bevinden ons aan de Ebro, de rivier die vanuit het Cantabrisch gebergte dwars door Spanje haar einde vindt in de Middellandse zee. Aan de oevers heel veel fruitteelt.Veel fruitteelt wil zeggen veel handenarbeid. En om ons fruit goedkoop te houden dus veel goedkope krachten. Geen Polen in dit geval, maar veel Afrikanen. Het dorpje waar we slapen toont dat in overvloed. De B&B zelf is een variant op een kinderboerderij, met veel beesten en genoeg ruimte voor kinderen. We zijn jammer genoeg de enige twee gasten. We krijgen dan ook veel aandacht van de gastheer. Meer aandacht dan WiFi. Die is alleen in een hoek van de gemeenschappelijke ruimte te vinden en dan alleen als je in een bepaalde hoek zit. We lopen naar het dorp om wat te eten. We hebben de keus uit één restaurant, nou ja één eetcafe, nou ja één café waar mensen soms ook eten. Maar na een lange fietsdag smaakt alles. Ook de platos variados die de vriendelijke eigenaar ons voorzet. Niet helemaal een fietsersmaaltijd, maar beter dan het alternatief van een fietsgelletje.

Morgen naar Morella en voor het eerst boven de 1000 meter. Hasta manana.