25 juni Ventoux en vriendschap (110 km)

Voor de tweede langere etappe over de Meseta vertrekken we wat vroeger dan gebruikelijk. Ons wachten vandaag 110 km op diezelfde hoogte met  verre einders die nergens toe leiden behalve naar een volgende verre einder. Het is mooi door de monotonie, saai door de eenvormigheid. Onze gedisciplineerde Belgen (Kristel en Stefan)  hadden andermaal gelijk, de wind draait. Vanaf het middaguur hebben we de wind tegen, geen cadeau in deze omgeving. Door enkele verlaten dorpen met elk wel een mooie Romaanse kerk, komen we in Sahagun. Een Karel de Grote stad. Die beschermde met zijn ridders de pelgrimsroute en vocht meedere slagen uit met de Moren. Aan de oever van de rivier staken zij hun lansen in de grond. In de nacht voor de beslissende slag groeiden een groot aantal lansen uit tot bloeiende boompjes. De dag erna bleek dat de bezitters van deze lansen zouden sneuvelen. Verder staat er in Sahagun een prachtige abdij in Mudajarstijl, dat hebben die Moren dan weer wel goed gedaan. In El Burgo weer een groot aantal ooievaarsnesten, het moet een kinderrijke omgeving zijn.

We zijn vroeg in Leon. Bij het binnenkomen van Leon staat een fietser stil te twijfelen. Het blijkt Katrien te zijn, Amsterdamse uit Arnhem. Geheel in haar eentje vanuit de hoofdstad in 6 weken,  tot nu toe, onderweg naar Santiago en zij fietst ook weer terug. Zij is gisteren haar Nederlandse en Vlaamse vrienden kwijtgeraakt. Zonder enige terughoudendheid vertelt zij in een paar etappes haar levensverhaal. Het is boeiend, maar niet voor deze plek geschikt. Daar is Katrien te aardig voor. Wij checken in, daarna drinken we een biertje met Katrien op het kathedraalsplein in Leon. Haar levensverhaal verdiept zich. Een klein stukje dan toch: de perfecte Bildung, conservatorium, 10 jaar een ID-baan, een stukje WAO, fietskoerier geweest en nu postbode. Zij laat al haar bezittingen bij ons achter en gaat op zoek naar een slaapplaats, zij vindt er een in de mooie Alberque van Leon en wordt daar ook herenigd met haar reisgenoten, die zij haar vrienden noemt. Een in alle opzichten mooie, excentrieke en intelligente vrouw met een gebruiksaanwijzing die iets dikker is dan het gemiddelde.  We laten haar beloven dat ze onderweg nog een helm koopt en nemen afscheid met een Camino-knuffel. Het ga haar goed.

Spanje is feest, Leon is feest. Na een kleine restauratie ( waren we nog niet aan toe gekomen door Katrien) gaan we Leon in. Leon komt ook bij ons binnen. Via alle zintuigen. Plein na plein is bezet, we hebben moeite om een tafeltje te vinden. De "op het weer geklede" serveerster noemt ons "chicos", we zijn weer jong. Het eten is goed, de wijn is beter, de sfeer is optimaal. Iedereen is buiten, het wordt laat, maar wie heeft gezegd dat de pelgrim niet mag bezwijken onder aardse verleidingen? En hebben we al gezegd dat Leon mooi is, blijf niet alleen in Burgos, Pamplona, Logrono hangen, maar bezoek zeker ook Leon. Gelukkig zijn er geen rechtstreekse vluchten en zal het vooralsnog verstoken blijven van massatoerisme en alles wat dat aantrekt.

Vlak voordat we vertrokken  voor de Camino hebben we met onze partners de film Ventoux gezien. Een film naar een boek, of een boek naar een film over mannenvriendschap. Voor ons gaat deze reis ook over het bevestigen en versterken van vriendschap. Het is mooi om dit met elkaar te doen met nog een jeugdvriend als voice-over vanuit Kreta.  De voice-over van de vierde moet van nog verder komen, maar blijft aanwezig in gesprekken en gedachten.

Wij sluiten af met Petrarca, die net als de hoofdpersoon van Ventoux verliefd was op Laura.  Lastig als monnik, maar vooruit. In feite was Petrarca in de 14e eeuw de eerste blogger. Met nog een kleine week te gaan sluiten we ons aan bij zijn wens, opgeschreven alvorens hij naar de top van de Ventoux trok.

God geve dat ik die reis, waarnaar ik dag en nacht verlang, mag voltooien met een geestkracht die even groot is als de lichaamskracht waarmee ik  vandaag alle moeilijkheden heb overwonnen en de voettocht heb volbracht.

Hasta manana.