26 juni De (on)gelovige Thomas (63 km)

The day after the night before. We slapen uit, ontbijten om half negen op het gemak. De kathedraal opent om 09.30 (er slapen er blijkbaar meer uit), dus we hebben de tijd. Dit voelt als een rustdag. Onderweg naar de kathedraal zien we hier en daar bij Leones de sporen van gisteravond, beter nog gisternacht. Op het plein ontmoeten we Katrien weer, toch zonder haar vrienden, die graag met ons wil meefietsen. Katrien of kathedraal, het wordt de kathedraal. Katrien halen we vast wel weer een keer in, hoewel... ze is fietskoerier geweest. De kathedraal is prachtig, vooral de gebrandschilderde ramen, maar maakt toch minder indruk dan die van Burgos. De fietsen halen we op uit de parkeergarage (luxe stalling, maar ze verdienen het, we zijn al 4 weken uitermate afhankelijk van ze) en we fietsen om een uur of 11 weg uit Leon voor een relatief korte en vlakke rit. We rijden richting de bergen. Het weekeinde wordt bergachtig met toppen van 1600 en 1400 meter en daarna in twee dagen naar Santiago met een profiel dat  sterk lijkt op de Ardennen, daar zijn ze weer. Deze dagetappe eindigt in Astorga aan de voet van de bergen, dus een verzamel- en rustplaats voor pelgrims. Hier starten blijkbaar ook de weekeindlopers, want er wordt een bus frisse, uitgeruste mensen uitgelaten tegenover het paleis van Gaudi, beetje Efteling achtig, maar dit terzijde. Geen enkele echte pelgrim is meer fris, niet qua reuk, niet qua lichamelijke gesteldheid.

Terwijl we op het terras in gesprek zijn met Vlaamse Amerikanen en Mexicanen rijdt plotseling Thomas langs. Voor wie hem niet kent zie ons verslag van Condom. We drinken een colaatje ( niet alle bikers drinken bier). En Thomas begint te vertellen over zijn leven en liefde voor de Camino. Vergeet On the Road van Jack Kerouac, lees het levensverhaal van Thomas, hij moet het nog wel even opschrijven overigens. Dat doet hij pas als hij fysiek niet meer in staat is de Camino te doen.

Thomas doet de Camino nu voor de 8e keer, hij heeft een tattoo met een schelpje en een Romeinse zeven op de binnenkant van zijn linkerarm. Wij overwegen ook een streepje. Thomas is 68, is bakker van beroep en heeft zichzelf kalligraferen geleerd, omdat hij als linkshandige rechts moest leren schrijven en hij dat heel mooi wilde doen. Van zijn oma heeft hij twee levenswijsheden meegekregen. Les 1: aan het begin krijg je een lijst van je levenschilderij mee, hoe je het intekent en -kleurt is aan jou en les 2: leer een vak zodat je altijd in je levensonderhoud kan voorzien en je je door niemand hoeft te laten bevelen. Beide heeft Thomas in praktijk gebracht. Hij heeft alles wat hij financieel overhield onder zijn kussen gestopt, niet naar een bank gebracht, dat zijn maar vertegenwoordigers van het grootkapitaal en op zijn 55e kon hij stoppen met werken. Niet dat hij veel gewerkt heeft. Toen het in de jaren 60 te doen was in Marokko en Marrakech was hij daar om kif te roken, daar vandaan is hij voor drie jaar naar India geweest en in een ashram geleefd van bananen, aardnoten en hasj. Omdat hasj het hongergevoel dooft en bananen en aardnoten nu niet helmaal de schijf van vijf zijn ging er elke dag wel iemand dood, namen werden vergeten en elke dag kalligrafeerde Thomas de naam "James"  (toch weer Jakobus) wel een op een zelfgemaakt kruis. Time to move on. Zo stapte hij voor een aantal maanden in een Boeddhistisch klooster en dat is de religie die hij nog steeds anhangt, omdat het geen echte religie is. Er wordt niemand aanbeden en het gaat om zelfverwezenlijking. Waarom dan toch de christelijke Camino?  Het is zijn manier om hippie te blijven en twee maanden per jaar te ontsnappen aan de druk van het dagelijks leven in Munchen, door hem betiteld als een Millionendorf.

O ja en in 1998 heeft hij ook de hadj gedaan naar Mekka, zo tussendoor. Thomas is de vleesgeworden jaren 60 (en 70 en 80 etc.). Een fantastische man, hij geeft ons nog wat tips voor de Camino en we nemen afscheid. Neen, in de Camino neem je geen afscheid, je ziet elkaar altijd wel weer ergens terug, soms een dag, soms een week, soms duurt het een paar jaar. Hoe zou het met Katrien zijn? Thomas voorspelt ons dat we zullen terugkomen in de Camino. Wij denken dat hij gelijk krijgt.