24 juni De Meseta (98 km)

Door de winkelstraten van Burgos fietsen we deze prachtige stad uit. Vergeet Valencia, vergeet Barcelona, vergeet Sevilla. Doe een stedentrip naar Burgos ( en neem direct Logrono en Pamplona mee). Het is goed georganiseerd, de mensen zijn relaxed, het eten is heerlijk. Fietsen door de winkelstraten is ook geen enkel probleem. Iedereen houdt gewoon rekening met elkaar. We nemen even niet de route van de heilige Sweerman, maar volgen de pijlen op de weg. Vandaag lopen de wandel- en fietsroute bijna overal parallel. Prachtige, rustige fietswegen. De wandelaars hebben het moeilijker. We gaan namelijk over de Meseta. Dit is de hoogvlakte die een groot deel van Spanje beslaat. Na een paar klimmetjes vanuit Burgos rijden we de rest van de dag op een hoogte van tussen de 800 en 950 meter. Zomers schroeiheet, 's winters ijzig koud. Zo ver als het oog reikt gouden graanvelden en windmolenparken. Afgewisseld met kleine dorpjes, waar geen zichtbaar leven is. De Camino is echter ook hier weer de levensader. In elk dorp is wel een herberg, soms heel sober, soms als een bloeiende oase in een verder droog landschap. De herberg in Boadilla waar wij het pelgrimsmenu kregen opgediend ( soep van kikkererwten en varkenslapjes) had zelfs een zwembadje, vooral bedoeld om de voetenpijn van de wandelaars te verzachten overigens. De Meseta kent geen schaduw, want geen bomen. De fietser koelt af door de rijwind, de loper niet. En de meeste lopers zijn nog niet halverwege. We zagen een bord dat Santiago nog maar 497 km weg is, dat is weinig. Wat een paar weken terug een bijna niet te bevatten fietsafstand was, is nu teruggebracht tot twee keer Luik-Bastenaken-Luik. De gedachte geeft een tweeslachtig gevoel. Natuurlijk wil je de eindbestemming bereiken. Maar ook hier is het bezit van de zaak het einde van het vermaak. Dit fietsnomadebestaan is in de afgelopen weken a way of life geworden met zijn eigen routines. Langs de as choice-chance-change hoeven we het natuurlijk niet los te laten...

We fietsen langs de resten van de abdij van St Anton, met twee nissen langs de zijkant van de weg. Verlate pelgrimgangers die niet meer toegelaten mochten worden vanwege het tijdstip vonden hier ter troost nog wat brood en wijn. We passeren het Canal de Castilla, 150 meter hoogteverschil met 49 sluizen. Vervaardigd in de 18e eeuw, maar nooit gebruikt. Wel cultureel erfgoed.

Door het prachtige parcours, de lichte rugwind en door heel veel te drinken komen we uitgerust in Carrion de los Condes. Weten daar weer een herberg te scoren en ontmoeten daar gewoontegetrouw ook weer Krista en Patrick, de twee Vlamingen die alles strak hebben geregisseerd, vroeg vertrekken en vroeg te bedde gaan. We nemen even de dag door, dat wil zeggen dat doet Kristel. Stefan is minder spraakzaam, Krista praat voor twee. Sympathieke mensen.

Omdat we ons naadloos hebben aangepast aan het Spaanse ritme: eerst een biertje in de kroeg, dan naar huis om je op te frissen en tegen tienen gaan we eens eten, komen we in de bar een Nederlander tegen die vanaf 6 april lopend onderweg is naar Santiago. Hij weet waarom hij loopt. Een bijbelse zeven jaar geleden heeft hij het plan opgevat om dit te gaan doen, gespaard, getrained en na een mindere periode in Frankrijk ervaart hij Spanje als een feest. Wij ook. Het ritme van deze wandelaar ziet er als volgt uit. Half 6 staat hij op, vertrekt een kwartier later, ontbijt ergens onderweg, loopt tot 12 uur en gaat 's avonds om 9 uur slapen. Strakke discipline, maar hij ziet er nog goed uit. Over een week of drie is hij in Santiago, daarna pakt hij, ondanks zijn pensionering, zijn werk als therapeut met autistische jongeren in Leiden voor twee dagen weer op.

Op datzelfde terras bekruipt ons het gevoel dat Stephen King hier de inspiratie voor veel van zijn boeken heeft opgedaan. We zien in een klein kwartier twee dwergen die hand-in-hand op hun tenen staand in elke vuilinsbak kijken of er niets eetbaars in is achtergebleven. Vervolgens een bevriend stel van wie hij 14 maanden in coma heeft gelegen en zij ook een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Beide loensen ongelofelijk. Vervolgens worden we stuk voor stuk gemonsterd door een wat oudere  man die na het monsteren alleen met zijn hoofd schudt. Vanavond gaat weer de deur op slot...

Op het plein waar we eten is het feest. Waarom eigenlijk? Dat weet niemand. We hebben gewoon feest. Er speelt een band die waarschijnlijk heeft moeten betalen om op te mogen treden, maar het is feest. Door een vriendelijke heer worden we uitgenodigd de rest  van de week te blijven voor de semana de fiesta, maar helaas de Camino wacht. Hasta manana