28 juni De Heilige Graal (80 km)

Na een fietsers onwaardig ontbijt vertrekken wij gescheiden voor wat de laatste klimdag wordt. Direct uit de start gaat het omhoog en samen klimmen lukt alleen op een tandem. We zien elkaar boven. Dat laatste klinkt wat fatalistisch, maar geldt vooralsnog alleen voor vandaag. Na een paar kilometer wordt Ireen gespot, die is dan al drie uur aan het lopen. ' Hey guys, you were just popping up in my mind, next time I take the bike.'  Het alleen rijden geeft ons de kans om na te denken over de vraag of wij deze reis alleen hadden willen en kunnen doen. Het antwoord is een voorzichtig 'ja' op het kunnen, waarschijnlijk ontmoet je nog meer mensen, maar moet je wel je reisvorm aanpassen (vaker in alberques slapen bijv.). Of we het willen is een tweede, door te delen vergroot je je ervaringen. Natuurlijk zijn de contacten met de vele mede-reizigers mooi en soms ook diep, maar ze groeien niet in de tijd. Daar zijn de ontmoetingen te kort en te weinig frequent voor. Een van de wetten van de Camino is: you meet people, you like people, sometimes you love people, but anyway you leave people. Uiteraard van onze guru uit Munchen. Wij zijn in ieder geval blij dat we deze reis met zijn tweeën mogen maken.

Is alles voorbeschikt? Onderweg bedenkt een van ons dat we eigenlijk Katrien vergeten zijn te vragen of ze inderdaad, zoals beloofd,  die helm heeft aangeschaft. In de volgende haarspeldbocht ligt er een puntgave fietsershelm in de greppel. Zonder een fietser er onder voor alle duidelijkheid. Tenzij die door de rechtmatige eigenaar wordt opgeeist, is de helm voor Katrien. Ze kan hem op komen halen, ze is immers fietskoerier of anders laten we de helm ergens voor haar achter. Van een andere Belg begrepen we dat Katrien een rustdag neemt, dus het zal het laatste wel worden. Het bovenstaande nog eens doorlezend doet je realiseren dat in de Camino naast wifi het vertellen en doorgeven van verhalen een belangrijk communicatiemiddel is. Door alle eeuwen heen is hier weinig in veranderd, we spreken over ' die man uit St. Truiden'  (fietsersechtpaar, van wie de vrouw zich niet alleen in het zweet moet fietsen, maar hem ook nog eens van alle kanten moet filmen en fotograferen). Of van ' de drinkende Italiaan' (= fietser uit Milaan, die bier als isotone dorstlesser neemt bij inspanning en die we vanavond ook licht zwalkend over de boulevard zagen gaan). Typeringen ipv namen, er is weinig veranderd sinds de man van La Mancha.

Tijdens deze overdenkingen klimmen we vandaag naar de Alto de Cebreiro (1310 m), de toegang tot Galicië. Het landschap verandert spectaculair. Van droge vlakten en dorre berghellingen naar frisgroene weiden en donkere loofbossen. Het moet vaak regenen in Galicië! Vooralsog is het vandaag weer bijzonder warm, de 40 graden halen we net niet.   Cebreiro zelf blijkt een klein dorpje met de mystiek van de vroege middeleeuwen. Deze mythische berg zou de bewaarplaats zijn van de heilige graal. De berg komt voor in de ridderromans van Parsifal en Walfram.

Galicië is het andere Spanje, dit is geen slogan uit een folder. Het is echt zo. Er bestaat een eigen cultuur met veel Keltische invloeden, een eigen taal. De  plaatsnaamborden worden met verf en viltstift vanuit het Castilliaans Spaans gecorrigeerd  naar de Gallicische variant.  Er klinkt doedelzakmuziek. Niet op de Alto de San Roque met het metershoge pelgrimsbeeld, niet op de Alto de Poio (1335 m). Met lichte weemoed beginnen we, inmiddels herenigd, aan de afdaling. Het is het afscheid van de bergen, weliswaar met een spectaculaire afdaling over prachtig asfalt, maar toch. Gelukkig hebben ook wij de Heilige Graal niet kunnen vinden, dus moeten we terugkomen. Via Samos eindigen we de dagetappe in Sarria en slapen we voor een klein prijsje in een groot hotel. Soms zit het mee. Het blijkt dat vanuit dit hotel morgen een groot aantal vooral jonge Spanjaarden morgen het laatste stuk van de Camino gaan lopen. Voor de volledige aflaat is het voldoende om 100 km te lopen. Binnen een paar dagen een schone lei!  Als we doorrekenen betekent dat de uiteindelijke 3000 km die we straks gereden hebben wel voor kredietpunten moet zorgen boven. Ook in Sarria is het weer feest: optredens, kermis. Lopend over de kermis valt dan op hoe klein Spanjaarden zijn. Beide zijn wij geen basketballers, maar wel langer dan de langste Spanjaarden hier. Nog twee fietsdagen te gaan. Zadel- en spierpijn hebben we niet meer, toch lijken we langzamer te rijden dan een week geleden. Wil de Camino ons vasthouden of wij de Camino? Hasta manana.