27 juni Een bemoedigend kruis (90 km)

De nacht was te kort en te warm. Geen ideale voorbereiding voor een klimetappe. Na gegeten te hebben op het plein in Astorga kwamen we op de al late terugtocht terecht in een buurtfeest. Live (cover) band met een nep Bono als voorzanger en een euro voor een flesje bier bleek een gevaarlijke combinatie. Niet geheel topfit dus 's ochtends aan de start, maar vier weken training laten zich niet gemakkelijk ongedaan maken. We gaan de Montes de Leon in. Het is een prachtige klim met een lang geleidelijk traject dat overloopt in een paar venijnige stukken aan het einde. Uiteraard doet het deugd dat we, bepakt als we zijn, een aantal fietsers zonder bepakking inhalen. We zijn natuurlijk niet competitief, maar als we kunnen winnen...De top ligt op 1500 meter, daar staat het Cruz de Ferro, een simpel ijzeren kruis op een boomstam. Een eenvoudig, maar bemoedigend monument. De middeleeuwse pelgrim wist  dat hij Santiago zou gaan halen en dat was in die tijd geen zekerheid. Symbolisch legden de pelgrims een deel van hun last af door het werpen van een steen op een grote hoop aan de voet van het kruis. Wij volgen deze eeuwenlange traditie door een vanuit Nederland meegebrachte steen bij te plaatsen. Even alleen met onze eigen gedachten.

Een klein stukje dalen en we zitten in Manjarin. Een groep mensen die zich de Tempeliers noemen heeft hier een bar/albergue bij elkaar geïmproviseerd. Veel vlaggen, routebordjes naar plaatsen all over the world, een gelovig hippie Mekka, zo iets. De plaats is in alle opzichten zo kleurrijk dat hij een plaats heeft gekregen in de The Way. De afdaling is niet ongevaarlijk, steil en voorzien van een slecht wegdek. Eerder is een fietspelgrim hier verongelukt. Of hij een pelgrimstestament bij zich had weten wij niet. Dat heeft Thomas ons gisteren ook nog eens uitgelegd. Vroeger maakten alle pelgrims hun testament op voordat ze vertrokken. Als ze niet voor een bepaalde tijd terugkeerden, kwam het testament tot uitvoer. Thomas maakt ook elk jaar zijn Santiagotestament. Voor het geval dat.... Een van de voordelen van de pelgrimstocht, dat vindt hij in ieder geval, is als je komt te overlijden, je gratis wordt gecremeerd en bijgezet wordt op de begraafplaats in Santiago en daar komen dan 300 pelgrims per dag langs en thuis in Munchen komt niemand meer bij Thomas langs. Thomas, hoe vrolijk hij ook is, draagt altijd de dood bij zich. Op het rechterpand van zijn spijkerjack, hij heeft 1 jack en draagt dat elke dag, staan een vijf-zestal opgenaaide insignes, elk gewijd aan een overleden bikervriend. Gestorven in het zadel. Wij dalen voorzichtig af in wat voelt als een warme föhn, het is inmiddels 41 graden.

Het is de dag van de ontmoetingen en herontmoetingen. Op de berg komen we de Belg tegen die na drie weken alleen te zijn geweest nu vrouw en zus in het kielzog heeft gekregen, die hem met de auto volgen. Hij is er niet gelukkiger van geworden. Zijn vrouw ook niet. 

We komen in Ponferrada de reisgenoten van Katrien tegen, die zij overigens niet langer haar vrienden noemt. Zij geven een korte evaluatie van hun reis met haar. Niet fatsoenlijk, wel hilarisch. En aan het eind van de dag zien we Katrien weer die zich omkleedt om in Cacabelos in de rivier te gaan zwemmen. Zij voelt zich definitief ontslagen door haar reisgenoten. Hoeveel afwijzingen kan een mens hebben. Voor Katrien is afgewezen worden de rode draad in het leven. Maar zij blijft geloven in een positieve wending ooit, misschien vinden we haar daarom wel zo sympathiek.  

 Voor de nacht hebben we een appartementje gevonden in Villafranca aan de voet van de Alto de Poio, de laatste, maar zeer serieuze klim van deze reis. We delen het appartement met een viertal Spaanse mountainbikers, die laat aankomen en vroeg weggaan, weinig nachtrust dus wederom.

In de Camino kom je elkaar altijd weer tegen. Aan tafel in het centrum zien we de Uruguayaanse Australische uit de alberque in Belorado. Per fiets en bus is zij hier terecht gekomen. Wij eten gezamenlijk. Zij blijkt Ireen te heten en lerares te zijn in Melbourne. Zij geeft een persoonlijke duiding van het nature-nurture principe. Zij heeft inmiddels over de hele wereld gereisd. Van  Londen tot de Galapagos eilanden. Was zij in Uruguay geboren uit dezelfde ouders was zij vast en zeker al getrouwd geweest en kinderen gehad,  nu zij in Australie is geboren leidt zij een onafhankelijk leven. Ireen is een van die vele vrije geesten die wij ontmoeten op de Camino. Is dat de selectieve aantrekkingskracht van de Camino of creëert de Camino dit? Ireen en wij komen tot de ontdekking dat zij net zo oud is als onze vriendschap: 37 jaar.  Als een soort Assepoester moet Ireen vluchten van het terras, de pelgrimsherberg gaat namelijk om half 11 dicht. Dat is onverbiddelijk. Je komt er echt niet meer in. Het glazen muiltje is in dit geval een wandelschoen. Morgen gaat zij weer de Caminowandelweg op vanaf 6 uur. Datzelfde geldt voor onze Spaanse mountainbikers. Het voordeel van korte nachten zijn echter lange dagen. Hasta manana.