29 Juni Not all those who wander are lost (80 km)

Toeval of niet, Katrien, vanochtend al vroeg vertrokken vanaf de Alto de Poio en dus al 40 km in de benen, zien we in de winkelstraat van Sarria. Snelle afhaalkoerier, we overhandigen de helm, zij wil niet met ons meerijden, dus wij vertrekken. Wij rijden door Galicia. Het is mooi, het landschap heeft veel weg van de Ardennen, maar geprononceerder. Het is hier in ieder geval veel warmer. Het kwik tikt weer de 40 graden aan. De gevoelstemperatuur is nog hoger. Drinken, drinken en niet vergeten te eten. Bij ons tweede ontbijt (of vroege luch), sluit Katrien toch weer aan en rijdt nu wel verder met ons mee. Van Krista hebben we het advies gekregen om naar Arzua te rijden, dat is een goede 80 km, dan blijven er 50 km over voor de laatste etappe, zodat we op een ' christelijk' tijdstip kunnen arriveren in Santiago. Tegen de verwachting in, maar wel volgens de voorspelling van Krista (we zullen navragen waar zij volgend jaar gaat fietsen, perfecte reisleidster), wordt het een zware etappe. De vele steile klims en het warme weer zorgen daarvoor. Er zit een prachtige afdaling in naar Portomarin, een herbouwd dorpje aan een stuwmeer. Dan volgt het parcours een mooie slingerende weg met Horreos, op palen gezette stenen opslagschuurtjes ( dit vanwege de knaagdieren). Voortdurend blijft het op en neer gaan. Aan het eind van de dag tellen we in totaal 1500 hoogtemeters. We zijn te laat in Melide, om daar de fameuze pulpo te eten. Van de ' drinkende Italiaan'  moesten we dat. De op de Galicische manier bereide inktvis schijnt een genot te zijn, wij willen het vooral eten omdat het gezond en voedzaam is natuurlijk. We komen er niet toe, we komen wel in Arzua. Dan doen we gelijktijdig met Dany, Carlos en Emmy. Dany en Carlos zijn kozijns (neven), die al langer met elkaar fietsen, Emmy, echtgenote van Dany,  heeft op latere leeftijd het fietsen ontdekt en is aangesloten. Zij rijden als het ware een estafette. Een van hen bestuurt de auto, de andere twee fietsen. De wisselmomenten zijn zodanig gekozen dat er ruimte en tijd is voor een drankje en een praatje. Een aangename manier van reizen, het zijn ook zeer aangename mensen. Het klikt tussen de drie Vlamingen en de drie Nederlanders en zonder het hardop uit te spreken groeit de wederzijdse sympathie. Er wordt samen afgezien, veel gelachen en het vocht en de bananen gedeeld. Dany de rustige, maar ongeduldige net-gepensioneerde zakenman met de Clint Eastwood-look, Carlos de levensgenieter, die al iets langer geleden zijn beide supermarkten heeft overgedaan en Emmy de verbindende schakel en allesregelaar. Na elke stop zeggen we gedag met het Vlaamse "tot in den draai". Dat hebben we enkele kilometers geleden ook tegen Katrien gezegd, die 25 km voor Arzua het vandaag voor gezien houdt. Zij heeft er dan een kleine 100 op zitten in deze weersomstandigheden. Die laatste 25 km hebben een gevoelslengte van het dubbele. Gelukkig vinden we in niemandsland nog een barretje om een cola te halen, Dany schiet te hulp door water te komen brengen. Wij vinden uiteindelijk in Arzua een prima slaapgelegenheid, zij hadden er al een geboekt. Bij een biertje op het terras ontmoeten we eerst een Deen, die naar later blijkt,  de bijnaam Hercules te hebben. Die verdient hij met recht want de volgende dag loopt hij in een keer de nog resterende 50 km naar Santiago. Elke andere loper doet daar tenminste 2 dagen over. We spreken ook Sonia een 'German speaking, Namibian born South-African'. Haar grootouders zijn van Duitsland naar Zuid-Afrika verhuisd (we kunnen het toch niet nalaten even te rekenen), in haar eerste huwelijk had zij samen met haar man een winefarm (zo heet dat) en nu in haar tweede huwelijk deed zij tot voor kort aan onroerend goed (vooral huizen verkopen aan Duitsers die een tweede optrekje in Stellenbosch willen). Op de vraag waarom zij de Camino loopt, antwoordt ze wat geheimzinnig 'not everybody who is wondering, is  lost'. Wij vermoeden dat haar scheiding niet de laatste zal zijn, maar durven het niet te vragen. Zij blijkt prettig  gezelschap, ook zij is 30 dagen van huis en genoeg ervaring om op de Camino te reflecteren, maar zeker ook te romantiseren. De Camino is statusvrij, of ten minste statusarm. Iedereen doet 's avonds zijn handwasje en draagt de andere dag hetzelfde. De context is de Camino, er is geen andere context. Mensen zijn niet geïnteresseerd in elkaars economische status, maar in het aantal blaren of de zadelpijn. Naar de gezinssituatie wordt niet of nauwelijks gevraagd. Het gaat om het individu. De Camino als de grote gelijkmaker. De andere dag krijgen we een dikke zoen van Sonia op onze nuchtere maag (en op de wang) en wij zien dat ze vertrekt als alle pelgrims al zijn gaan lopen, want haar bagage wordt nagebracht. Niet helemaal de grote gelijkmaker dus. Hasta  manana.

Omdat het citaat  'did ring a bell' zijn we even gaan zoeken. De quote is licht misvormd getild uit een gedicht van Tolkien. Hier het volledige gedicht, te mooi om te laten liggen.    

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost.

From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.