22 juni Kippen in de Kerk (84 km)

Vanochtend even contact gehad met Dirk. Dirk Santiago, zo staat hij in de telefoon. We hadden hem gisteravond een SMS gestuurd, om te horen/lezen hoe het met hem gaat. Prompt belde hij. Het gaat prima, alle meelezers kunnen gerust zijn. Dirk was nog 150 km van de Spaanse grens verwijderd en "still going strong".

Vandaag vertrokken uit Navarrete. Onze fietsen uit de ontbijtzaal gehaald, waar we ze mochten plaatsen en daar ontbeten. Een dag om veel te zien, volgens de heilige Sweerman, de schrijver van onze routegids, onvolprezen wegbereider. Wij verwachten onderweg een heiligenbeeld van hem te zien. Hij heeft de Camino naar Nederland gebracht en Nederlanders ( en ook veel Vlamingen) naar de Camino.

Via het oude koningsstadje Najera, fietsen we langs de rivier naar Berceo. Daar staat het Monasterio de Yuso, prominent op de UNESCO Werelderfgoedlijst ( zoals meer plekken langs de Camino). Prachtig, maar we zitten in een dunbevolkt gebied en willen vooral voedsel. Dat krijgen we in Sto. Domingo de la Calzeda. Het stadje dankt zijn ontstaan aan de monnik en bouwheer Sto. Domingo (1019- 1109, als heilige hoef je dus niet altijd een vroege marteldood te sterven). Hij zorgde in meerdere opzichten voor de pelgrims van die tijd, hij bouwde een brug, een hospitaal, een kerk. Een verzorging voor de pelgrim van de wieg tot het graf. Dat laatste nam Domingo letterlijk en hij bouwde zijn eigen graftombe in zijn eigen kerk. Hij ligt daar nog steeds.

Zijn kerk is vooral bekend geworden vanwege het hok in de kerk met daarin een levende kip en haan. Een Duits gezin vertrok op pelgrimage naar Santiago. De dochter van de plaatselijke herbergier kon haar hormonen niet de baas en werd verliefd op de zoon van het gezin. Die sloeg haar avances in de wind, doch de wraak van een afgewezen vrouw is wreed en zoet. Zij verborg een zilveren beker in de buidel van de jongen, hij werd van diefstal beschuldigd en veroordeeld tot de dood door ophanging. De bedroefde ouders gingen door naar Santiago en bij terugkomst bleek, o wonder,  hun zoon nog levend aan de galg te hangen, naar zijn zeggen omdat de heilige Jacobus zijn voeten steunde. Direct wendden de ouders zich tot de rechter met het verzoek hun zoon los te maken, die rechter had net gasten te eten en sprak de woorden: “Uw zoon is net zo levend als de kip en de haan op mijn bord”.  Meteen daarop kregen de beide vogels hun veren terug en vlogen luid kakelend van de tafel af. De rechter, overtuigd, liet de jongen losmaken en de dochter van de herbergier werd in zijn plaats opgehangen. Sindsdien hebben er steeds een levende haan en kip een plaats gekregen in de kerk. Voordat we verder rijden bestellen we tegenover de kerk een pelgrimsmaaltijd, de tweede gang bestaat uit een halve kip. Het zal toch niet dat.......

We besluiten te overnachten in Belorado. De laatste 15 km daar naartoe staat er een harde tegenwind op de hoogvlakte. Bij de afdaling naar Belorado denk je een Mexicaans spookstadje binnen te rijden. Vervallen en leegstaande huizen, harde wind. We missen de muziek van Ennio Moricone, maar voor de rest klopt alles. Het centrum is aanmerkelijk vriendelijker. We komen in een Alberque Caminante terecht. Een herberg voor pelgrims. Dat zit ongeveer zo in elkaar. Het (verder) helpen van pelgrims naar Santiago doet men hier al eeuwen. Er zijn allerlei collectieve en private initiatieven die zorgen voor een dak, een bed en (goedkoop) voedsel. Zo ook deze herberg. Je kunt intekenen voor de slaapzaal (stapelbedden, 24 slaapplaatsen, tientje per nacht). Of naar een twee- of meerpersoonskamer (idg 30 euro, 3 euro voor een ontbijt). De kamer is perfect. Het eten redelijk, de wijn uitstekend. De vrolijke kokkin/schoonmaakster etc., door ons Allegria genoemd, verwelkomt ons met een high five ( alto cinquo?). Het is puur. De rest van de avond aan aandacht geen gebrek, de huisbazin is inmiddels ook aangeland. Er zijn niet veel andere gasten. We zitten aan tafel met een jongedame uit Australië,  haar ouders komen uit Uruguay en daar wil ze zeker naar terug. Voor het moment is het heel handig dat ze goed Spaans spreekt. Later schuift een dame uit Bilbao aan, die haar eigen voedsel meeneemt (geen bezwaar) en die toch wat zwaar op de hand lijkt. Ze wil graag Frans spreken, maar heeft de grootste moeite om de woorden te vinden. Nog een kannetje wijn helpt iets, maar niet veel. Om half 10 gaat bij ons het licht uit. Onze kamerdeur gaat op slot en we kijken morgen onze bagage goed na. Hasta manana.