14 juni Je vous confie toutes ces vies qui me sont cheres. (88 km)

Zondag, regendag. Uiteindelijk is het om een uur of drie droog geworden en om vijf uur brak de zon door, weinig exposure op je naamdag. We hebben er niet op gewacht. Om half 11 vertrokken naar Rocamadour. Rocamadour is opgebouwd uit verdiepingen. Van onder af het middeleeuwse dorp met de toegangspoorten, vervolgens de grote trap, waar boetelingen op hun knieën naar boven moesten kruipen om vergiffenis te vragen, vervolgens de kapel met de zwarte madonna en de tegen de rotswand aangebouwde kerk, ten slotte daarboven nog de steile kruisweg in de open lucht. In en om Rocamadour is het nu niet druk, enorme parkeerplaatsen beloven in het hoogseizoen en op hoogtijdagen veel bezoekers. Nu niet, geeft mede door het weer een trieste aanblik. Het is leeg en druilerig. In de kerk is het voller, sterker nog stampend vol. We komen na de dienst van het woord, maar niemand kijkt raar op wanneer twee kortgebroekte fietsers met stuurtas en helm (in de hand) aan de zijkant aansluiten. De priester van dienst lijkt zo weggelopen uit de Doornvogels (toeval dat de kerk voor driekwart met vrouwen bezet is?) en hij is nog grappig ook. Ronald gaat ter communie. Aan het eind van de mis wordt gevraagd of de pelgrims naar voren willen komen, daar sta je dan met de fietsbroek en beregende kop. Op elke andere plaats, op elk ander moment zou het een ongemakkelijk moment zijn, nu voelt het bijzonder. Eerst een korte toespraak waarin ons gezondheid en kracht wordt toegewenst, niet alleen om de reis tot een goed einde te brengen, maar vooral ook om onderweg anderen te dienen en te helpen. De titel vandaag is uit dit gebed genomen. Na deze toespraak krijgen we als pelgrims een gebed gericht aan de Notre-Dame de Rocamadour mee en een soort insigne voor onderweg. Het ontroert.

Na afloop van de mis een korte handdruk en gesprekje met de priester, die inderdaad zo in Hollywood terecht kan, maar vooralsnog hier op zijn plaats is. Regen en emotie maken hongerig dus beneden in het dorp nuttigen we een pelgrimsmaaltijd ( linzen en worst). Of die pelgrims in de afgelopen eeuwen ook pannacotta als dessert kregen vraag ik me wel af. Terug naar boven moet er nog een tampon gehaald worden, we informeren voorzichtig bij de zuster van dienst (klein, vriendelijk, besnord) , die neemt ons mee naar de sacristie waar een zeer forse stempel wordt uitgepakt en uitgedeeld. 

Time to move on. Nog steeds regent het en we rijden over het kalksteenplateau naar La Bastide -Murat, vullen onze bidons met water van de camping municipal ( alles dicht, het is zondag nietwaar). Daar zit een man uit Nederland zijn vakantie te verroken. Man, hondje, caravan, voortent en bagageaanhanger. We hebben niet doorgevraagd.  Na La Bastide een fantastische afdaling van een kilomter of tien. Klein beetje bijtrappen, langzaam afzakkend tussen de rotsen. Fantastisch! We bereiken de Lot, spreek uit Lot, Cahors nog luttele kilometers, maar de Oude Wegen route leidt ons  aan de overkant hoog langs de Lot. UIteindelijk toch Cahors en om half acht vinden we nog een hotel. Bijzondere dag. 1418 Kilometer gereden, nog ongeveer net zoveel te gaan. Gaat lukken. A demain.