Kloostergang (100 km)

Vanochtend vroeg opgestaan. We wilden graag de Zwarte Madonna zien. Het beeld dat de afgelopen eeuwen miljoenen mensen naar Montserrat heeft gehaald. En ze hoop, troost of perspectief heeft gegeven. Het was heerlijk stil op het grote plein voor de kerk. Geen lange wachtrijen zoals gisteren. De ochtendmis was net begonnen de Benedictijner monniken zongen hun Gregoriaans voor een tiental kerkgangers. We lopen buitenom de mis naar de verhoging boven het altaar waar het beeld staat. Is het de rust, het verstilde gezang, het moment? Het ontroert tot en met het stille moment in de kapel aan de achterkant. En dan kijk je tegen de achterkant van de Madonna aan. Dit zijn de spirituele momenten. Hiervoor onderneem je deze reis. Maar je onderneemt hem vooral voor de mensen. En vandaag weer veel leuke, bijzondere mensen tegengekomen. In het hotel nog komen we een Duitse jongen tegen die elk jaar op de fiets een pelgrimstocht maakt. Nu onderweg is van Montpellier naar Fatima. We maken een foto van elkaar. En mogelijk kruisen onze wegen elkaar weer aan de andere kant van Spanje. Wij halen onze eerste stempel bij een vriendelijke dame die beseft dat dit ceremoniële waarde heeft en dan ook erg haar best doet. Het komen in Montserrat was lastig. Het daar wegkomen ook. Ondanks kaart, GPS en behulpzame passanten hebben we moeite de goede weg te vinden. Lukt uiteindelijk wel. En wat volgt is een mooie tocht met goed lopende klims door Igualada en een stuk later Montblanc. Een van de vele Frans klinkende plaatsnamen in Catalonië. We overnachten in een onderweg geboekt appartement. Dachten we. Maar we zijn beland op een prachtige plek net buiten Poblet, ook alweer een klooster dat op de Werelderfgoedlijst staat.

Het in 1936 gebouwde buiten is van de ouders van Angelina. Ze hebben een aantal appartementen. Wij slapen, met onze dank aan Tom Dumoulin, in het roze appartement. Gescheiden dat wel. Het restaurant is dicht, maar na een paar zielige blikken van ons gaat Angelina toch de keuken in voor een brood (met bier) maaltijd. Wij praten met haar man. Die is antiquair en veilingmeester in Barcelona. Het zijn leuke en aardige mensen. We rijgen ze aan de ketting van mooie momenten en bijzondere mensen die we onderweg nog gaan  tegenkomen. Speciaal voor de foto gooit Angelina haar haar los. Van hem moet de foto over omdat hij er niet goed genoeg opstaat. Ze zijn wel ijdel die Catalanen. Het was een mooie dag.

Hasta manana.