De dag na de rustdag

De rustdag zit er weer op. Lekker uitgeslapen, al zijn er mensen die in een andere tijdzone leven en denken je dan wakker te kunnen appen om je een fijne rustdag te wensen. Tijdens de rustdag veel gewandeld, gezien en gegeten. Zaragoza is een mooie stad en vooral het gebied rond de Kathedraal is prachtig. Als gediplomeerd pelgrim heb ik natuurlijk ook de kathedraal bezocht. De legende verteld dat Maria hier na haar dood aan Jacobus de Meerdere, degene die in Santiago ligt, is verschenen. Sindsdien is het een bedevaartsoord. De pelgrims komen voor de Santa Capilla (Maria Kapel) waar een klein Mariabeeld is aangebracht op een zuil. Achter in de kapel kunnen pelgrims een deel van de zuil kussen. Helaas is dit stukje nu afgezet vanwege corona, en kun je de zuil net niet kussen (zie foto).

S'avonds zit ik buiten voor een tapasbar aan een wijntje en wat tapas, als er een Nederlands echtpaar naast me komt zitten. Nederlanders heb ik nog niet gezien hier, al hoorde ik vandaag dat de buren er 2 jaar geleden ook waren geweest en schijnt Habib er ook goede herinneringen aan te hebben. Dus het komt wel vaker voor. Ik raak met het echtpaar aan de praat over van alles en nog wat en op een gegeven moment vraagt de man aan mij waar ik vandaan kom. Ik vertel hem dat hij dat heus wel kan horen en dat beaamt hij. Als ik vraag waar hun vandaan komen, vraag ik eerst of ik een gokje mag wagen. Van de vrouw heb ik geen idee, maar van de man denk ik een accent ergens uit de Alblasserwaard te horen. Tot hun stomme verbazing heb ik het goed. En niet zo zeer omdat ze daar werkelijk wonen, maar omdat de man een Turk blijkt te zijn. Nou dan kan je zeggen dat je ingeburgerd bent.

Vanochtend dus weer weer op pad. Ik word netjes via een fietspad de stad uitgeloodst en aan de rand van de stad kom ik langs een benzinestation waar twee mountainbikers hun fiets staan schoon te maken met een hogedrukspuit. Dat lijkt me een goed idee, want van het eventjes fietsen door de regen en van het wat langer fietsen over natte wegen is mijn fiets niet bepaald schoner geworden. Ik neem dan ook de spuit ter hand en binnen 3 minuten, zolang mag ik spuiten voor een euro, is mijn fiets weer als nieuw. De pret van de schone fiets is echter maar voor even, want 500 meter verder word ik over een grindpad gestuurd van 11 kilometer lang. Het pad wordt door veel mountainbikers en hardlopers gebruikt, maar ook door een schaapherder die zijn schapen er overheen leidt. Het is een mooi gezicht om te zien hoe de herder de hond commandeert. Hij moet zorgen dat de schapen aan de kant gaan en niet het hele pad gebruiken en dat doet hij vol overgave. De schapen weten niet hoe snel ze naar de kant moeten en buitelen over elkaar heen.

De rit vandaag is relatief eenvoudig, al is het wel ruim 30 graden, maar mijn benen voelen niet goed. Zij hadden liever nog een rustdag gehad, en elk heuveltje is lastig. Ik rijd door een verlaten gebied en kom soms een dorp tegen dat volledig is afgesloten van de buitenwereld. Zo'n dorp is dan alleen toegankelijk via een hek. Vreemd.

Rond een uur of 1 kom ik aan bij het dorpje Bardallur. De route leidt me er omheen, maar ik wil wel wat eten en/of drinken dus ik ga het dorp in. Vlak voor ik het dorp weer verlaat zie ik een bar met een vol terras. Een goed teken. Hier stop ik en ik heb gelijk aanspraak met een groepje heren die hier gezelig aan het bier zitten. Zij willen natuurlijk alles weten over waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Zij vinden het allemaal nogal inspannend wat ik doe en ik krijg dan ook de tip om de trein te nemen naar Madrid. Dan ben ik er in 3 uur. Grappenmakers.

Na het eten stap ik weer op. De heren vragen waar ik vandaag eindig, maar dat weet ik niet. Ik heb er nu 45 km op zitten en ik zie wel wat ik tegen kom. Ik leg ze uit welke route ik vandaag volg en noem de plaatsen op die ik tegen kom. De heren hebben de route eerder uitgesproken dan ik het heb kunnen lezen. Het is een soort Rotterdam, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, hetgeen voor de Rotterdammers een bekend rijtje en rijmpje is.  De enige plaats op de route dat een hotel heeft is La Almunia de Dona Godina. Dat is nog 30 km verder. Dat lijk me dan ook een mooie plek om te stoppen. Bij het weggaan roepen de mannen me nog na dat ik wel heel gelukkig moet zijn, want ik was in het mooiste dorp van Spanje. De bar en de heren waren erg gezellig, maar het dorp met 272 inwoners heeft verder weinig indruk op me gemaakt.

De laatste 30 km zijn lekker rustig en ik ga via een lange grindweg door het dal van Jalon, waarbij ik langs grotwoningen kom die overigens niet meer bewoond worden. Op de grindweg moet ik ook nog door een laag blubber van 10 cm dik. De fiets ziet er niet meer uit. De banden en velgen vol met blubber en ook het frame is smerig. Als ik bij mijn hotel aankom schaam ik me een beetje voor mijn fiets. Als ik in het 3 sterren hotel ingescheckt ben, en vraag waar ik mijn fiets kan laten heeft de dame van de receptie nog wel een plekje. Of ik haar even wil volgen. Ik volg haar, af en toe een kloddertje modder verliezend, met mijn fiets dwars door het restaurant, dat nog redelijk vol zit met mensen die allemaal keurig gekleed zijn voor de zaterdaglunch, en mag de fiets dan plaatsen in de garderobe tussen de jassen. Ik doe maar net of het heel gewoon is.

Tot morgen.