Van 45 naar 130

Nadat ik mijn fiets uit de garderobe heb gehaald ga ik op weg voor een kort ritje. Er moet namelijk flink geklommen worden de komende 100 km. Ik ben van plan dit in twee etappes te doen, want ik lig ruim voor op het schema en het beloofd een hete dag te worden. Ruim boven de 30 graden.

Na 5 kilometer kom ik bij een snelweg die is afgesloten met betonblokken. In mijn routeboekje, dat 6 jaar oud is, staat dat ze deze weg nog aan het aanleggen zijn, maar dat je gerust langs de betonblokken kan om verder te fietsen. Dat doe ik dan ook en later komen andere fietsers en hardlopers me tegemoet. Niemand die mij waarschuwt dat ik niet verder zou kunnen, dus ik ga er maar van uit dat ik goed zit. Volgens mijn boekje moet ik vlak voor een in aanleg zijnde viaduct de weg af. Echter als ik bij het viaduct aan kom lijkt deze klaar te zijn. Dat mag ook wel na 6 jaar, maar hij is toch nog afgesloten voor het verkeer middels kettingen en rotsblokken. Ik gok het erop om er overheen te gaan. Best eng want het viaduct is toch zo'n 100 meter hoog en loopt over een dal. Maar de weg ziet er goed uit en ik ga er van uit dat hij een man op een fiets wel kan houden. En dat klopt. Ik moet alleen bij de laatste wegafsluiting mijn bagage van mijn fiets halen om mijn fiets en bagage over de blokken heen te tillen. Hier hebben ze geen ruimte overgelaten om tussen de blokken door te fietsen.

10 kilometer verder kom ik een benzinestation tegen waar ik de fiets maar weer een wasbeurt geef. Tevens haal ik er wat te drinken voor onderweg en voor nu. Het is dorstig weer. Ik heb nu 2 bidons met water bij me, 4 halve liters cola en een aquarius. Dat moet voldoende zijn.

De route blijft stijgen en ik ben inmiddels van 200 meter hoogte naar 900 meter geklommen. Helaas niet in een rechte lijn, maar met ook veel afdalingen. Zodat de klimmeters extra veel worden.

Als ik bij de geplande eindbestemming kom, heb ik 45 km gefietst en is het half 4. Het dorp heeft geen enkel  restaurant en de slaapplaats is bij een particulier en heeft geen airco. Ik gok het erop om verder te rijden in de hoop dat ik wat beters tegen kom.

Had ik dat nu maar niet gedaan. De route gaat naar een hoogte van 1100 meter en blijft daarna op en neer gaan tussen 900 en 1100 meter. Uiteindelijk zal ik vandaag meer klimmen dan toen ik de pyreneen over ging. Ik weet niet hoe het kan, maar de dorpen die ik tegen kom stellen echt niks voor. Ik denk hooguit 50 inwoners. Zelfs een bar of winkeltje is er niet te zien. Ik ben dus genoodzaakt om maar verder te rijden en ben inmiddels ook door mijn drankvoorraad heen. Als ik, na 90 km, via Booking.com wat zoek is het dichtste bij 30 km, maar dat is dan ook nog van de route af. Ik besluit om de normale route te volgen die na 40 km in Almazan uitkomt. Een redelijk plaatsje, al geeft Booking.com aan dat er niets meer beschikbaar is. Het is inmiddels zo laat geworden dat ik mijn licht aan moet doen. En ik arriveer in  Almazan om iets na negenen. Het is nu echt donker. Ik zie geen hotels en vraag aan een aantal oudere mannen of er hotels in de buurt zijn. Ik krijg een heel verhaal, maar voor mij niet duidelijk of er een hotel is. Ik bedank de heren en ga het verder proberen. Als ik het vraag aan een jongere generatie mannen, dan verwijzen ze me naar een bar. Die schijnt ook kamers te verhuren.

Bij de bar aangekomen vraag ik of zij inderdaad kamers hebben en daar wordt bevestigend op geantwoord. Maar het is  zo druk dat ik even geduld moet hebben. Na 10 minuten bestel ik maar een cola en 10 minuten later weer. Na een half uur wachten brengt een van de serveersters me naar mijn kamer. Hij is klein en warm en geen airco. Maar nu hoor je me niet klagen, ik ben blij dat ik een slaapplaats heb en niet nog verder hoef te fietsen. 130 km is meer dan genoeg.

Voor morgen heb ik maar alvast een hotel geboekt, 35 km verderop. Dat wordt dan een halve rustdag.

Tot morgen, al is die inmiddels begonnen.