8 juni De verbrijzelde tijd (128 km)

Vertrokken  uit Vezelay met de wind in de rug proberen we vandaag een langere etappe te fietsen. We zijn licht jaloers op onze medepelgrims die geen enkel schema hebben, geen plan en zich laten leiden door de vorm en inhoud van de dag. Die luxe, want dat is het, hebben wij niet. Op 2 juli wacht de terugvlucht en een paar dagen later het werk. Af en toe moeten er kilometers gemaakt worden om langer te kunnen vertoeven op de plaatsen waar we het willen. 2700 km en dertig dagen vormen een breuk met een licht dwingende uitkomst. We moeten versnellen om te kunnen verlangzamen dus. Die kilometers komen er dus vandaag, sterker nog we rijden veel te lang door. We komen in een gebied terecht waar chambres d'hôtes en hotels tot uitzonderingen zijn verheven. Even vrezen we ervoor dat de slaapzak in het hooi geopend moet worden, maar gelukkig tegen achten weten we een hotel te vinden. Het interieur van dit hotel is weggelopen uit een film.  Het hotel is gevestigd in een patriciërshuis in het dorpje Sancoins.  Sancoins ligt in de Centre regio, we zijn dus Bourgondië uit  en zijn bezig met de grote oversteek. We kwamen Frankrijk binnen in het noordoosten en verlaten het over een aantal dagen in het zuidwesten. Ergens moet je die oversteek dan dus maken, de pelgrimsroute doet dit langs deze weg. Dat moet in de middeleeuwen een aardige onderneming zijn geweest om de Loire bij Nevers over te steken. Menig pelgrim is de verdrinkingsdood ten deel gevallen. We zien het prachtige silhouet pas als we ons omdraaien na in ons geval de Loire veilig per brug te zijn overgestoken. Nevers is een soort Dordrecht, er komen drie rivieren bij elkaar: de Loire als grootste, maar ook de L'Allier en de Nievre. Het geeft Nevers, gelegen op een heuvel, een imposant uiterlijk. Op weg naar Nevers was de natuur weer overweldigend mooi. Het leven als Bourgondiër mag dan vooral een gastronomische betekenis hebben, het leven in Bourgondië is een leven te midden van prachtige heuvels, kleine stroompjes, herten en zwijnen. Die laatste ziet onze gastheer van vandaag graag in zijn pan, bij voorkeur nadat hij ze zelf heeft geschoten. In de hal van ons gastverblijf staan een aantal foto's waar hij in een soort Prins Bernhard pose de kop van het geschoten dier triomfantelijk omhoog houdt. Omdat we laat aankomen improviseert hij wat in de keuken: resultaat een wildterrine en gesmoord zwijn. En een flesje Sancerre uiteraard. We zijn in de streek nietwaar. Dat huis dus, ingericht in laat negentiende eeuwse stijl als het jachtverblijf van een gegoede burgerman. Een beetje de optelsom van een seizoen Kunst en Kitsch en dan met de Franse slag neergezet. De bedden moeten uit dezelfde periode zijn, ze buigen verder door dan de drie gedoogpartijen, het geluid van de bedden maakt ze ongeschikt tot huwelijksbed, maar wij slapen uitstekend, mede dankzij de Sancerre. Over Nevers moeten we nog twee zaken noemen. Hier in deze stad ligt Bernadette Soubirous, in het klooster waar ze haar laatste jaren als non heeft doorgebracht, opgebaard. Zij is het boerenmeisje aan wie Maria zich in Lourdes zou hebben geopenbaard. Wij hebben Bernadette niet bezocht. Voor de filmliefhebber is Nevers het begin van de Nouvelle Vague met de film Hiroshima Mon Amour. De film speelde zich af in Nevers. Vanaf dit moment werd de film niet langer chronologisch verteld, maar met korte terugblikken. De film als verbrijzelde tijd. Dat geldt ook voor deze pelgrimstocht. We rijden door het verleden in ons eigen heden. A demain.