9 juni Verveling (98 km)

We hebben sterren gezien en golven en vlakten vol steen en vol gruis en ondanks malheurs en rampspoed bovendien, hebben we ons dikwijls verveeld net als thuis.

Dit is een gedicht van Charles Beaudelaire die aangeeft dat reizen ook niet altijd groots en meeslepend is. Vandaag hadden we het zwaar, ondanks de rugwind en de niet aflatende schoonheid van het landschap. Maar schoonheid kan ook saai zijn, monotoon. De kilometers vallen ons zwaar en worden niet opengebroken door medereizigers. De afgelopen twee dagen hebben we behalve een enkele passant die ons een goede route toewenste, maar tegelijkertijd denkbeeldig op zijn voorhoofd wees,  geen andere reizigers gezien, laat staan gesproken. Dat gaat natuurlijk wel weer komen, maar voor nu missen we dat. We vinden elkaar nog steeds goed gezelschap, laat dat duidelijk zijn, maar onze sociale cirkel verdient een grotere diameter. Ook in de waarneming missen we spectaculaire of nieuwe gezichten. Gisteren nog zagen we een typisch Frans fenomeen. Een kanaal dat over een rivier gaat. Een soort aquaduct dus, maar dan hoog over de rivier. Een Prins Clausplein voor water dus. Vandaag niets van dit alles. We rijden door de Berry, een landerige streek met twee noemenswaarde steden St Amand-Montrond, een mooi middeleeuws plaatsje dat zich opgewerkt heeft tot een producent van goud en juwelen. Een Cité d'Or met recht en de plaats waar wij nu terecht zijn gekomen:  la Châtre. Een plek waar de afgelopen eeuwen niet ongemerkt aan zijn voorbij gegaan. Brand, de pest, economische opgang door de leerlooijerijen en nu weer stoffige rust. Maar wel mooi. In deze streek wordt George Sand vereerd. Schrijfster en feministe avant-la-lettre. Zij reeg relaties en affaires aan elkaar gelijk een paarlen snoer, de bekendste natuurlijk Chopin, en ze kon er nog goed over schrijven ook. Goed en veel. In la Châtre is er een museum, maar in elk zichzelf respecterend stadje in de omgeving is er een museum of tentoonstelling aan haar gewijd. Vandaag een unicum. We hebben elk een eigen kamer in dit hotel. Le jardin d'ete. De zomertuin. Het zou zo maar de titel van een boek van Sand  kunnen zijn, maar is het niet. De afstand tussen de in bermuda gestoken kok-eigenaar, die tussen bermuda en T-shirt steeds een driehoekje vlees laat zien en de bevallige feministe is groot, te groot. Het zoontje van het echtpaar bewijst maar eens te meer dat enige structuur toevoegen aan opvoeding van veel waarde kan zijn. Dit ventje zou een Vrije School al snel als te dwingend ervaren denk ik. Mijn I-Pad bleef net gespaard gelukkig. Daarom a demain!