De Schoonheid van Salamanca (70km)

Met een stempel in het paspoort door de man met de 11 hechtingen verlaten we het aangename Bejar. Hij heeft voor ons speciaal het ontbijt vervroegd, een eitje voor ons gebakken. Prettig hostal. Beetje klimmen, beetje dalen en we rijden op hele stille wegen door een golvend landschap naar Salamanca. Hoe lang is het geleden dat we in de schaduw reden? Dat er aan beide kanten bomen stonden? Heel lang. En heel fijn dat dat nu zo is. Het is de hele dag een aantal graden minder warm dan de afgelopen dagen. Het maakt de tocht naar Salamanca tot een feestrit. Onderweg een broodje. En de laaste 30 km licht afdalen naar Salamanca.
Salamanca zie je al van een km of 15 afstand liggen. Beloftevol. Aantrekkelijk. Je wordt binnengeleid via een mooi fietspad en komt uiteindelijk op een klassieke oude brug die rechtstreeks het centrum invoert. Goed geregeld. Op die brug ontmoeten we een Amerikaanse vrouw die vanaf Sevilla nu drie weken lopend onderweg is. Bijzonder. De meeste Amerikanen, aangetrokken door de film, lopen de Camino Frances in het noorden. We maken foto's van elkaar. Zij neemt nog even afstand van Trump. Not my president. Salamanca voelt als een bijzondere tussenstop. Is het ook. Het is overweldigend mooi. Na een korte opfrisbeurt bezoeken we al dit moois. Te beginnen met de Plaza Mayor. Barokker dan barok. Een van de mooiste pleinen ter wereld. Rechthoekig ingesloten door prachtige gebouwen en alleen te betreden via een aantal poorten. Nu nog rustig, maar toen we het ' s avonds opnieuw bezochten met volle terrassen en overal op het plein studenten die met elkaar gaan zitten en praten. Veel praten. Salmanca is een mooie mix van eigen inwoners, toeristen en studenten. Het tintelt. Het leeft. Het is mooi. Echt heel mooi. We bezoeken de kathedraal. We zijn pelgrims immers. Ook die kathedraal is buitengewoon. Een nieuwe gotische kathedraal gebouwd aan een bestaande Romaanse. Hij is enorm groot en hoog, maar toch intiem en sereen. De schoonheid zit in het bouwwerk en de ruimte. We zijn onder de indruk. Deze kan wedijveren met Burgos en Leon.
In de avond komt de stad echt tot leven. Er komen terrassen waar eerst geen terrassen waren, er zijn mensen waar het eerst heel rustig was. Je loopt van plein naar plein, van terras naar terras. Heel internationaal ook. Door de toeristen natuurlijk. Maar ook door de studenten. We komen bij toeval in een bruine kroeg die Erasmus heet en een zichtbare band heeft met Nederland. Het verhaal krijgen we niet scherp. Het meisje dat er werkt komt uit Frankrijk en dit is pas haar derde dag. Bruine kroeg in Salamanca. Het past er. We eten er heerlijk. Drinken nog een biertje. Was een mooie dag. Salamanca zit in het hart. Plaats om terug te komen. Nemen ons voor om hier een weekje taalcursus te doen. Er wordt hier immers het mooiste Spaans gesproken. Er is hier wel veel afleiding voor een (taal)student, kunnen we mee omgaan. Zijn pelgrims. Hasta mañana.