11 juni Koorts, karakter, ketting (85 km)

Goed geslapen (Ronald), slecht geslapen (Wijnand want koorts door hooi en virus)  vertrekken we uit de B&B met de beste prijs/kwaliteitsverhouding  tot dusverre. Het hoogteprofiel belooft geen gemakkelijke dag en dat is het ook niet geworden. We komen zelden boven de 500 meter, maar het is wel steeds klimmen (lang) en dalen (kort). De vermoeidheid is na bijna twee weken fietsen aan het toeslaan, vandaag fietsen we voornamelijk op karakter, ook omdat we te weinig drank en voedsel kunnen bemachtigen. Het landschap vergoedt weer heel veel. Prachtige vergezichten en nooit geweten dat er zo veel verschillende kleuren groen zijn. Fietsen is de vorm van reizen met de best  passende snelheid. Evolutionair zijn lichaam en geest ingesteld op het zich lopend verplaatsen. Spieren, gewrichten, reactiesnelheid. Alles is erop gericht om goed en veilig lopend van A naar B te komen. En sinds de sabeltandtijgers en ander wild spul uit het straatbeeld zijn verdwenen is het de veiligste vorm van vervoer, afgezien van enkele ' no-go area's'  in onze grote steden uiteraard. De horizon daarentegen verandert al lopende wel heel traag. Aan de andere kant willen we tijd (over) winnen en reizen we per auto en vliegtuig. Deze vorm van reizen verplaatst ons zodanig snel dat we de indrukken onderweg niet of onvoldoende kunnen verwerken. Fietsen zit hier prachtig tussen in. De verandering van omgeving gaat net snel genoeg om die te kunnen ervaren en bovendien gebruik je alle zintuigen. Je hoort, ziet  en ruikt de omgeving tegelijkertijd. 's Avonds in de B&B in St Leonard de Noblat (met ongeveer de slechtste prijs-kwaliteitsverhouding) komen we een man tegen uit Duitsland die in een aantal jaren vanaf zijn woonplaats naar Santiago loopt en daar zijn vakanties aan besteedt. De eerste twee jaar is hij niet voorbij de Duitse landgrens gekomen, in 2017 hoopt hij in Santiago aan te komen.  Maar eerst komen we in la Souterraine, een kleine plaats in de Creuse dat zich er trots op beroept een stad te zijn op weg naar St Jacques. Zoals veel kerken hier in de omgeving hoofdzakelijk van Romaanse snit, met Gothische elementen. Men begon immers in de 12e-13e eeuw te bouwen om  in de 15e-16e eeuw de bouw te voltooien. La Souterraine is afgeleid van Sos terrania, onder de grond, omdat de kerk gebouwd zou zijn op de resten van een ondergrondse Romeine tempel. Hier krijgen we een tampon, zitten onze naam in het pelgrimsregister, zien daar dat Hugo (ontmoet in de Ardennen, de amateurwielrenner) hier al twee dagen geleden was, maar Kees en Dirk zich hier nog niet hebben gemeld. Wie zich wel meldt is Wim uit Groningen. Terwijl wij een croissantje eten voor de kerk, spreekt hij ons in het Engels aan en gaat daar ook gewoon mee door wanneer we al twee keer hebben verteld dat wij uit Rotterdam komen. Uiteindelijk verplaatst de conversatie zich toch naar onze moedertaal. Nou ja  moedertaal, Wim is van de lang aangehouden eenlettergrepige uitroepen: mwaaaah, jaaaah, nouuuh. Wim is 72, heeft een vriendin en is tegen de zin van zijn kinderen wat onvoorzichtig. Zijn fietsbenen zijn overal gebutst en geschaafd, maar hij fietst de komende weken wel van Nevers naar de Pyreneeën, en terug! Toch al gauw zo'n kleine 2000 km. Tentje achterop en af en toe hotelletje. Zijn enige deadline is het Northsea jazzfestival in Rotterdam, daar gaat hij met zijn vriendin naar toe. En ja, Wim speelt zelf ook saxofoon en organiseert een jazzfestival in Groningen. Petje af voor Wim, die overigens zonder helm fietst, maar dat past bij hem.

Onderweg naar ons slaapadres raken we elkaar kwijt, afslagje te vroeg in een afdaling en het is gebeurd. Voor het eerst tijdens deze reis zijn we gescheiden en na wat heen en weer ge-app vinden we elkaar weer anderhalf uur later bij een, hoe kan het anders, kerk in Grand-Bourg. Het dorp is overigens uitgestorven op een aantal opgezette poppen na. Beetje Egar Allen Poe stijl. Die kwalificatie geldt ook voor ons B&B. Een zeer oud en krakend pand in St Leonard met een bedompt ruikend kamertje, alles kraakt, wij ook. Het regent en we zijn te moe om iets anders te zoeken. En ja er zit een 'tikje' in de ketting van Ronald. Morgen maar eens kijken. A demain.