Een dag langs het comomeer

Na onze heldenactie van gisterenmiddag, waarbij we het terrasmeubilair gered hebben, kunnen wij niet meer stuk bij de eigenaresse van het hotel. We krijgen een uitgebreid ontbijt. Waar de overige gasten het met crackers en jam moeten doen, krijgen wij de keuze uit twee soorten croissants, wit en bruin stokbrood, kaas salami en ham en zoveel koffie als we maar wensen. Het is een goede bodem voor een nieuwe fietsdag.

De rit voert ons eerst terug naar het noorden van het comomeer. Gisteren hebben we, vanwege het naderende noodweer, een hotel geboekt dat lekker dichtbij was, maar wel aan de oostelijke kant van het comomeer. Terwijl de route over de westelijke kant loopt. We beginnen over een drukke provinciale weg waar de automobilisten niet de moeite nemen om achter ons te blijven als er tegenliggers komen. Ze wurmen zich er gewoon tussen en gelukkig gaat dat steeds goed. Als we eenmaal op de westelijke kant van het comomeer zijn aangekomen, rijden we de meeste tijd over een fiets/wandelpad dat tussen het meer en de vele campings ligt. Op het eerste gezicht lijkt dit prettig, maar het lijkt wel of hier het hoogseizoen al is begonnen. Zo druk. We hebben dan ook de grootste moeite om mensen te ontwijken die 4 dik over het fietspad lopen, of lopen te bellen op het fietspad waarbij het lijkt alsof ze net uit de kroeg komen, of die vanuit de camping naar het strand willen en zonder te kijken het fietspad oversteken. Maar ook dit overleven we weer en zo gaan we langzaam naar het zuiden van het comomeer. We komen nog wat tunnels tegen, maar daar worden we netjes om heen geleid en zo bereiken we Menaggio alwaar we de boot moeten nemen naar Bellagio.

De coronaregels worden hier nog strikt toegepast, althans voor ons, want we krijgen alleen een kaartje als we kunnen aantonen dat we in het bezit zijn van een FFP2-masker. Deze dus maar snel aangeschaft en met de boot naar Bellagio. Op de boot blijkt dat er niet zoveel mensen een masker op hebben. Blijkbaar is het belangrijker dat je het hebt dan dat je het ophebt.

In Bellagio komen we bij een restaurantje voor de lunch. Het restaurant heeft een tekort aan personeel en dat hebben ze op een originele manier opgelost. Ten eerste hebben ze de toiletten gesloten en ten tweede moet je zelf je eten en drinken halen. Wil je het toch bestellen en aan je tafel laten brengen dan betaal je 5 euro bezorgkosten. Wij gaan het dus halen.

Het is inmiddels half 3 en ruim 30 graden. We besluiten dat we wat gaan boeken in de buurt. Het wordt een appartement in Lecco, zo'n 20 km verderop. De weg er naar toe is best nog spannend. Waar we in het eerste gedeelte van de rit netjes om tunnels van 200 meter werden heengeleid, moeten we hier door een tunnel van 2200 meter en een van 1600 meter. En dat is echt niet fijn als je dan door een vrachtwagen wordt ingehaald. Maar zonder gehoorschade, want het geluid in een tunnel is niet normaal, komen we in Lecco.

De sleutel van het appartement moeten we halen bij een hotel, maar als we ons melden blijkt dat dit nog schoongemaakt moet worden en dat dat een half uur gaat duren. Daarnaast heeft de receptionist nog last van een paarse krokodil. Hij meldt ons dat er maar voor 1 persoon is geboekt en wij vertellen hem dat we met zijn tweeen zijn. Het appartement is groot genoeg voor 6 personen, maar de receptionist blijft herhalen dat er maar voor 1 persoon geboekt is. Dat spelletje kennen wij ook en we blijven dus herhalen dat we met zijn tweeen zijn. Hij geeft het uiteindelijk op. 

Wij gaan op zoek naar een terras voor een biertje en geven de schoonmaakploeg ruim een uur om het appartement schoon te maken. Als we ons weer bij het hotel melden, is het appartement inderdaad schoongemaakt. De receptionist begeleidt ons naar het appartement dat twee straten verder ligt. Onderweg probeert hij het nog 1 keer met zijn paarse krokodil, maar dan berust hij er maar in.

Ons appartement is op de 2e verdieping en de lift is net groot genoeg om met 2 personen in te staan. Omdat hier onze fietsen niet in kunnen, besluiten we om ze beneden in de hal te zetten. Iets wat door de bewoners niet wordt gewaardeerd, want als we later het appartement verlaten staan onze fietsen weer buiten. Hierop besluiten we om de fietsen dan maar de trap op te sjouwen naar de 2e verdieping en in het appartement te zetten.

Lecco is een levendige stad met ongeveer 50.000 inwoners. Het kent een lange boulevard en vele pleinen met terrassen. We eten er wat en gaan daarna terug om op het balkon nog wat te drinken en de blog te schrijven. En terwijl het weer drijgt om te slaan, meer wind en onweerflitsen in de verte, gaan we ons opmaken voor een goede nachtrust. Tot morgen.