Sempre Cosi

Wie hoog klimt, zal diep dalen. Dat gaan we dan ook doen vandaag. Maar eerst ontbijten in dit spirituele centrum. Te midden van Oosters uitziende mantra's zingende groepen en bijbellezers  kinderen scoren we nog best een aardig ontbijt, hoewel bij eerste aanblik de ontbijttafel redelijk leeggeroofd lijkt door vier omvangrijke dames. Maar de Italiaanse  variant van Manuel uit Fawlty Towers vult het gelukkig aan. De steile afdaling dus, terug naar de route, helaas is de andere fietswijsheid: hoe steiler hoe korter. Eenmaal terug op onze route volgt het parcours een soort wasbordlandschap. Korte klimmetjes van 10% met een daarop volgende navenante afdaling. De warmte en het slechte wegdek maken dit niet tot een plezierritje. Het landschap daarentegen is prachtig. We rijden door Tuscia, oorspronkelijk woonden hier de Etrusken, maar na de verovering door de Romeinen nam het de naam Tuscia aan. We komen aan in het stadje Vignanello en zijn getuige van de processie van ook hier het Corpus Domini. Over een op het asfalt vastgeplakt bloementapijt van enkele honderden meters wordt de hostie de kerk binnengedragen. Een indrukwekkend gezicht, waar de hele gemeenschap voor is uitgelopen.

Onderweg naar Nepi zit op een heuveltop de man die vraagt of ik vers water wil. Natuurlijk en altijd met dit weer en parcours. Na beter luisteren vraagt hij om vers water. De wat oudere man staat te liften en ik geef hem het lauwwarme water uit de bidon. Hij is er toch blij mee. De lunch gebruiken we in Nepi, aan de voet van een groot Romeins aquaduct. Nu eens niet bij een bar of restaurant, maar bij een soort buurtvereniging, de Contrade de Rocca. De pasta is goed, het theater ook, want twee Italiaanse wijkmamma's beginnen enorm tegen elkaar te schelden, waarbij het woordgebruik verder wordt vergemakkelijkt door de fles limoncello. Het wordt luider en luider, venijniger ook. We wachten op de apotheose, maar niemand reageert er verder op. En het dooft als een vulkaan op leeftijd. Sempre cosi, zegt een weglopende man schouderophalend. Zo gaat het hier nu altijd. We rijden nog een stukje door want we hebben een slaapplaats gereserveerd in Campagnano, moeten daarvoor wat omrijden, raken  de weg een beetje kwijt en rijden dus nog wat verder om. Maar komen uiteindelijk terecht in de Albergo Benigni. Prima plek om te slapen en te eten aan het centrale plein van dit slapende provinciestadje. Niet dus. Bij binnenkomst hebben zich tientallen motoren, Ford mustangs en Corvettes opgesteld die vervolgens motorbrullend door het dorp rijden. Wat er precies gewonnen is, vertelt het verhaal niet. Gevierd wordt het wel.  Van het lawaai schrikt een dame op leeftijd zodanig dat ze onderuit gaat, weer brengt de bidon uitkomst. Wij drinken uiteindelijk rustig een biertje op het dorpsplein, waar de vrouwen vervolgens naar huis gaan en de mannen gaan eten en drinken met elkaar. Sempre cosi. Het is hier ook overduidelijk een halte aan de pelgrimsroute Via Francigena, we zien sandalen en bepleisterde voeten. Zij nog twee dagen lopen, wij morgen nog 40 km  fietsen. 

Roma, a domani