De laatste echte fietsdag

Vandaag staat er een ritje van 45 km op het programma, dus we slapen lekker uit. We ontbijten om half 10 en gaan een uurtje later op pad. De rit ziet er volgens het boekje eenvoudig uit. We hebben nog 1 klim te gaan en daarna is het afdalen naar Rome. Dat moet te doen zijn en we verwachten dan ook vroeg op de camping aan te komen. We hebben voor de laatste 4 nachten wat gehuurd op een camping. De eerste nacht hebben we allebei ons eigen huisje en de volgende drie nachten hebben we een groter huis waar we ieder een eigen slaapkamer en badkamer hebben. Dit waren de enige opties die de camping nog had, verder is alles vol. We hebben voor deze camping gekozen omdat hier ook de organisatie zit die onze fietsen in ontvangst neemt en weer terugstuurt naar huis. Dat is wel zo makkelijk.

Op pad dus. We moeten eerst weer op de route zien te komen om naar Rome te gaan, omdat we vannacht een kilometer of 10 van de route af geslapen hebben. Ik krijg via googlemaps netjes een route aangeboden naar een punt waar we weer onze Benjaminse-route uitkomen, en die gaan we volgen. We verlaten Campagnano di Roma via de provinciale weg die dwars door het dorp loopt en beginnen met een lichte klim. Daarna komen we op een tweesprong en worden we van de provinciale weg afgeleid. Als we de kaart er bij pakken zien we dat we daarna weer op dezelfde provinciale weg uitkomen, maar dat het via de provinciale weg een stuk langer is. De door googlemaps aangeboden weg ziet er echter steil uit, maar zoals mijn maat zegt "het maakt niet uit welke weg we kiezen, uiteindelijk moet je net zoveel hoogtemeters fietsen". Dus we gaan voor steil, hetgeen betekent dat we na 300 meter even van de fiets afgaan om weer bij te komen. Het is toch een beetje teveel van het goede, maar uiteindelijk komen we er. Na de volledige beklimming afgemaakt te hebben dalen we af naar Formello en belonen onszelf met een cola op een terras.

Terwijl wij van onze cola genieten komt er een man op een fiets, druk bellend (met zijn fietsbel), op ons af. Als hij bij ons in de buurt is verontschuldigd hij zich. Hij dacht in Ronald een van zijn vermiste fietsvrienden te herkennen en had daarom onze aandacht getrokken. Uiteindelijk komen er nog twee man bij en zij komen met een biertje, het is nog voor twaalven, bij ons zitten. Het zijn drie duitsers uit Nurnberg, die met nog twee vrienden (die ze nu dus kwijt zijn) van Verona naar Rome fietsen. Zij zijn allen gepensioneerd en doen ieder jaar een fietstocht met elkaar, maar krijgen van hun vrouwen maar permissie voor een tocht van 11 dagen. Ze zijn dan ook stinkend jaloers op ons als ze horen dat wij vijf weken weg mogen.

We nemen weer afscheid van de heren en vervolgen onze weg. De eerste kilometers gaan over een verschrikkelijk slecht wegdek. Normaal zijn de wegen al slecht, maar hier is het zo slecht dat de italianen er zelfs waarschuwingen bij hebben gezet. Gaten van een meter omtrek en 20 centimeter diep zijn geen uitzondering. We moeten echt goed opletten waar we fietsen en hopen maar dat onze duitse vrienden van het terras het bier beter verwerken op de fiets dan dat wij ooit deden. Wij hebben het 7 jaar geleden 1 keer geprobeerd om overdag bier te drinken en daarna verder te fietsen. We kwamen echter niet verder dan 5 kilometer, waarna we besloten dat het te gevaarlijk werd en genoeg was voor die dag.

Als we de voorsteden van Rome bereiken dan is de eerste indruk niet best. Het vuil ligt meters hoog opgestapeld naast de vuilcontainers en langs de weg. Daarnaast stinkt het ook enorm. Het mooie landschap van de afgelopen weken is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor drukte, lawaai en slecht onderhouden huizen. We komen uiteindelijk op een fietspad naast de Tiber te fietsen, dat helemaal naar Vaticaanstad gaat. Daar gaan we vandaag niet naar toe, want daar komen we van de week nog twee keer. Wij gaan op een gegeven moment van het fietspad af, op zoek naar de camping. We proberen een route via de gps, maar die geeft aan de we zo'n 30 km moeten fietsen. Dit terwijl het echt niet verder is dan 5 km. Googlemaps geeft uiteindelijk wel een route die in de buurt komt van de 5 km. We moeten een drukke verkeersweg op, maar uiteindelijk worden we via een rustig straatje naar een klein treinstation gebracht. De route geeft aan dat we via een voetgangerstunneltje naar de andere kant van het spoor moeten. Op zich niet zo erg, maar met een bepakte fiets een trap af en weer op is geen pretje. Maar wat moet dat moet. Als we echter halverwege de trap naar beneden staan zien we dat de ingang van het tunneltje met een hek is afgesloten. De fiets op de trap draaien en weer omhoog. Navraag hoe we dan aan de andere kant komen levert ons ook niet zoveel op, dus proberen we het op eigen inzicht met de kaart. Het lijkt er namelijk op dat we heel dichtbij zijn. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben nog heel wat heen en weer gereden, zijn op verschillende sportclubs geweest en tenslotte kon iemand ons uitleggen dat we via een trappetje en een smalpaadje langs de snelweg bij de camping konden komen. Al met al zeker meer dan een uur gezocht. En pas om 3 uur op de camping.

Na het inchecken de gebruikelijke rituelen om de dorst te lessen en daarna gelijk het campingleven opgepakt. Gezellig naar de supermarkt voor wat boodschapjes en in het treintje de camping rond. We voelen ons al helemaal thuis. Morgen nog een klein ritje naar Vaticaanstad en hopelijk vinden we dan makkelijker de route terug naar de camping.