Benvenuto in Italia

Vandaag bereiken we het dak van de route. Direct na het ontbijt met de klim van gisteren nog in de benen begint het weer snel te stijgen. Gelukkig via een groot aantal haarspeldbochten, dat geeft de mogelijkheid via de buitenbochten even de spanning van de benen af te laten nemen. Weinig fietsers meer, geen eigenlijk. Het wordt naar mate we verder stijgen ook steeds koeler, er wordt storm verwacht, zo kregen we bij het vertrek als waarschuwing mee. Stormen doet het nog niet, maar donkere wolken zijn er zeker en de forse tegenwind helpt ook al niet. Die tegenwind  voelen we pas echt wanneer we boven de boomgrens komen. Onderweg worden we hier en daar aangemoedigd door automobilisten, ze steken een duim omhoog en misschien dat een enkeling ook naar het voorhoofd wijst. Net voor het middaguur komen we boven, altijd een speciaal moment. Zelfoverwinning, gevecht tegen de sterfelijkheid, gemaskeerde prestatiebehoefte? Van alles een beetje. Staand op de top besef je altijd hoe nietig en kwetsbaar de mens is in de bergen. De elementen heersen, de natuur is de baas. Altijd natuurlijk, maar hier is het extra voelbaar. We leggen het moment vast, met het bord van 2117 hoogtemeters op de achtergrond. Ook degene die per auto of motor bovenkomen doen dat. Wel een verschil, zij zijn er geweest, wij hebben het gehaald.

De jasjes gaan aan en we beginnen aan een lange afdaling van ruim 30 km.  Met een stuk vlak en zelfs nog een klein stukje klimmen bij het stuwmeer van Isola na een kilometer of 5. Daar ook de eerste panini en Italiaanse koffie. We schrikken van de prijzen, die zijn de helft van de Zwitserse. Om meerdere redenen zijn we blij in Italië te zijn. We vervolgen de heerlijke afdaling met ruim 50 getelde bochten. We passeren een aantal tunnels, zwarte gaten in een verder vlekkeloze afdaling. Vanaf Chiavenna volgen we het prachtige fietspad, de ciclovia de Valchiavenna, rustig, groen en langzaam dalend. Bij een ciosco nemen we weer iets te eten en te drinken en overleggen waar te slapen. Keus valt op Colico, net aan de oostelijke oever van het Comomeer. Het daarvoor liggende kleinere meer van Mezzola is overigens ook prachtig. De tijd begint te dringen, want het wordt donkerder en donkerder. De voorspelde storm gaat zijn aankondiging waarmaken. Aangedreven door de donkerte boven ons geven we gas naar het einde van het dorp. Helaas blijkt ons hotel aan het andere einde te zitten en geven we nogmaals gas in tegenovergestelde richting. Bij de eerste lichtflitsen bereiken we nog net droog het hotel.  De oude dame, la signora vecchia, heeft wat moeite met haar telefoon een foto te maken van onze paspoorten. We helpen haar, zonder ons af te vragen of het überhaupt verstandig is een foto te laten maken van je paspoort. Maar we zijn in Italië en gelukkig heeft de georganiseerde misdaad daar nooit een voet aan de grond kunnen krijgen. Op datzelfde moment komt er een enorme windhoos langs, die de terrasstoelen optilt en tientallen meters verder laat landen, op de drukke doorgaande weg nota bene. Terwijl de dame voortdurend roept dat het een disastra is, snellen wij naar buiten om de stoelen van de weg te halen en het terras te zekeren. Zo halen we niet alleen de stoelen, maar ook alsnog een nat pak.  Een biertje smaakt dan des te beter. Een grote birra Moretti, die zijn gelijk stevig, want niet 0,5 l, maar 0,66. Die zit.

Omdat we wat vroeger zijn, is het tijd voor zelfzorg en een uitgebreide wasbeurt. Het weer klaart ondertussen op en met een zonnetje wandelen we naar het centrum van Colico met een echte boulevard. We eten op voorspraak van de hoteleigenaresse in een zijstraatje. Het blijkt dat die aanbeveling meer ingevoerd is door familieverwantschap dan de strikte kwaliteit. Maar ja, het is ook Italië. En waar kan je beste gegrilde vis uit het Comomeer eten dan aan het Comomeer. 

Het was een mooie dag. We zijn in Italië.