So lonely (The police, 1978)

Opnieuw een nacht als enige gast in een hotel doorgebracht. Het is dan ook niet vreemd dat de kok lekker is blijven liggen en dat er dus geen ontbijt is.

Ik vertek, zonder te eten, om half elf uit het hotel en sluit de boel netjes af. Benieuwd of er nog gasten komen dit jaar.

Het is wederom fris en er staat een waterig zonnetje. Voorlopig fiets ik met het jasje aan. Het parcours is niet al te zwaar en ik fiets door vele velden met zonnebloemen. Het verbaast me, als man uit de stad, dat ze er nog steeds staan. Ze zien er een beetje zielig uit en zijn lang niet zo mooi als in de zomer. In plaats van geel zijn ze bruin en de kopjes hangen. Ik stop om eens te kijken of er nog zaden in de bloem zitten. Nou die zitten nog goed vol. Ik proef er een en die smaakt goed. Wat mij betreft kan het oogsten beginnen. Maar de boer zal het wel beter weten.

Ik fiets op mijn gemak 55 km voordat ik een keer ga eten. Nu heb ik ook niet echt de kans gehad om ergens wat te eten. De meeste dorpjes zijn zo klein, dat je je afvraagt of er nog wel iemand woont. Maar nu ik de kans heb gekregen, neem ik het er goed van. Vooraf lasagna, daarna kip en ook nog een toetje na. Hier kan ik weer even op vooruit.

Onderweg weer vele verwijzingen naar El Cid en ook grote kerken en kastelen. Een hoogte punt is een vesting op een 1000 meter hoge rots met een lengte van bijna 400 meter in Gormaz. Het is de grootste vesting van Spanje en de enige Arabische die bewaard is gebleven. Het ligt op een strategische positie van de Taag en de Duero. Toch wist El Cid dit bolwerk in 1060 in te nemen. Ik zou niet weten hoe je dat in die tijd kon doen, want het lijkt onneembaar. Maar ja, ik ben ook geen El Cid. Helaas is het buiten het seizoen alleen op zaterdag te bezichtigen.

Ik ben in het plaatsje Quintanas de Gormaz aangekomen. Als ik weer een hotel heb gevonden is alles potdicht. Ik rammel een paar keer aan de deur, en uiteindelijk doet een oude dame de deur open. Ze loopt een beetje krom, maar roept nog net geen knibbel knabbel knuisje. Wel beheerst ze de spaanse taal heel goed en begint in rap tempo een heel verhaal af te steken. Hier helpt mijn spaanse cursus me niet en moet ik het meer van mijn sociale vaardigheden hebben. Dus vriendelijk blijven knikken en op de juiste momenten si en no zeggen. Ik krijg uiteindelijk een kamer en mijn fiets gaat tussen de groenten in de garage.

Ik ben dus weer de enige in het hotel, maar doe vannacht de deur goed dicht en steek mijn vinger niet door de tralies.

Na het douchen naar de bar die aan de achterkant van het hotel zit. Het hotel en de bar horen blijkbaar bij elkaar, want hier kom ik dezelfde dame weer tegen. Ook hier ben ik de enige en heb ik op het bankje voor de bar een biertje gedronken. In de tussentijd dat ik de blog schrijf zijn er twee mannetjes bijgekomen.

De dame is toch wel heel aardig en gooit speciaal voor mij het restaurant open. Ik kan opgeven hoe laat ik wil eten en wat ik wil eten. Maar het blijft wel heel eenzaam.

Tot morgen.