You never walk alone (Lee Towers, 1976)

Vannacht nog even mijn ervaring met de politie proberen te verwerken, maar dat was niet makkelijk. Natuurlijk was ik fout, maar 200 euro boete (ik kreeg 50% korting) vind ik toch wel erg veel. In Nederland zou men dat , of ik in ieder geval, onacceptabel vinden. Zo zie je maar ieder land heeft weer zijn eigen regels en gewoontes.

Ik word wakker met de zon die in mijn kamer schijnt. Het belooft een mooie dag te worden. Een beetje fris, maximaal 15 graden, een rit van 60 km en een lange gemakkelijke klim van 35 km waarin ik 300 hoogtemeters moet overbruggen. Ik heb er zin in.

Als ik de deur uit ga is het inmiddels een stuk bewolkter dan toen ik wakker werd en regent het zelfs zachtjes. Nog niets om me druk om te maken. De eerste 10 km gaan zuidwaarts en ik rij door hele rustige dorpjes. Iedereen geniet nog van zijn zondagsrust.

Ik rij door de provincie Teruel, dat bekend staat om zijn heerlijke gedroogde hammen. Ze zeggen zelfs de beste. Als je reclames ziet is het meestal Jamones de Teruel. Dit betekent natuurlijk ook dat ik langs tientallen varkensfokkerijen kom en zelfs op zondag een vrachtwagen met varkens tegenkom. De hammen worden er namelijk van gemaakt. De varkensfokkerijen staan gelukkig niet dicht bij een plaatsje en dat is maar goed ook. De lucht is niet te harden. 

Na 10 km naar het zuiden gereden te hebben, gaat de koers naar het westen. En dat blijft zo de hele dag. Geen idee waarom, want ik moet naar het zuidoosten. Naar Valencia. Waarschijnlijk was El Cid hier de weg even kwijt. Het betekent voor mij wel dat ik de wind pal op kop krijg. De eerste 15 km naar het westen is een kaarsrechte weg. Ik rij met een snelheid van tussen de 5 en 8 kilometer over de weg. Soms daalt de weg een stukje, maar ook dan kom ik niet boven de 12 km per uur uit.

Aan het eind van de kaarsrechte weg wordt de route wat gevarieerder en komen er wat bochten in de weg. Ook zie ik een bord dat ik in  La Mancha terecht ben gekomen. Het land van Don Quichot, windmolens en heel veel wind. Don Quichot is er niet voor niets gek van geworden. Nu snap ik dus waarom het zo hard waait en ik herinner me weer dat ik 3 jaar geleden door La Mancha fietste. Er was toen ook veel wind en ook alleen maar tegen. Toen had ik gelukkg nog iemand bij me waar ik achter zijn kont kon hangen en die me een beetje uit de wind hield.

Ik kom hoger en hoger, tot bijna 1300 meter, en het begint ook te regenen. Nu geen lichte regen, maar hard. Het doet pijn aan mijn gezicht. Ook de temperatuur daalt en op een gegeven moment zijn mijn handen zo koud dat ik mijn versnellingen niet meer kan bedienen. Ik trek mijn handschoenen aan. Uiteindelijk zie ik dat de temperatuur daalt tot 5.9 graad.

Het blijft zo'n 10 km regenen, waarna het de laatste 15 km overgaat in af en toe een bui. De temperatuur loopt dan weer op tot 12 graden.

Na 60 km kom ik aan in Molina de Aragon. Waar ik deze keer een hotel heb voor 30 euro. Stuk beter dan gisteren, maar ook een stuk ongezelliger. De bar en het restaurant van het hotel zijn gesloten. Op mijn kamer staat de kachel en dat is voor even lekker. Zo kan ik weer op temperatuur komen. Daarna zet ik hem uit, want het mag best een beetje fris zijn als ik ga slapen.

Om met Lee Towers te eindigen, "At the end of the storm, there's a golden sky". Voor mij zijn dat de weersverwachtingen, het wordt de komende dagen warmer. Voor ieder ander die het even niet ziet zitten, hou vol en weet dat er betere tijden aankomen.

Tot morgen.