It's not easy being green (Kermit, 1970)

Waar het voor Kermit niet makkelijk was om groen te zijn, heeft mijn omgeving daar geen enkele moeite mee vandaag. De foto's spreken voor zich.

Na het ontbijt, dat bestaat uit twee geroosterde boterhammen met suiker en twee kleffe voorverpakte croissants, ga ik op weg. Zoals gewoonlijk is het fris, 7 graden. Maar de  zon schijnt en voelt het warmer.

Het wordt een mooie rit. Na een paar kilometer kom ik in het natuurpark Alto Tajo. Waar ik eerst 15 kilometer daal en door een mooie kloof langs de rio Gallo fiets. In de kloof is naast alle natuurschoon ook het wereldberoemde Virgen de la Hoz. Volgens een populaire legende vond een herder in deze omgeving een afbeelding van de Maagd.  Op deze plek is later, in de 13de eeuw, een kerk gebouwd. Er is een groot parkeerterrein bij, ik schat zo'n 200 plaatsen, maar vandaag ben ik de enige. Ik ga even het kerkje in. Het is er erg donker, maar ik heb de maagd gezien.

Na de afdaling tot 950 meter, begint het klimmen. En dat begint gelijk pittig met een klim van 2 kilometer, waarin ik 200 meter omhoog ga. Er zitten lange stukken tussen met een stijgingspercentage van 11, 12 procent.  De rest van de dag blijft het op en neer gaan en kom ik uiteindelijk op ruim 1400 meter.

Het landschap is stil en de dorpjes die ik tegen kom zijn verlaten. Achtereenvolgens rijd ik langs dorpjes met het volgende aantal inwoners. 21, 26, 9, 10, 8, 1, 22 en 17. Om tenslotte te eindigen in Checa met 273 inwoners. De dorpjes zijn vaak best groot, maar niemand wil er meer wonen. Overal zie je dan ook 'Se Vende'. Dus als je van rust houdt kan je hier voor weinig geld nog een leuk huisje kopen. Je moet wel een beetje handig zijn.

Als ik bij mijn hotel aan kom, staat de eigenaar een engelsman te helpen om zijn fietsbanden op te pompen. De engelsman heeft namelijk net twee nieuwe banden op zijn fiets gezet en heeft zelf alleen een handpomp. Ik kom vluchtig met de engelsman in gesprek en vertel hem dat ik een mooie handpomp heb waar je wel je banden goed mee opgepompt krijgt. Als ik het aan hem wil laten zien is hij ineens verdwenen. Misschien is mijn engels toch niet zo goed als ik dacht.

Als ik mijn spullen op de kamer heb gebracht ga ik naar de bar. Even wat drinken en alvast wat aan de blog werken. Na een half uur komen er twee spaanse mannetjes, Pedro en Juan, in fietskleding binnen en we beginnen een gesprek. Ze zijn beiden gepensioneerd en komen uit Zaragoza. Dat volgens hen 300 kilometer van Madrid, Barcelona, Bilbao en Valencia ligt. Dat ik het maar weet. Ze hebben afgelopen nacht in hetzelfde hotel geslapen als ik, maar ik heb ze er niet gezien. Ze gaan ook naar Valencia en volgen ook de camino del Cid. Ik krijg een biertje van ze en we praten nog even door tot een ieder gaat douchen. Tenminste ik wel.

Als ik gedoucht heb en wat aan de blog zit te werken op mijn kamer wordt er op de deur geklopt. Er komt iemand van het personeel die zijn excuses aanbiedt, want de verwarming staat niet aan. Ze draait zowel de verwarming in mijn kamer als in de badkamer open. Ik geloof niet dat het veel zin heeft als ik zeg dat ik het graag koud heb op de kamer. Dus als ze weg is draai ik ze weer dicht.

S'avonds in het restaurant  kom ik mijn spaanse vrienden en de engelsman weer tegen. Deze keer raak ik in gesprek met de engelsman, David. Hij komt uit de buurt van Liverpool en heeft al overal in de wereld gefietst. Van Mexico tot Azie en van Nederland tot Denemarken. En overal neemt hij zijn ukelele mee. Hij gaat er vanavond gelukkig niet op spelen.Hij is een gepensioneerde advocaat in letselschade, heeft twee kinderen en is al 25 jaar gescheiden. Mijn fiets vindt hij erg mooi, in de middag wilde hij zelfs even voelen hoe zwaar hij is. We hebben het over van alles en nog wat en lossen gelijk wat wereldproblemen op. Het is fijn om eindelijk weer eens mensen te ontmoeten en te spreken. En o ja, mijn handpomp vindt hij het einde. Die gaat hij ook kopen bij AliExpress.

Tot morgen.