Happy Birthday (Stevie Wonder, 1980)

Vandaag is een bijzondere dag. Dit is namelijk de dag waarop er zes mensen jarig zijn die ik ken. Een is Coleta, die haar verjaardag in het ziekenhuis doorbrengt en die momenteel niet in de mood is voor een feestje. Twee anderen zijn oud-collega's en tevens teamgenoten bij het voetbal die ik al ruim 40 jaar ken. Een ervan is helaas 2 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk. De ander zie ik nog regelmatig. Daarnaast is Jan Brasser jarig, al jaren collega en volger van deze blog. Misschien dat hij nu een reactie plaatst. Ook is Michel jarig, mijn PO'er, zoals ze dat tegenwoordig noemen.

Maar de belangrijkste die vandaag jarig is, is mijn vrouw's ex-schoonmoeder. Die door ons liefkozend Mams wordt genoemd. Dat ze officieel de ex-schoonmoeder is, is maar een naam, want zo voelt het niet. Het voelt zelfs als mijn schoonmoeder. Ze kan Yvon niet missen en heeft mij erbij geadopteerd. Vandaag wordt ze 90 en normaal zou dat uitbundig gevierd worden. Waarschijnlijk nog grootser dan andere jaren wanneer we met zijn allen, ze heeft 6 kinderen, uit eten gaan. Maar helaas gaat dit vanwege corona niet door.

Iedereen dus van harte gefeliciteerd. En Nelly of Tineke, ik neem aan dat een van jullie mijn felicitaties aan Mams willen doorgeven. Alvast bedankt.

Een half uur voordat ik gisterenavond naar mijn kamer ging was er nog een groepje spanjaarden de bar binnen gekomen om te eten. Het zijn ook fietsers, tussen de 30 en de 40, en nogal luidruchtig. Zoals de meeste Spanjaarden. Ze zitten netjes aan tafel, allemaal met een mondkapje op, maar maken flink wat kabaal. Als ik eenmaal op bed lig hoor ik de groep liederen zingen met een volume waar ze in Staphorst jaloers op zijn. Ik verbaas me een beetje over hoe de spanjaarden met corona omgaan. Overal lopen ze met mondkapjes. Ik zag zelfs een eenzame wandelaar in het bos met een mondkapje. Maar in de kroeg slaan ze elkaar op de schouders, is 1,5 meter niet aan de orde en worden de strijdliederen gezongen. Blijkbaar wordt hier heel veel waarde gehecht aan de mondkapjes.

Als ik s'ochtends ga ontbijten zit iedereen van gisterenavond er al. En als ik mijn koffie krijg gaan ze weer op pad met de mountainbike. David, de engelsman, en ik blijven alleen over. We praten nog wat en al snel vertrekt hij ook. Hij zegt ik zie je later nog wel, want jij fiets toch harder. David is 70.

Ik vertrek een half uur later, omdat ik wat problemen heb met mijn stuur die ik probeer op te lossen. Na 15 kilometer kom ik David tegen. Hij op een terras in de zon, met een koffie en een broodje. Ik besluit zijn voorbeeld te volgen. Alleen neem ik vlees op mijn broodje, iets dat David niet wil. Hij is vegetarier.

We besluiten samen verder te fietsen en we hebben nog een paar aardige klimmetjes te gaan. David wijkt niet van mijn zijde en blijft al die tijd naast me fietsen. Dat is best gezellig, maar ik moet hem toch soms even waarschuwen dat er een auto aankomt. Het valt me op dat met al het geklets de kilometers voorbij vliegen. Dat is wel een voordeel als je samen fiets.

David heeft gisteren al een hotel geboekt in Albarracin, waar ik ook overnacht. We nemen afscheid, wisselen telefoonnummers uit, en spreken af dat we vanavond samen wat gaan eten.

Hoe dat afloopt hoop ik jullie morgen te vertellen.

Tot morgen.