4 juni Door de campagne naar de champagne (104 km)

Voor wie het nog niet heeft bemerkt het Franse platte land ontvolkt, sterker nog het is bijna leeg. De campagne, bezongen door vele chansonniers, raakt zijn jeugd kwijt aan de grote stad. Wat rest is de grootste graanschuur van Europa, eindeloze korenvelden, afgewisseld met kleine stroompjes. Dit is ons uitzicht voor de komende twee dagen. De temperatuur is omhoog geschoten en vandaag gaan we de 30 graden zeker halen. Veel drinken en toch blijven eten dus. Dat weet de ervaren fietser, maar waar vind je een winkeltje in deze leegte. Improviseren dus. Les 1 van een van de B&B houders: op een kerkhof is altijd een wateraansluiting. Klopt is onze ervaring. Les 2: koop wanneer je kan kopen, niet wanneer je wilt kopen. Rutte zou trots op ons moeten zijn. Wij zwengelen die economie wel aan. Bij het laatste bakkertje voor de grote leegte kopen we dus de halve voorraad op, voor zover onze fietsen dat aankunnen en gaan op pad. Een vijftiental kilometers verder wacht de meest indrukwekkende ervaring van die dag. Het Amerikaans oorlogskerkhof in Varennes. Hier liggen bijna 15.000  Amerikaanse gesneuvelden begraven. Van wie 18 broederparen! Kruizen opgesteld in het gelid van de dood. Onderweg gingen de gedachten al uit naar de andere kant van het Eerste Wereldoorlogsfront, de kant van Ieper. Juist omdat we onderweg zeer veel klaprozen zagen langs de kanten van de korenvelden.

In Flanders Fields the poppies blow, between the crosses row on row.

Dit geldt dus ook voor het oostelijk front. Gelukkig zijn er hier geen geboortedata op de kruizen gezet, want dan blijkt dat het grotendeels jongens zijn van 17, 18, 19. Wat uiteraard wel zichtbaar is, is de datum waarop ze sneuvelden. Van deze soldaten ligt de datum zeer dicht bij het begin van de wapenstilstand ( 11 november om 11.00 uur). Niet onlogisch, want de slag hier was beslissend voor het forceren van het einde van de oorlog. Foto gemaakt van het kruis van een gesneuvelde jongen, gesneuveld op mijn geboortedatum. Geeft toch iets van een band.

In stilte rijden we terug de leegte in. Een prachtige leegte overigens. Onderweg ontmoeten we Dirk. Dirk is 70 en ook onderweg naar Santiago, met een tentje, twee washandjes ipv een handdoek en met veel verhalen. Gepensioneerd leraar bouwkunde, getrouwd met Marianne en vader van een zoon die machinist is. Je leert elkaar snel kennen onderweg. Onderweg komen we ook nog een poos met zijn vieren te rijden, want Kees sluit aan. Kees van die geduldige vrouw. Om  7 uur 's avonds komen we aan in Chalons-en- Champagne. Vinden daar een echt Frans hotel, te duur, te warm, teveel pretenties. Drinken een paar Westmalle's. Vlaamse champagne zeg maar en gaan te bedde in een twijfelaartje. Elke suggestie van romantiek wordt vermeden.