Een lesje geschiedenis en een lange tocht.

Als ik voor het ontbijt naar beneden ga, staat Jonathan me al op te wachten. Hij brengt me naar mijn eigen ontbijtkamer. Voor iedere gast heeft hij een eigen ontbijtkamer. Hij vind dat wel zo veilig met Covid. Ik heb uitzicht op zijn tuin, die echt heel groot is en keurig gemaaid. Hij doet dat met zo'n maaitractortje, maar vindt dat toch te veel werk. Hij overweegt een maairobot. Ik ben bang dat hij het met 1 maairobot niet redt.

Jonathan komt er gezellig bij zitten. Hij heeft geen omkijken naar de andere gasten. Die zijn vannacht om 3 uur aangekomen en hebben aangegeven dat ze liever voor de lunch gaan dan voor het ontbijt. Jonathan vertelt over van alles. Zijn moeder, 62, is stewardess en zijn vader is voor de vierde keer getrouwd en woont in Columbia. Jonathan is 38 en via zijn vader heeft hij een halfbroertje van 6. De B&B heeft hij samen met zijn moeder gekocht. En als ze stopt met werken komt ze hem helpen. De B&B kostte 280.000 euro, maar als ik iets kleiner wil dan is er voor 100.000 euro genoeg te krijgen vertelt hij me. Daarnaast hoor ik al zijn plannen aan voor de komende tijd met de tuin en krijg ik ook een lesje geschiedenis over de 100-jarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland. Na mijn derde bak koffie moet ik er maar eens vandoor, want als het aan Jonathan ligt zit ik hier de hele dag.

Het is prachtig weer om te fietsen en het gaat allemaal erg vlot. Na zo'n 20 km kom ik weer in Les Landes. Waar ik de vorige keren meer westelijk door Les Landes reed, zit ik nu aan de oostelijk kant. Die is gelukig een stuk korter, maar nogal tijd zo'n 40 km. Het is namelijk nogal een saai gebied. Er heeft hier ooit een architect met een lineaal een aantal rechte strepen gezet van A naar B en op deze wijze zijn de wegen dan ook aangelegd. De wegen lopen door oneindige bossen, zonder plaatsjes en zijn kaarsrecht.

Na een tijdje kom ik in de Armagnac-streek, bekend om zijn drank en een stuk leuker om te fietsen. Hier ga je via kleine kronkelige wegen door een gebied vol met zonnebloemen, mais en wijngaarden. Ook verschijnen er weer kleine plaatsjes, maar overnachtingsmogelijkheden zijn schaars. Op mijn route kom ik ze niet tegen. Als het half 5 is en ik er 110 km op heb zitten, ga ik toch maar eens kijken of er nog wat op de route komt of dat ik anders een andere route moet gaan fietsen voor een slaapplaats. Ik zie dat ik over 15 km in Aire-sur-l'Adour kom en dat daar verschillende hotels zijn. Dat lucht op, want het is wel even genoeg geweest.

Aire-sur-l'Adour is een redelijk grote plaats en ligt ook aan een van de vele pelgrimswegen die naar Santago de Compostella leiden. Restaurants zijn er echter nauwelijks. Nou ja, ze zijn er wel, maar er is er maar 1 open. De hoteleigenaar vertelt me waar het restaurant is en dat ik het beste na half 8 kan gaan, omdat het voor die tijd erg druk is. Dat doe ik dan dus maar. Het is er nog steeds druk, maar ik kan binnen nog ergens een tafeltje krijgen. Vandaag weer de eend genomen, specialiteit van het gebied. Dat zal over twee dagen in Spanje wel anders zijn.

Tot morgen.