7 horizontaal, een rivier in italie, 2 letters

Vandaag verlaten we Mantova met pijn in ons hart. Het is een stad om zeker nog eens te bezoeken en terug te keren bij het restaurant van onze napolitaanse vriend.

We gaan vandaag de Po-vlakte op en blijven de gehele dag rond 20 meter boven n.a.p. fietsen. Tenminste dat is de bedoeling. De heer Benjaminse, die de route heeft uitgezet, heeft het voor elkaar gekregen om wegen uit te zoeken waardoor we 50 keer per 100 meter 15 centimeter boven de 20 meter n.a.p. zitten. De wegen zijn vol gaten en kuilen en bijna nergens verhard. Hierdoor worden we steeds opnieuw uit het zadel gelanceerd. Voor iemand die het al in zijn rug heeft geen pretje. Waar in andere jaren de aandelen Coca Cola omhoog schoten, kun je nu beter aandelen Voltaren of Ibuprofen kopen. Ik slik er wat af op een dag.

Het is een saaie rit, het lijkt alsof we op de lekdijk rijden, maar dan met slecht wegdek en minder vaak zicht op de rivier. Wel komen we per ongeluk, door de verkeerde afslag te nemen, op een plek waar mannen elkaar in het geniep wensen te ontmoeten. We rijden langs een man die alleen gekleed is in een minuscuul broekje en komen daarna bij een aantal barakken die omgebouwd zijn tot afwerkplekken. Hier eindigt ook de weg. Later lezen we in ons routeboekje dat we vlak voor deze plek naar links hadden moeten afslaan.

Na een kleine 80 km komen we aan in Sorbara waar we een B&B vinden. De B&B ligt aan een drukke provinciale weg en is net enkele weken geleden geopend. Alles is nog nieuw en ziet er ook fantastisch uit. Van het geluid van de weg hebben we geen enkele last.

De eigenaresse, Julia, reserveert voor ons een restaurant in het dorp omdat het op vrijdag nogal druk kan zijn. En er zijn maar 2 restaurants in het dorp. 

Wij gaan echter eerst, op de fiets, op zoek naar een cafe om een biertje te drinken, want het is een warme dag geweest en we hebben wel dorst. We komen terecht op het terras van een cafe dat wordt beheerd door chinezen. De bar is volledig afgezet met plasticschotten vanwege corona en als we een biertje willen nemen, dan moeten we dat zelf uit de koelkast pakken. Dan moeten we het onder een plasticschot doorsteken en ontkurkt de eigenaar de flesjes. In de bar zijn een aantal bezoekers die belangstelling in ons hebben en vooral in de fietsen en waar we vandaag komen. Als we uitleggen dat we vanuit nederland naar rome fietsen, verklaren ze ons voor gek. En misschien zijn we dat ook wel. 

Na verloop van tijd wordt het steeds drukker in het cafe en het lijkt wel of de mannen, want de bezoekers zijn alleen mannen, vandaag hun salaris gekregen hebben. Ze nemen allemaal wat te drinken aan de bar en een kraslot. En als ze wat winnen met het kraslot, hetgeen niet meer is dan de inleg, dan nemen ze een nieuw kraslot. We hebben geen gejuich gehoord, dus ik neem aan dat er geen grote prijzen zijn gewonnen. Of er moet iemand geweest zijn die het stiekem voor zichzelf hield en  stilletjes naar huis is gegaan. Maar ik vemoed dat dat moeilijk is voor een italiaan.

In de avond gaan we naar het restaurant dat Julia voor ons besproken heeft. We krijgen een tafeltje in een grote lege zaal van het restaurant en als we vragen of er buiten een plekje voor ons is, dan is dat niet mogelijk. Het is erg ongezellig in zo'n grote zaal met zijn tweeen, maar we moeten natuurlijk wel wat eten. Het eten is zeer goed en we bestellen een karaf Lambrusco. Was Lambrusco iets wat vroeger opa en oma, in rieten kannetjes, meenamen vanuit italie en wat in nederland niet te zuipen was, tegenwoordig is dat anders. De afgelopen jaren zijn de wijnproducenten bezig geweest om de Lambrusco naar een beter niveau te brengen. En dat proeven we, het is erg lekker. Helaas kunnen we op de fiets niets meenemen.

Als we aan het hoofdgerecht zitten, wordt de zaal bestormd door ongeveer 20 kinderen met een zelfde aantal begeleiders. Waar het eerst heel rustig was, is het nu een lawaai van jewelste. Er worden pizza's geserveerd, zo groot, hetgeen we nog nooit hebben gezien. En de kinderen stormen er op af. Een normaal gesprek valt er voor ons niet meer te voeren, maar het is een vermakelijk gezicht.

Morgen gaan we door de Apennijnen en wordt het weer klimmen. Hopelijk heeft meneer Benjaminse dan wat betere wegen uitgezocht.