Eten is al wat het geval is.

We hebben heerlijk geslapen op de Ikea bedden. Bij het ontbijt vertelt gastvrouw Julia dat zij weer woont in het huis waarin ze is geboren. Ze woonde met haar ouders hier en toen woonden haar grootouders op de begane grond, toen woonde ze met haar man, lid van de carabieneri en afkomstig uit het zuiden van Italië, hier en woonden haar ouders op de begane grond. En nu haar ouders er niet meer zijn hebben ze begin dit jaar de benedenverdieping laten verbouwen tot een B&B met drie kamers. Voordeel voor de gasten is dat alles gelijkvloers is en privacy verzekerd. Haar eigen reiservaringen hebben de inrichting en de benaderingswijze gevoed. Het moet ultiem schoon zijn, de bedden uitstekend en het ontbijt mag nooit te weinig zijn. Dat is allemaal gelukt en dat laatste zeker.Dat zelfs ervaren fietsers en ervaren eters met een grote staat van dienst zoals wij een stevig deel van het ontbijt moeten laten staan is veelzeggend. Julia beschouwt zichzelf als een echte Italiaanse. Het onderscheidend kenmerk daarvoor is dat een Italiaan of eet of praat over eten. Of beide. Als parafrase op Wittgenstein: niet de wereld is alles wat het geval is maar eten. Zij voegt de daad bij het woord en  vertelt over de kazen en worsten en vooral over het streektypische voedsel. Vet, want we zijn in de bergen, dus het moet voedzaam en calorierijk zijn. Van deeg, eieren, melk en water wordt Burlengo gemaakt door het deeg in varkensvet te bakken. En we moeten toch ook de gnocho frito proberen. Een broodvariant met als primaire ingrediënten meel, water en reuzel.

Letterlijk en figuurlijk gevoed nemen we afscheid van Julia en fietsen we door. De eerste vijftiental kilometers zijn vlak en nu eens voorzien van goed asfalt. We naderen Modena en komen langs de Maserati fabriek, in Modena worden ook de Ferrari's geconstrueerd trouwens. Qua rijstijl doet dit besef elke inwoner tot een F1 coureur transformeren. Iedereen van elektrische stepbezitter tot sportauto eigenaar rijdt alsof er een pole position valt te verdienen. We fietsen  naar het prachtige centrum en hebben daar een rustmoment. Het ziet er prachtig uit en we bezoeken de grote Dom met daarin de resten van de stadsheilige San Geminiano, de klokkentoren, de Ghirlandina,  met daarin de houten emmer die de enige buit zou zijn geweest in de lange strijd tegen Bologna. Mooi staaltje van zelfspot en een illustratie van de zinloosheid van gevoerde oorlogen. Hoe actueel.

Voordat we echt gaan klimmen lunchen we in Vignola in een voor de zaterdagmiddag overbezet restaurant. We nemen de tri de campagna, de drie lokale pasta's verzameld op één bord. 

Hierna begint direct het klimmen en gelijk stevig. De Apennijnen zijn een hooggebergte dat als een soort ruggengraat  van Ligurie tot diep in het zuiden van Italië doorloopt. We moeten na een paar dagen Po vlakte weer wennen aan het klimritme en dat nu bij 35 plus graden. We wilden in Guiglia overnachten, maar vanwege een groot feest blijkt alles in de omtrek bezet. Dus door! We drinken een tiental kilometers verderop een colaatje bij een barretje, in de gedachte dat we misschien nog wel 30 km verder moeten.  Wederom uitgebaat door Chinezen overigens. Kan geen toeval zijn. Naast de havensteden kopen  de Chinezen ook de horeca op. De horeca zijde route is geboren. Of is dat een complottheorie. Ons oog valt op een klein bordje dat de aanwezigheid van een herberg suggereert hier in het kleine Rocco Malatina. Een belletje en we hebben twee kamers. In de herberg Santina aangekomen zien we een aantal dames van een zekere leeftijd druk bezig met handwerken. Het blijkt dat ze de pasta, de tortellini, voor vanavond aan het vullen zijn. Razendsnel en technisch hoogstaand wordt de kaas of worst in het velletje pasta gedraaid.

Uiteraard eten we in onze eigen herberg. Naast de handgemaakte tortellini wagen we ons op voorspraak van de vriendelijke dame die als enige Engels sprekende ons bedient aan de eerder beschreven Burlengo en de gnoco frito. Beide heerlijk en met name de Burlengo dichten wij een grote toekomst toe in Nederland. We sluiten af met een kruidenbitter uit de streek, of twee eigenlijk. Het was heerlijk.

We hebben vandaag de hele dag gegeten of over eten gesproken. We zijn  Italianen geworden.

A domani