Bicycle race (Queen, 1978)

Op de dag dat Joop Zoetemelk beide armen en een been breekt en Yvonne bij haar vader gaat behangen vertrek ik in de ochtend met stralend weer naar het vliegveld. Nog wel een beetje fris, dus toch maar een jasje aangedaan. Gelukkig ging mijn vader mee, kon hij mooi mijn jas mee terugnemen.

Het is toch wel speciaal als je als 60-jarige door je vader, op de fiets, naar het vliegveld wordt gebracht. Ik hoop dat ik dat ook nog kan als Daan 60 is. En niet omdat ik dan te oud ben om te fietsen, maar omdat Daan dan toch eindelijk bevangen is geraakt door het fietsvirus. Voorlopig heeft hij er nog geen last van en doet hij de dingen die ik ook op zijn leeftijd deed. Bij het vliegveld neem ik met een box afscheid van mijn vader. Ik ga de vertrekhal in en hij gaat nog een rondje maken door Rotterdam.

Er vertrokken vandaag 3 vluchten van Rotterdam. Naar Bergerac, Pula en Faro. Het was dan ook erg stil op de luchthaven. Wat me opvalt is dat er toch veel ouderen gaan vliegen. Blijkbaar hebben ze niet zo'n angst om te vliegen en ik vermoed dat er velen bij zijn die een huisje in de buurt van Bergerac hebben.

In het vliegtuig moeten nog 3 formulieren ingevuld worden, vanwege corona. 1 formulier wordt door een stewardess opgehaald in een plastic tasje van de Lidl, ik vermoed dat ze die direct weer weggooit. De andere 2 moeten bij de douane getoond worden.

Eenmaal op Bergerac geland is het zwaar bewolkt maar nog droog. Bij de douane staat een lange rij. Als ik na 40 minuten langs de douane ga is er niemand die om mijn formulieren vraagt. Snel mijn fiets ophalen en mijn tassen van de band pakken en naar buiten. Want ik mag mijn fiets niet binnen rijklaar maken van het vlieveldpersoneel. De heren willen ook snel naar huis.

Na mijn trappers op mijn fiets gezet te hebben, het stuur recht en de banden opgepompt kan ik eindelijk aan de reis beginnen. Het is ondertussen toch gaan regenen, maar niet zo hard. Al blijft het wel bijna de hele reis regenen en ben ik uiteindelijk best wel nat.

Ik fiets 28 km naar Sainte-Foy-la-Grande en kom aan bij mijn hotel, Hotel de la gare. Hoe verrassend, recht tegenover het station. Het ziet er verlaten uit en alle deuren zitten op slot. Als ik wegloop hoor ik een kind om haar moeder roepen. Er komt snel een vrouw van boven aangelopen. Ze zijn aan het klussen in het hotel, en zo te ruiken helpt ze goed mee. Ik ben de enige gast in het hotel. Wel wordt er veel herrie gemaakt, maar ik hoop dat dat voorbij is als ik naar bed ga. 

Ik zit nu buiten te eten bij een pizzeria. Het was het enige restaurant dat open was. Toen ik om 7 uur aankwam was ik de enige. Nu zijn er toch nog 8 bijgekomen.

Nog even over de titel van het verhaal. Het is een grapje van Yvonne. Bekijk de video, maar besef dat het er bij mij heel anders uitzag.

Tot morgen.