Ritme van de regen (Rob de Nijs, 1963)

De hele nacht heeft het geregend, maar als ik om half 10 op de fiets stap is het droog. Het lijkt erop dat ik geluk heb.

De dag is goed begonnen. Eerst een massagedouche, toen mijn billen ingesmeerd met een goedje dat ik kado heb gekregen zodat ik geen zadelpijn krijg en daarna in de bar van het hotel een sterke espresso met een croissant. Ik ben er helemaal klaar voor.

Bij het verlaten van de stad koop ik nog even een fles water en een paar croissants voor onderweg. Je kan maar beter wat bij je hebben, want zoveel kansen om wat te kopen zal ik niet krijgen.

De tocht gaat over hele rustige wegen en het weer is prima. Zwaar bewolkt, maar droog en 20 graden. Prima fietsweer.

Om 12 uur zie ik voor het eerst weer een bakkertje. Ik heb nog geen honger, maar besluit toch een stokbroodje met pate te kopen. Ik ga op zoek naar een plekje om het op te eten, maar kom niets tegen waar ik kan zitten. Uiteindelijk kan ik bij een bruggetje mijn fiets neerzetten en ga ik daar, staand, mijn stokbrood opeten. Binnen enkele seconden komt er dame aan die aan de overkant woont en wil weten waar ik vandaan kom. Ze blijkt zelf te werken in Montpellier, dat is de andere kant van Frankrijk, en ze zegt een adviserende functie te hebben met betrekking tot flora en fauna. Ze laat me plantjes zien die naast de brug groeien en die ik zou kunnen eten. Volgens haar smaakt het naar spinazie. Ik probeer het maar niet. Daarnaast zwemt ze elke dag naar de overkant en weer terug in de dordogne. Ook vertelt ze dat ze het huis van haar vader heeft geerfd en er veel ramen in heeft laten zetten, zodat ze uitzicht heeft op de rivier. Zo kom je nog eens wat te weten terwijl je een stokbroodje eet.

Ik ga weer verder en een half uur later zie ik donkere wolken en regengordijnen schuin rechts voor me. Mijn navigatie stuurt me daar recht op af. Waar ik gisteren nog rustig door de regen kon fietsen zonder heel nat te worden, is dat nu niet het geval. Het plenst. Binnen 10 seconden ben ik zeiknat. Ik zoek een schuilplaats onder de bomen. Als het weer iets minder hard regent stap ik op de fiets. Zo gaat dat de rest van de middag door, schuilen en fietsen. Om een uur of 4 ben ik het wel zat en probeer in ieder dorp een hotel te vinden. Dat lukt me uiteindelijk pas om 6 uur. Maar helaas het hotel is gesloten. Ik probeer te bellen met het hotel, maar krijg steeds de voicemail. Ik heb echt geen zin meer om verder te fietsen en ik sterf van de honger. Gelukkig zie ik een mobiele pizzakar staan en bestel daar een pizza met een blikje cola. In een bushokje achter de pizzakar eet ik het op. Ondertussen zoek ik op booking.com naar een hotel. Het dichtstbijzijnde is een b&b op 13 km afstand. Het ligt in de middle of nowhere en kan er dus niet naar een restaurant. Maar dat maakt nu niet uit, als ik maar een slaapplaats heb voor het donker wordt.

Om half acht kom ik aan bij de b&b. Ik ben totaal verzopen en schaam me een beetje om met al mijn natte spullen naar binnen te moeten. Gelukkig is mijn kamer direct naast de ingang van het huis. De eigenaresse zegt dat ik mijn spullen kan drogen aan de kachel in de badkamer. Echter als ze hem probeert aan te zetten blijkt hij niet te werken. Omdat ik ook niets te drinken bij me heb, ben ik zo brutaal om een biertje te vragen. Die wordt mij gebracht. Hij is niet koud, maar smaakt me toch goed. En zo moet ik dan de hele avond op mijn kamer doorbrengen. Niets te eten en te drinken. Dat wordt een dolle boel.

Morgen 9 uur ontbijt en dan weer op de fiets. Kijken of ik het dan droog kan houden.

De titel van het verhaal vandaag slaat natuurlijk op het weer en de bijbehorende video is speciaal voor Yvonne. Al heeft ze hem misschien al eens gezien.