Take the A train (Duke Ellington, 1939)

Als ik wakker word en de regen hoor en zie hoe grijs het buiten is,  heb ik de titel voor vandaag al in mijn hoofd: Ik heb geen zin om op te staan (Het, 1965). De weersvoorspelling is nog slechter dan gisteren. Hij geeft nu zelfs uren op met 100% kans op regen, terwijl er gisteren nog uren tussen zaten met 70% kans op regen. Als ik Yvon app dat ik er een beetje depri van wordt, vraagt ze of er niet een trein in de buurt gaat, zodat ik die kan nemen. Hier had ik nog niet aangedacht, maar een goed idee. Er blijkt op 400 meter afstand van mijn hotel een treinstation te zijn. Om half twaalf kan ik daar de trein naar Burgos nemen. Daar is het fris, maar wel droog. Dus de titel voor vandaag wordt snel gewijzigd en die muziek en het idee om met de trein te gaan doet mijn humeur goed.

Ik ga ruim een uur van te voren naar het station, want ik wil niet het risico lopen dat ik de trein mis. Ik koop een kaartje voor mezelf en voor mijn fiets. De trein vertrekt precies op tijd, iets wat ik niet verwacht had in Spanje. Mijn fiets heb ik met enige moeite in het halletje bij de ingang gekregen, want ik moest drie treden nemen om de trein in te komen. En dan is zo'n fiets met bagage best zwaar. Als er later een conducteur komt zegt hij dat ik mijn fiets de volgende keer in het midden van de trein moet zetten. Daar is blijkbaar een speciale ingang voor mensen met een fiets en bv een rolstoel. Ik beloof dat ik dat de volgende keer zal doen. Als hij om mijn kaartje vraagt, geef ik hem de kartonnen kaartjes die ik heb gekregen en die ik ook moest gebruiken om door de poortjes te kunnen. Helaas zijn dit niet de goede kaartjes, maar wil hij andere kaartjes zien. Nu heb ik ook nog een paar kwitanties gekregen, die ik normaal gesproken gelijk zou weggooien. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want dat zijn de treinkaarjes (zie foto). Nu heeft mijn schoonvader een vriend die iets soortgelijks is overkomen. De beste man had nog nooit gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. Hij werkt als gepensioneerde bij een volvo-dealer en brengt en haalt wat auto's van en naar de klanten. Zo moest hij een keer naar Breda een auto wegbrengen en zou hij met de trein terug gaan. Was allemaal niet zo ingewikkeld vertelden ze hem, je kon gewoon een kaartje kopen bij een automaat op het station. Nou als je nog nooit met het openbaar vervoer hebt gereisd en je bent 70, is dat best lastig. Maar uiteindelijk lukt het hem om een kaartje te bemachtigen. Echter als hij in de trein zit en de conducteur vraagt om zijn kaartje blijkt het niet het treinkaartje te zijn, maar de kwitantie. Hij legt uit dat hij voor het eerst van zijn leven met het openbaar vervoer reist en dat hij dat kaartje als enige uit de automaat heeft gekregen en verder geen kaartje heeft gezien. De conducteur is onverwurmbaar en geeft hem tot zijn ontsteltenis een boete. Als ik hem op de kast wil jagen, dan vraag ik hem nog wel eens hoe dat ook al weer zat met die treinreis en dat kaartje

Uiteindelijk ben ik na 2 uur en 40 minuten in Burgos. Het is er fris en winderig maar droog. Dit is de stad waar de Camino del Cid, hetgeen mijn reisdoel is, start.

Vanaf nu zullen mijn verhalen omlijst worden met foto's die betrekking hebben op El Cid. Waar dat in de vorige jaren foto's waren die betrekking hadden op Jacobus en de tekens die behorende bij de Camino de Santiago.

Om te beginnen ben ik naar de kathedraal van Burgos gegaan om zijn graf te bezoeken en zijn beroemde koffer. De koffer is in Spanje net zo beroemd, als bij ons de boekenkist van Hugo de Groot. Alleen waar Hugo de Groot hem gebruikte om te vluchten, gebruikte El Cid hem als onderpand om geld te lenen, zodat hij zijn soldaten kon betalen. Hij vertelde dat de koffer gevuld was met het goudgeel slijk der aarde. In het echt was dat duinzand.

Als het goed is ben ik nu voor even van de regen verlost en ga ik morgen weer echt fietsen.

Tot morgen.