Leon - Astorga 62 km
Laat ik vandaag eens beginnen met iedereen te bedanken voor hun begripvolle reacties op mijn besluit. Ik heb zowel via de blog als via de app vele berichten gekregen.
Ik denk zelf dat ik een juiste beslissing heb genomen, al voelt het niet zo. Diep van binnen vind ik dat ik deze tocht hoe dan ook had af moeten maken. Het zal een goed stukje opvoeding zijn. Maar soms moet je je verstand gebruiken en dat komt met de jaren. En met 58 jaar is het dus wel eens tijd dat ik het gaat gebruiken.
Daarnaast heeft het me positief verrast hoe er gereageert wordt op mijn schrijfstijl. Ik heb opmerkingen gezien als hilarisch, humorvol of je moet stukjes gaan schrijven. Yvonne kreeg zelfs berichten als "wat heb jij een grappige man", waarop zij gevat antwoord "je mag hem een weekje hebben".
Er waren er zelfs een paar die Simon Carmiggelt noemden, maar ik denk dat je tegenwoordig beter kan gaan vloggen. Ik zal in ieder geval Jan Slagter volgende week bellen, misschien kan ik na "We zijn er bijna" of na "Het geheime dagboek van Hendrik Groen" met mijn kronkels op tv. Even serieus, het is in ieder geval fijn om te horen dat men het leuk vindt, maar laat ik me verder niks in mijn hoofd halen.
Mijn fietsmaat, Ronald, die de afgelopen jaren de blog schreef, werd ook overladen met lovende kritieken. Maar nu loopt hij bij het UWV. Zo kan het ook gaan.
Dan maar weer verder met de reis. De afgelopen avond wat tapasbarretjes bezocht in Leon om uiteindelijk bij de leukste uit te komen die naast mijn hotel zit. Soms maak je het jezelf te moeilijk.
Vanochtend rond tienen vertrokken met droog weer, maar fris. Het jasje de hele dag aangehad.
Bij het verlaten van de stad Leon staat een vrouw met een opgetuigde fiets zoals ik heb en een boekje in haar handen. Ze zoekt waarschijnlijk de route op. Het doet me denken aan 3 jaar geleden. Toen stond er in Leon ook een vrouw op een fiets met een boekje een camping te zoeken. We vroegen of we konden helpen. Het was Katrien. Een vrouw die op Ronald zo'n indruk maakte dat hij er lyrisch over ging schrijven in de blog. Zo lyrisch dat er bij het thuisfront menig wenkbrauw gefronst werd en zijn moeder nog menig maal aan mij vraagt "Hoe zat dat nou met die Katrien". Ik rij dus maar snel door.
De rit vandaag is kort. Rond half 3 kom ik in Astorga aan. Vanaf hier is het 30 km omhoog naar het cruz del ferro. Daar kan je een steen achterlaten, die je van huis hebt meegenomen, en waarmee je symboliseert dat je je lasten achter laat. Ik heb dit jaar geen steen meegenomen. Ik heb me de afgelopen 3 jaar goed gedragen.
In Astorga ga ik eten en kijk op booking.com of er verderop nog hotels zijn. Die zijn er niet, alleen albergues en daar weet ik sinds kort alles van. Astorga is de laatste grote plaats (11.000 inwoners) voor de klim naar het kruis. Hier zijn wel een aantal hotels. Ik kies hotel Gaudi, naast de kathedraal en tegenover het Gaudi-museum. Omdat het vroeg is kan ik beiden dus mooi bezoeken.
Bij de balie van het hotel staat een grote standaard met folders van bedrijven die je rugzak vervoeren of zelfs de pelgrim vervoeren. Ik zie de laatste dagen dan ook regelmatig taxibusjes vol met pelgrims en vervoersbusjes met rugzakken langskomen. Het is big business. Zo zie je maar, ieder doet de reis op zijn eigen manier.
Ik denk zelf dat ik een juiste beslissing heb genomen, al voelt het niet zo. Diep van binnen vind ik dat ik deze tocht hoe dan ook had af moeten maken. Het zal een goed stukje opvoeding zijn. Maar soms moet je je verstand gebruiken en dat komt met de jaren. En met 58 jaar is het dus wel eens tijd dat ik het gaat gebruiken.
Daarnaast heeft het me positief verrast hoe er gereageert wordt op mijn schrijfstijl. Ik heb opmerkingen gezien als hilarisch, humorvol of je moet stukjes gaan schrijven. Yvonne kreeg zelfs berichten als "wat heb jij een grappige man", waarop zij gevat antwoord "je mag hem een weekje hebben".
Er waren er zelfs een paar die Simon Carmiggelt noemden, maar ik denk dat je tegenwoordig beter kan gaan vloggen. Ik zal in ieder geval Jan Slagter volgende week bellen, misschien kan ik na "We zijn er bijna" of na "Het geheime dagboek van Hendrik Groen" met mijn kronkels op tv. Even serieus, het is in ieder geval fijn om te horen dat men het leuk vindt, maar laat ik me verder niks in mijn hoofd halen.
Mijn fietsmaat, Ronald, die de afgelopen jaren de blog schreef, werd ook overladen met lovende kritieken. Maar nu loopt hij bij het UWV. Zo kan het ook gaan.
Dan maar weer verder met de reis. De afgelopen avond wat tapasbarretjes bezocht in Leon om uiteindelijk bij de leukste uit te komen die naast mijn hotel zit. Soms maak je het jezelf te moeilijk.
Vanochtend rond tienen vertrokken met droog weer, maar fris. Het jasje de hele dag aangehad.
Bij het verlaten van de stad Leon staat een vrouw met een opgetuigde fiets zoals ik heb en een boekje in haar handen. Ze zoekt waarschijnlijk de route op. Het doet me denken aan 3 jaar geleden. Toen stond er in Leon ook een vrouw op een fiets met een boekje een camping te zoeken. We vroegen of we konden helpen. Het was Katrien. Een vrouw die op Ronald zo'n indruk maakte dat hij er lyrisch over ging schrijven in de blog. Zo lyrisch dat er bij het thuisfront menig wenkbrauw gefronst werd en zijn moeder nog menig maal aan mij vraagt "Hoe zat dat nou met die Katrien". Ik rij dus maar snel door.
De rit vandaag is kort. Rond half 3 kom ik in Astorga aan. Vanaf hier is het 30 km omhoog naar het cruz del ferro. Daar kan je een steen achterlaten, die je van huis hebt meegenomen, en waarmee je symboliseert dat je je lasten achter laat. Ik heb dit jaar geen steen meegenomen. Ik heb me de afgelopen 3 jaar goed gedragen.
In Astorga ga ik eten en kijk op booking.com of er verderop nog hotels zijn. Die zijn er niet, alleen albergues en daar weet ik sinds kort alles van. Astorga is de laatste grote plaats (11.000 inwoners) voor de klim naar het kruis. Hier zijn wel een aantal hotels. Ik kies hotel Gaudi, naast de kathedraal en tegenover het Gaudi-museum. Omdat het vroeg is kan ik beiden dus mooi bezoeken.
Bij de balie van het hotel staat een grote standaard met folders van bedrijven die je rugzak vervoeren of zelfs de pelgrim vervoeren. Ik zie de laatste dagen dan ook regelmatig taxibusjes vol met pelgrims en vervoersbusjes met rugzakken langskomen. Het is big business. Zo zie je maar, ieder doet de reis op zijn eigen manier.
Wij sluiten ons aan....
Je blogs iedere avond zijn zo leuk om te lezen.
Succes de komende week en we duimen voor n zonnetje voor je.
Het lijkt wel of je door je beslissing ook een meer opgeluchte schrijfstijl hanteert. Dit bevestigt voor mij als 'volger', dat je een goed besluit hebt genomen.
Overigens, ik had als ik jou was toch maar een steentje bij dat 'Cruz del ferro' achter gelaten. Wat 'punten' vooruit boeken voor de komende 3 jaar. Of werkt dat niet zo?