Melide - Santiago 61 km Totaal 1450

Gisterenavond toch nog wat te eten kunnen krijgen. Het was een simpele hamburger, maar het kan ook geen kwaad om een keer niet zo uitgebreid te eten. Twee keer per dag een 3-gangen is best wel veel. Zeker als je, zoals ik, geen soep of salade vooraf neemt maar pasta of paella. Ik vrees dat ik thuis weer even streng moet zijn. 

Om 10 uur vertrokken voor de laatste etappe naar Santiago. Voor de verandering regent het licht de eerste 45 km en daarna wordt het droog. Ik maak nog een paar noodzakelijke stops om wat te drinken en te eten en om mijn noodzakelijk stempels te halen. Ik heb er vandaag weer 3 bij.
Ik maak nog een praatje met 2 portugese fietsers, die in Parijs wonen en vandaar ook zijn gestart. Verder maak ik niet zo veel mee. Wel valt het op dat de wandelaars in steeds grotere groepen samen lopen. Voor sommigen is dit de laatste dag, voor anderen de een na laatste.

Aangekomen op het plein voor de kathedraal, de plek waar de "finish" is, blijkt het hele plein vol te staan met demonstranten. Plek voor de pelgrims om hun gebruikelijke aankomstfoto's te maken is er niet. Ik maak een paar foto's van de demonstratie, die blijkt te gaan over een vervuilende kopermijn, en ga op zoek naar mijn hotel.

In het hotel me lekker opgefrist, en omdat het nog vroeg is ga ik naar het bureau waar ik mijn compostelaat kan halen. Bij het bureau staan alleraardigste beveiligers om een en ander in goede banen te leiden. Omdat het blijkbaar ook een toeristische attractie is om te zien hoe de pelgrims hun compostelaat halen, vragen de beveiligers bij binnenkomst om je pelgrimspaspoort. Degene die het aan mij vraagt doet dat op zo'n vriendelijke manier, dat ik mijn handen omhoog doe en mijn benen spreid. Een andere beveiliger moet lachen en degene die me aansprak wordt een stuk milder. Hij laat me zien waar ik in de rij kan aansluiten. Die is echter zo lang dat ik besluit om er weer uit te gaan.

Ik besluit om maar eens wat te gaan drinken en eten. Ik ga op een overdekt terras aan een tafeltje zitten en probeer meerdere malen de aandacht van de serveerster te trekken, maar die heeft het druk. Uiteindelijk lukt het me.
Terwijl ik geniet van een caldo gallego (gallische groentesoep), komt er een oudere dame langs met een rolkoffer. Rood geverfd haar, maar dan wel een tijd geleden. Ze zoekt op het terras naar een plekje, maar dat is er niet. Tenminste geen leeg tafeltje. Er zit wel een leuke man in zijn eentje aan een tafel. Ze vraagt dus of ze bij mij mag zitten. Ze heeft honger, is net aangekomen vanuit Barcelona en is nu al de vriendin kwijt geraakt bij de demonstratie. Ze vraagt wat ik eet en of ze wat van mijn brood mag. Ik had net besloten om wat lichter te eten, dus dat mag ze wel. Ze heeft ook wel trek in soep en gaat een half uur in discussie met de serveerster of ze voor de groentesoep of voor de vissoep moet gaan. Het wordt uiteindelijk de vissoep. Ze komt uit Canada en is erg chaotisch, maar dat hadden jullie wel begrepen. Iets later krijg ik mijn hoofdgerecht en dat vindt ze er ook wel lekker uitzien en de wijn heeft ze ook wel trek in. Ze bestelt alles los en is 22,50 euro kwijt, terwijl ik het als een menu krijg voor 10 euro. Dat gaat nog een dure vakantie worden.
Een tafeltje naast me zit een vrouw met haar dochter uit Massachusetts. Ze hebben het gesprek gevolgd en gaan zich er ook mee bemoeien. Zij zijn 2 mei in Saint Jean Pied de Port begonnen met wandelen en zijn gisteren aangekomen. Ze zijn beiden schrijfsters, maar haar man/haar vader verdient het geld. Een leuke hobby. Nog nooit een boek uitgegeven, maar vol ideeen. Vandaar ook de Camino. Ze noemen het research. Ze hebben van alles meegemaakt onderweg, tot een crematie aan toe. Ze gaan de as verstrooien in Finesterre. Het zogenaamde einde van de wereld. Dat hier nog ruim 100 km vandaan ligt.
De dames keuvelen heel wat af en ik kom er niet tussen. Ze vinden me een goede listener. Ik heb geen andere keus. Uiteindelijk krijgt de dochter slaap, het is tenslotte half 6 en het zijn wandelaars, dus besluiten de Amerikaanse dames op te stappen. Ik moet nog even met de Canadese blijven zitten. Ik vraag haar tactisch, anders kom ik er nooit vanaf, of haar vriendin niet ongerust is en of ze nog geen contact via de telefoon met elkaar gezocht hebben. Contact hebben ze nog niet gehad. Bellen en internetten is nogal prijzig als je niet tot de EU behoort. Ze vraagt aan de serveerster waar haar hotel is en gaat weg.

Ik reken ook af en ga nog eens kijken of ik mijn compostelaat kan bemachtigen. Ik glip langs de bewaking naar binnen en zie dat de rij gehalveerd is. Uiteindelijk duurt het toch nog 3 kwartier.

Terwijl ik hier op een overdekt terras in de regen de blog zit bij te werken, komt de canadese vrouw weer voorbij. Ze vertelt me dat ze denkt dat ze bij het restaurant ook voor mij heeft betaald. Ik leg haar uit dat ik haar rekening ook zo hoog vond, maar dat ik zelf heb afgerekend. Als ik haar rekening bekijk, klopt het dat ze zowel voor mij als voor haar zelf heeft betaald. Ik adviseer haar dan ook om het geld terug te vragen en bied aan om met haar mee te gaan. Dat vindt ze niet nodig.

Ik ga op zoek naar mijn favoriete tapasbar, waar ik vorig jaar met Yvonne heerlijk gegeten heb. Zo is ze er toch een beetje bij vanavond, al weet ik zeker dat ze dit eigenlijk niet wil missen.