Op pad met een missie

We hebben heerlijk geslapen en ontbeten in onze B&B en Laura zorgt er voor dat we op pad gaan met een missie. Nadat we gisteren verteld hebben dat we de paus gaan ontmoeten is ze er van overtuigd dat wij kunnen zorgen dat haar wijk, Valdimontone, in Siena de Palio kan gaan winnen. Dat winnen is nog niet zo eenvoudig, want je doet niet ieder jaar automatisch aan de wedstrijd mee. Sienna bestaat uit 17 wijken en er mogen er maar 10 deelnemen. Degene die dit jaar niet mee mogen doen, doen volgend jaar automatisch weer mee plus een drietal dat uit de overige tien wijken geloot wordt. Dit jaar doet in ieder geval Laura's wijk mee en voor haar betekent dat heel veel. Zij legt dan ook uit dat er een Siena bestaat voor de toeristen en een Siena voor de inwoners. En voor de inwoners van Siena is er geen groter geluk dan het winnen van de Palio. De bewoners van de wijk die de Palio wint lopen na de winst dan ook met een speen in hun mond om de inwoners van de overige wijken te sarren. Laura heeft in haar leven pas 2 keer meegemaakt dat haar wijk heeft gewonnen en de laatste keer was ongeveer 20 jaar geleden. Maar ze heeft het gevoel dat het dit jaar wel eens haar lucky jaar kan zijn. Om het geluk te vergroten geeft ze ons een Barbero mee, een kraal in de kleuren van de vlag van haar wijk, met de opdracht om deze ergens in de Sint Pietersbasiliek achter te laten. Het schijnt een gewoonte te zijn die ook door de bewoners van de andere wijken gehanteerd wordt. Ik ben dus benieuwd hoeveel Barberi (het meervoud van Berbero) we tegenkomen in de Sint Pieter. Daarnaast vraag ik me af of we onszelf niet in de problemen brengen met deze opdracht omdat men het wel heel verdacht vindt dat wij iets lopen te verstoppen in de Sint Pieter. Maar we gaan het zien, voorlopig moeten we nog 300 km naar Rome fietsen.

We gaan op pad, nadat we Laura  hebben moeten beloven te laten weten of de missie geslaagd is. We dalen eerst, over een kiezelpad, af naar het dorpje Monteroni d'Arbia waar we drank inslaan voor onderweg. We gaan namelijk dwars door Le Crete, waar het leeg is, weinig begroeing dus geen schaduw, en het flink klimmen wordt. Het is heet en al was het niet heet, als je om je heen kijk krijg je het wel heet van de gele korenvelden om je heen. Het voelt aan alsof de aarde verschroeid is. Na 20 km komen we eindelijk aan in een plaatsje en onder het genot van een cola boeken we opnieuw een onderkomen met een zwembad. Het ligt iets, een kilometer of 7, buiten de route maar de foto's van het zwembad staan ons erg aan. Als we eenmaal zijn aangekomen bij het dorp waar ons logeeradres in de buurt is, zien we al borden met de naam van de B&B. Inplaats van dat we zo'n 7 km extra moeten fietsen, staat er dat de B&B er al over 800 meter is. Als we echter bij deze B&B aankomen blijkt dat we ons een paar letters vergist hebben. Wij moeten naar Relais La Leopolda, maar staan voor de deur bij Relais La Leopoldina. Iets chiquer en ongeveer 5 keer zo duur als waar wij naar toe moeten. We fietsen dus nog 7 km verder.

Als we aankomen bij Relais La Leopolda zien we dat de meeste bedjes rond het zwembad al bezet zijn. Wij gaan snel onze spullen naar de kamer brengen en springen daarna het zwembad in. Het is heerlijk verfrissend en we komen weer helemaal bij.

Het Relais La Leopolda ligt dus zo'n 7 km van het dichtst bijzijnde dorpje, maar heeft gelukkig een bar en een restaurant. We besluiten om half 9 te gaan eten en gezien de overige 8 gasten lijkt het een rustige avond te worden. Echter als we om half 9 naar het restaurant gaan zijn er zo'n 50 gasten aangekomen waaronder 20 kinderen. De kinderen rennen door de tuin en gillen constant, zoals kinderen nu eenmaal doen. We besluiten om binnen te gaan eten, want daar is het rustig. Maar als we eenmaal aan ons voorgerecht zitten komt het hele gezelschap naar binnen. De kinderen bij de kinderen, de vrouwen in de buurt van de kinderen en de mannen aan de bar. Wij kunnen elkaar in ieder geval niet meer verstaan. Na het eten gaan we maar weer snel naar buiten in de hoop om van de warme avond en rust te genieten. Het is ons niet gegund. Het gezelschap achtervolgt ons. Uiteindelijk, na wat kleine valpartijen en italiaanse commotie er om heen, gaat het gezelschap op weg naar huis. Het is dan inmiddels half 12.

Wij hebben ons voorgenomen om morgen vroeg te ontbijten, 8 uur. We willen namelijk naar Orvieto. Dat is zo'n 80 km verderop en willen voor de ergste hitte het grootste gedeelte van de rit er op hebben zitten. Dus tijd om naar bed te gaan. Buona Notte.