Grandeur in Kembs

Het was een deels lieflijke en later deels saaie rit vandaag. Vertrokken vanuit Chatenois was dit heerlijk starten op de Route du Vin. Een aaneenschakeling van wijngaarden, vakwerkhuizen, proeflokalen en restaurants. De rijkdom van de streek openbaart zich in deze gezichten, maar vooral met de wijnen zelf uiteraard. De Riesling, Gewurztraminer, pinot blanc, muscat, pinot noir. Allemaal uit een en dezelfde streek. We snappen waarom er zo voor gevochten is de afgelopen eeuwen, over de Elzas.

Overigens net als veel streken in Noord- Frankrijk ontvolkt en vergrijst zelfs deze rijke streek. Dat ook het symbool van de Elzas, de ooievaar, la cicogne, bedreigd is kan geen toeval zijn. Als Chatenois het eerste stadje is aan de wijnroute is voor ons 50 km later het stadje Rouffach het laatste. Over dit stadje, net zo trots als rijk in de Middeleeuwen, gaat het verhaal dat toen Hendrik V op de Paasdag van 1106 met nauwelijks verholen oneerbare bedoelingen een meisje liet brengen, de vrouwen van Rouffach in opstand kwamen en vervolgens hun mannen, dat dan weer wel, het kasteel van de vorst lieten belegeren, zodat deze koning met de staart tussen de benen en met achterlaten van kroon, scepter en mantel de stad en streek verliet. Sindsdien mogen de vrouwen van Rouffach tot op de dag van vandaag bij belangrijke gebeurtenissen vooraan staan. 

Wij lunchen in Rouffach met rösti en respect voor de vrouwelijke eigenaresse. Rouffach uit opent zich een vlakte met kaarsrechte wegen en een identiek landschap afgewisseld met identieke nieuwbouwhuizen. De combinatie maakt dat je ervaart dat je fietst in een foto en je wil fietsen in een film. Het zijn dan ook lange kilometers. We geraken op een plek waar er in de winter van 44 zwaar gevochten is. Met name door het Frans-Marrokkaanse legeronderdeel. Overal staan er herinneringen in het landschap, vooral herinneringen aan waarmee gevochten is; een houwitser, een tank. Helaas geen herinnering aan waarvoor gevochten is. We komen via het brede kanaal van de Marne naar de Rijn bij Kembs. We hebben een adres opgepikt waar er mogelijk kamers worden verhuurd en bellen bij het huisnummer 8 op goed geluk aan. We willen net weer wegrijden als er een oudere man op zijn sokken over de stenen komt aanschuifelen. Ja hij heeft een appartement en ja  we kunnen het huren. In "pas du temps" hebben we een zeer geanimeerd gesprek in het Duits, hij komt van Basel, waaruit blijkt hoe onze levens met elkaar verbonden zijn. Zijn dochter woont in Rotterdam, in Hillegersberg, getrouwd met een chirurg, die Ronald weer kent. Hij, John, heeft gewerkt in de Rijnvaart en kent de schepen waarop de moederskant van Ronalds familie heeft gevaren. Al pratend gaat hij ons voor naar een klassiek ingericht appartement. Hij biedt aan het bed in de huiskamer op te maken. Dat doen we na enige tijd maar gezamenlijk, want het is zichtbaar niet zijn grootste talent. Gastheer zijn wel, we stallen de fietsen op de plek waar het ooit het Hollandse paard Klaas heeft gestaan. Het hele huis ademt historie, grandeur en verval tesamen. En eigenlijk past onze aimabele gastheer, in zijn verhalen struikelend over de tijd en zijn herinneringen, perfect in deze omgeving. Een onverwacht genoegen.

Onze voorlopig laatste Franse avond vieren we in een restaurant een paar honderd meter verder. Vijf tafels en gerund door een jongeman. Witte en zwarte brigade in een mens verenigd. Een eenmansrestaurant. Geen haast, geen stress, alle tafeltjes krijgen de aandacht en het  goede eten. Een treffend adieu aan la France. Morgen van Basel naar de Bodensee.

A domani