Corpus Domini

Vandaag verlaten we Bettolle met als reisdoel de misschien wel mooiste stad van Umbrië, Orvieto. Een mooie geleidelijke afdaling brengt ons naar het Val di Chiana, een moerasgebied tussen de Arno en de Tiber in. Inmiddels is het vanwege landbouwgebied en malariabestrijding(!) drooggelegd. Langs een van de afwateringskanalen loopt een onverhard fietspad. Het voert ons langs het Lago di Montepulciano. Het moeras verraadt zich door een overstekende beverrat. Het is daarbij ook een foerageplaats voor trekvogels op weg naar het zuiden of terug. Zelden zo'n variëteit aan "vogelenzang" gehoord. Plots zwenkt het voorwiel en rijdt de fiets van Ronald vast. Lekke voorband met als gevonden schuldige een bramendoorn. Die braamstruik heeft in de bijbelse geschiedenis al zo'n dubieuze rol gespeeld. En nu tracht de doorn ons te vertragen op de weg naar Rome. Het prettige van met Rohloffnaaf en naafdynamo opgetuigde fietsen heeft als keerzijde dat deze ook een stuk moeilijker te demonteren zijn. Plakken  dus de beste optie, vervangen nog maar even niet,voor de zekerheid wel even met de dealer gebeld over de tips&tricks voor het uitnemen van het wiel. Na het ouderwetse plakklusje rijden we door naar het Lago di Chiusi en lunchen daar met lokale broodjes, ondertussen schuilend tegen het plots opgekomen onweer. De afkoeling helpt de volgende lange klim met goed gevolg af te leggen. Al klimmend spreken we twee mannen uit Noord-Italië die de hele laars doen, van Bolzano tot Bari en daar oversteken naar Griekenland om in Istanbul te eindigen. De fietsreis dan. Een van beide heeft vorig jaar de  Balkantoer gereden. Van Slovenië naar Griekenland, ook een wens van ons.  Met een prachtige afdaling bereiken we.....de voet van de tufstenen tafelberg waarop Orvieto ligt. Er wacht nog een stevige klim naar het centrum van de stad. We hebben een klein, stijlvol appartement aan de hoofdstraat, de via Cavour. De vader van de eigenaar ontvangt ons, spreekt geen woord buiten de deur, maar gebruikt Google translate. Hij vraagt waar we vandaan komen en besluit dan dat het Italiaans moet worden vertaald naar het Engels. Er komt geen enkele keer in zijn schermpje te staan wat hij in het Italiaans zegt, dus Ronald vertaalt het Engels dan maar weer naar het Italiaans, of hij dat bedoelt? 

Achteraf trouwens een klein wondertje dat we nog iets hebben kunnen vinden, want de stad viert feest. Een religieus feest. Langs ons restaurant voert een lange stoet van in Middeleeuwse kleding gestoken  Orvieti, honderden, mannen en vrouwen. Ze kijken sereen en onverstoorbaar voor zich uit. Het gaat ook om de Corpus Domini processie. Ook deze traditie voert terug naar de 13 eeuw, een priester twijfelde aan de transubstantiatie, dat het brood bij de eucharistieviering daadwerkelijk het lichaam van Christus wordt. Twijfelen is niet geloven. Onderweg naar Rome begon de hostie die deze priester vasthield te bloeden, zo erg dat ook zijn gewaad bebloed raakte. Dit kledingstuk wordt in de prachtige Duomo bewaard en eenmaal per jaar aan het volk getoond. 

Het Domplein is inmiddels volgelopen met de middeleeuwers en bezoekers. Vaandelzwaaiers, vuurspuwers en een middeleeuwse paaldanseres vermaken het publiek. Wij houden het voor gezien, laten het feest aan de inwoners van Orvieto, nemen nog een ijsje (bloedt het ijsje nu of smelt het frambozenijs?), gaan terug naar ons appartement, de Ginevra studio. Weer een dag dichterbij Rome.

A domani