Viva Espana ( Imca Marina, 1972)

De titel doet het al vermoeden, ik ben Frankrijk een beetje zat en verlang naar de levendigheid en de zon van Spanje. In de nacht moet ik al uit bed om het raam dicht te doen. Het regent hard en het komt ook de kamer in. Als ik s'ochtends wakker word regent het nog steeds en het ziet er niet naar uit dat het snel droog wordt. Je kent het wel dichte grijze wolken en in de verte een soort mist. Ik besluit lekker rustig aan te doen en uitgebreid te ontbijten. Volgens de meteo wordt het pas rond 2 uur droog, maar ik moet om 11 uur mijn kamer uit. Gehoorzaam als ik ben check ik uit om 11 uur en blijf in het halletje van het hotel wachten tot het droog wordt.

Om 12 uur is het ineens even droog en besluit toch maar te gaan fietsen. Ik ga richting Biarritz en die route tot Biarritz gaat eigenlijk alleen door bewoond gebied. Dat komt goed uit, want regelmatig moet ik toch weer schuilen voor de regen. Zo schuil ik in een cafe, een bushokje of onder een luifel van een winkel. Telkens weet ik het droog te houden. Om half twee besluit ik ergens te gaan eten en als ik klaar ben schijnt de zon. Perfect.

Hoe zuidelijker ik kom hoe meer Frankrijk op Spanje gaat lijken. Of misschien dat de  Franse en Spaanse Basken toch een eigen land moeten worden. Het vloeit natuurlijk in elkaar over. Zo erg zelfs dat ik, zonder een bord te hebben gezien, me ineens in Spanje bevind. Nu is dat ook niet vreemd, want de route leidt me over een soort smokkelwegen waar je een normaal mens niet tegenkomt. Ondanks dat ik niet hoger dan 200 meter kom, moet ik flink klimmen. Stijgingspercentage van 15 procent zijn geen uitzondering en bij 20 procent moet ik zelfs van de fiets. Ik kom zelfs een afdaling tegen die zo stijl is dat ik een beetje bang word. Maar ik ben ongezien Spanje in gekomen. Nu nog zien dat ik er over 3 weken ook weer uit kom.

De tocht was dus pittig, zeker na de vlakke fietspaden langs de kust de afgelopen dagen. Ik wil naar San Sebastian. Zo'n 7 km voor San Sebastian ga ik eens kijken of ik een hotel kan boeken. Ik vind er een die goed gewaardeerd wordt op booking.com en besluit er heen te fietsen. Terwijl ik het adres op mijn gps wil intikken, stopt er een wielrenner naast me en vraagt of ik naar het centrum van San Sebastian wil. Ik zeg dat ik een gps heb en mezelf wel kan redden, maar daar neemt hij geen genoegen mee. Ik moet hem volgen want hij weet een betere weg. Of het beter is weet ik niet, maar hij scheurt overal doorheen en vergeet dat ik geen racefiets heb en 20 kg aan mijn fiets heb hangen. Ik trap me een ongeluk en moet ook nog praten met hem, waarbij ik door de vermoeidheid frans, engels en spaans door elkaar haal. Hij heet in ieder geval Xabier, is net als ik 60, maar is wel al 5 jaar met pensioen. We negeren de rode stoplichten en hij vraagt of we dat ook in Nederland doen. Ik vertel hem dat we dat in Nederland ook doen en gewoon kijken of er verkeer aankomt. Maar dat er ook mensen zijn die die netjes stoppen voor het rode stoplicht. Zoals mijn schoonvader die ooit op zijn fiets van Alblasserdam naar zijn werk ging in Rotterdam. Hij stopte voor het rode stoplicht, terwijl er geen verkeer aan kwam. Een achteropkomende  fietser die hier geen rekening mee had gehouden en schrok, moest vol in de remmen. Hij schold mijn schoonvader helemaal verrot en vroeg of hij wel normaal was om voor een rood stoplicht te stoppen. Ik geloof dat hij ook niet meer op de fiets naar zijn werk is gegaan.

Ik word uiteindelijk netjes voor mijn hotel afgezet en krijg een hand van Xabier. Zie dat dan maar eens te weigeren. Als hij weg fietst pak ik snel de desinfecterende gel en maak mijn handen grondig schoon.

De man van het hotel is erg aardig. Hij beveelt me de goede restaurants aan en leert me wat goedenacht is in het baskisch, of zoals zij het noemen Euskara. Goedenacht is Gabon. Ik krijg ook een klein vertaalgidsje. Een soort hoe en wat in het baskisch. Het zijn trotse mensen.

Als ik San Sebastian in ga, loopt werkelijk iedereen met een masker over straat. Best wel vreemd, maar ik doe maar mee.

Terwijl ik mijn verslag heb geschreven op een overdekt terras, regent het hier verschrikkelijk hard, is mijn bier omver gegooid over mijn eten en mijn broek, en moet ik nog maar zien om droog thuis te komen. Je ziet, het is een stuk gezelliger in Spanje. Viva Espana.

Tot morgen.