Villafranca del Bierzo - Portomarin 103 km

Vandaag staat de laatste grote berg op het schema, voor ik Santiago bereik. De klim gaat van 500 meter naar ruim 1300 meter. Het is pittiger dan gisteren. Ten eerste moeten er meer hoogtemeters overbrugd worden en daarnaast heb ik de berg van gisteren nog in de benen.

Na 3,5 uur bereik ik de top. Vlak voor deze top staat er een beeld van een pelgrim die zijn hoed vasthoudt. Het kan er namelijk nogal spoken en dat geeft de top een mystiek karakter. Er gaan dan ook vele verhalen over deze berg de ronde. Zo zou hier ergens de heilige graal verborgen moeten zijn. Tot nu toe is dat goed gelukt.

Bij het standbeeld aangekomen wil ik een foto maken en een selfie met het standbeeld erbij. Tot mijn schrik zie ik dat mijn telefoon het niet meer doet. Wat ik ook probeer, het beeld wil niet aan. Ik moet er toch niet aandenken dat hij het begeven heeft. Ik ben er zo afhankelijk van. Ik weet bijvoorbeeld geen een telefoonnummer uit mijn hoofd. Ik zit al te bedenken hoe ik Yvonne moet laten weten dat alles goed gaat, maar dat ik haar niet kan appen of bellen. Het enige nummer dat ik uit mijn hoofd ken is dat van de helpdesk op mijn werk. In het uiterste geval moet ik die dan maar bellen en voor mijn karretje laten spannen. Daarnaast zou ik natuurlijk een nieuw toestel kunnen kopen, maar alle apps en bijbehorende passwoorden ken ik natuurlijk ook niet uit mijn hoofd. Hoe deden we dat vroeger dan toen ik nog met muntjes in een telefooncel stond, waarbij je eerst nog een rij wachtenden voor je had. Of gewoon een hotel binnenliep om te vragen of ze een kamer vrij hadden in plaats van booking.com. Ik hoop maar dat het een tijdelijk hik-up is en dat het later op de dag vanzelf goed komt.

Vier kilometer na het standbeeld kom ik langs een terras. Daar zit Pieter de belg. Ik stop om even wat met hem te drinken. Hij is vanochtend een kwartier eerder dan ik weg gegaan en had al 15 kilometer voorsprong. Blijkbaar had ik de berg zo slecht nog niet opgereden. Ik vertel hem over mijn probleem met mijn telefoon. Hij stelt voor om een harde reset te doen en gaat googelen hoe je dat doet met mijn toestel. Ik hoop dat het probleem verholpen is als ik de batterij er uit haal. Helaas is dat met mijn toestel niet mogelijk. De harde reset vind ik toch wel link, omdat ik bang ben een hoop kwijt te raken. Ik ga proberen of hij het weer doet als ik hem aan de oplader leg. Ik ga naar binnen en vraag of ik mijn toestel even aan de oplader mag leggen. Binnen is het donker. En terwijl ik het toestel aan de oplader leg, zie ik een heel flauw beeld. Iets wat buiten in de zon en met een scherm vol vette vingers niet te zien is. De helderheid van mijn display was op minimaal gesprongen, waarschijnlijk door het schudden en doen in mijn zak. Wat een opluchting. En zo kan ik de blog ook weer bijhouden.

Ik neem afscheid van Pieter. Hij fietst nog maar 20 km verder, terwijl ik er nog 55 doe.

Rond half zes aangekomen in Portomarin. Ik zit in een leuk hotel met een mooi dakterras en mijn was kan in de wasmachine. Wat een luxe.

Morgen de laatste 100 kilometers naar Santiago. Ik heb er net een kamer geboekt voor twee nachten. Dan heb ik zondag een rustdag en kan ik op mijn gemak mijn credential halen, naar de mis en verder lekker uitrusten. Zodat ik maandag fris kan vertrekken richting Porto.