Slapen op het treinstation

Vanmorgen, voor ons doen, vroeg vertrokken. Het plan was 9 uur, maar van onze gastheer John komen we niet zomaar af. Hij vindt het veel te gezellig dat we er zijn. Hij schuiffelt op zijn sokken door het huis en gaat voetje voor voetje van de trap. Het is een oude gladde trap met beneden, aan weerszijden van de trap, twee gigantische vazen. Ik vind het iedere keer een spannend gezicht om John de trap af te zien komen en vraag me dan ook af hoe lang die vazen er nog zullen staan.

Ondanks de gastvrijheid van John en de goede koffie is er geen ontbijt. Dat moeten we zelf regelen. Dus zonder ontbijt gaan we op pad en na een ritje van 15 kilometer zijn we aangeland bij de brug die ons van Duitsland naar Zwitserland brengt. In het duitse deel nuttigen we ons ontbijt. Het is een belegd broodje dat we bij het plaatselijke bakkertje kopen. Het broodje wordt genuttigd op een pleintje voor het bakkertje en smaakt ons goed, terwijl we getuige zijn van een klein relletje bij de bakker. Een oudere man beschuldigd een meisje van voorpiepen en laat het ook niet gebeuren. Hoe het meisje ook probeert uit te leggen dat ze niet wil voorpiepen maar gewoon haar bestelling komt afhalen. Ze werkt in het winkeltje er naast. Het wordt nog net geen handgemeen, maar als het meisje met haar bestelling terugloopt naar haar winkel worden er nog wat gemene blikken naar elkaar uitgewisseld.

Eenmaal in Zwitserland aangekomen zijn we direct in Basel. In het begin stelt Basel niet zoveel voor, maar hoe verder we in het centrum komen hoe leuker het wordt. Langs de rijn heeft het vele terrassen en ook de oude binnenstad ziet er gezellig uit. We schieten wat foto's, we wisselen van routeboekje (de reis naar Rome bestaat uit 3 routeboekjes, waarvan de eerste tot Basel loopt) en gaan langs de rijn Basel weer uit. We rijden door het tot nu toe meest onooglijke deel van de route. Het is de Botlek van Basel. Overal fabrieken, opslagtanks, containers, rangeerterreinen en vrachtwagens. En dit alles gelegen aan de rijn. Dit is zeker geen onderdeel van de romantische rheinstrasse.

Na de Botlek van Basel overleefd te hebben wordt de rit afwisselender en interessanter. We komen bij romeinse opgravingen in Augst en langs een prachtige oude bierbrouwerij, Feldschlossener, in Rheinfelden.

Op zoek naar een plekje voor de lunch komen we uit bij een soort chauffeurscafe. Die heeft vandaag kip in het jus als dagmenu. Als we verlekkerd naar binnen gaan, blijkt dat we 10 minuten te laat zijn. Het is ruhezeit en de keuken is om half 2 dicht gegaan. Iets waar we dus beter op moeten letten. De cheffin heeft nog wel een tip voor ons. Een kebabzaak, die geen ruhezeit heeft en die 7 minuten verderop zit. We fietsen nog een uur door, maar komen geen kebabzaak meer tegen. Wel komen we bij een Stubli in het dorpje Mumpf. De Stubli ziet er verlaten uit, maar er staat aangegeven dat ze open zijn. We nemen buiten plaats aan een soort biertafel en -bank en drukken op een bel die je ook bij hotels op de balie ziet staan. De eerste 10 minuten gebeurt er niets. Maar net op het moment dat we weer weg willen gaan verschijnt er een vrouw die zich verontschuldigd en vraagt wat ze voor ons kan betekenen. Wij nemen alleen een grote cola, want eten is er niet mogelijk. De vrouw, die gezellig bij ons komt zitten, vertelt dat ze vanwege corona de kok en twee gepensioneerde serveersters heeft moeten ontslaan. Sindsdien runt ze de Stubli in haar eentje. Ze vertelt honderduit en er wordt veel gelachen, maar ze geeft ook aan dat de zwitsers het leven erg duur maken en erg onvriendelijk zijn. Zo vertelt ze dat je in Luzern een vermogen kwijt bent voor een kopje koffie, maar dat je nog geen glimlach of een vriendelijk woord van het bedienend personeel krijgt. De toerist moet daar dankbaar zijn dat ze zo vriendelijk zijn om je koffie te brengen.  De "normalo's", zoals zij de zwitsers noemt die wij "Jan met de pet" noemen, gaan dan ook liever naar Oostenrijk of Duitsland omdat ze daar vriendelijker behandeld worden en de prijzen er beter zijn. 

We hadden er nog uren kunnen zitten, maar we moeten door. We hebben namelijk een hotel geboekt in Albbruck, Duitsland. Je begrijpt wel waarom. Het hotel heet Zum Bahnhofle en als we aankomen begrijpen we waarom. Het is een treinstation dat omgebouwd is tot een hotel/restaurant. Nu is dat niet zo vreemd, maar wel dat het station nog steeds in gebruik is. De treinen stoppen er, of razen er voorbij. Perron 1 ligt onder mijn kamerraam en terwijl ik de blog tik, ben ik al bijna twee keer uit bed getrild vanwege een passerende trein. Ik heb de dienstregeling helaas niet in kunnen zien, maar ik hoop dat de laatste trein om 12 uur passeert. 

Welteruste.