Ponferrada - Triacastela 83 km

Voor de liefhebbers, de Botillo was heerlijk. Het wordt geserveerd met aardappelen, bonen en andere worstjes, zoals chorizo. Het is heel machtig en is ook meer een wintergerecht dan een zomergerecht. Met dit weer dus geen probleem.

Bij het opstaan zie ik vanuit het raam een auto met ski-dragers en verder is de lucht grijs en regent het hard. Ik maak me op voor een rustdag, want hier wil ik niet in fietsen. Ik ga lekker op mijn gemak ontbijten en daarna misschien iets van Netflix bekijken. Ik heb een aantal films en series gedownload en daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Maar als ik klaar ben met het ontbijt zie ik dat de lucht is opgeklaard en dat het droog is. Het kan snel gaan.
Ik check nog even de weerberichten en de buienradar, maar die geven aan dat het vanaf 10 uur droog wordt en het dat ook de hele dag blijft. Dat is mooi.

Snel alles ingepakt, afgerekend en op weg. Na 5 km kom ik 3 fietsers tegen 1 man en 2 dames. Ze fietsen zonder enige bagage en zijn al aardig op leeftijd. Zelfs ouder dan ik. Ze blijken met cycle2explore te fietsen. Ze doen voor het eerst zo'n lange tocht en ze haasten zich om er achter te zeggen "en voor het laatst". Het weer van de laatste week heeft daar een grote invloed op, al geven ze ook toe dat ze de eerste 4 weken prachtig weer hadden. Gisteren had een van de dames zich zelfs van de top van de berg laten halen omdat ze niet durfde af te dalen in de regen.
Na zo'n 2 km met elkaar gefietst te hebben begint het te regenen. Hard. Na 1 km wordt er een bar gevonden en zij gaan schuilen. Ik rij door, want als je eenmaal nat bent dan maakt het toch niet meer uit. Honderd meter later bedenk ik me, want een beetje sociaal contact kan ook geen kwaad. In bar is het druk. Veel wandelaars en een paar fietsers. Het heeft wel iets weg van wintersport. Dan kan je, als het koud is, ook in zo'n klein tentje terecht komen dat helemaal afgeladen is.
Ik raak er in gesprek met drie nederlandse wandelaars. Het zijn mannen en 1 is van oorsprong amerikaan, maar woont al 38 jaar in nederland. Ze hebben elkaar ontmoet op de camino en kunnen het goed met elkaar vinden. Dat merk je aan hoe ze met elkaar omgaan. Ze lopen elkaar te dollen en geven wat steken onder water. We wisselen wat ervaringen uit en ik heb ondertussen 2 cafe solo op.
Na een half uur is het droog en ik ga vol goede moed verder. Echter na 10 minuten gaat het weer regenen en om het gelijk maar te verklappen het wordt ook niet meer droog. Hoe vaak gebeurt het niet dat ik de weersverwachtingen of buienradar bekijk en dat het dat niet klopt. Yvonne zegt ook vaak, "jij met je buienradar". Ik ben er nu achter, het zijn allemaal prutser die weermannen. En het erge is, ze verdienen er nog geld mee ook.

Na 25 km kom ik aan in Villafranca del Bierzo. Vanaf hier begint de klim naar Cebreiro en Alto de Poio. In totaal iets meer dan 40 kilometer. Ik kan hier stoppen en overnachten, maar ik besluit door te gaan. Ik heb namelijk geen enkele garantie dat het weer morgen beter. En zoals ik al zei, als je eenmaal nat bent maakt het niet meer uit.

De eerste 20 kilometers zijn eenvoudig, de rest is pittig. Ik kom door verschillende dorpjes waar ik kan eten, maar besluit steeds om door te fietsen en in het volgende dorpje iets te gaan eten. Met nog 10 km te gaan bekijk ik de routekaart en zie dat ik geen dorpje meer tegen ga komen tot aan de top. Alleen nog afslagen naar dorpen. Maar ja, dan ga je weer naar beneden en moet je daarna weer terug. Dat doe ik dus niet. Ik heb best wel honger, want behalve twee tostados con aciete y tomate heb ik niks gegeten. Ik herinner me dat ik nog een zakje met sportvoeding van thuis heb meegenomen en stop om het in mijn tassen te zoeken. Tjonge wat heb ik een zooi bij me die ik tot nu toe niet nodig had. Knijpers, touw, plastic zakjes, natte billendoekjes om mijn handen schoon te maken en waar ik alleen een Amerikaan blij mee heb gemaakt en een pot vaseline die ik elke dag vergeet te gebruiken ( hier hoef ik geen reacties op, tenzij discreet). Eindelijk het zakje sportvoeding gevonden en verder met de laatste 10 km.
Een kilometer onder de top rijd ik langs 3 amerikanen. Omdat ik niet zo hard ga, kan ik ze horen klagen over het weer en dat iemand had gezegd dat het in juni nog nooit zo slecht was. Ik roep ze toe "Don't complain about the weather", waarop er een antwoord "but thats what we do the whole day". Het geeft maar weer aan hoe slecht het weer momenteel is in dit deel van spanje.

Op de Cebreiro, de eerste top, is een restaurant. Ik ga er naar binnen en neem een warme groentesoep. Heerlijk om weer warm te worden, ook al is echt alles zeiknat. Het lekkerste is als ik weer weg ga en het kletsnatte jasje moet aandoen. Bbbrrr.

Ik ga op weg naar de volgende top. Eerst een beetje dalen en daarna weer klimmen. Het klimmen is het fijnst, want dan krijg je het weer een beetje warm. Op de Alto de Poio is het mistig en koud, 7 graden. Ik maak nog snel een foto voor de fans en ga beginnen aan de afdaling. De eerste 5 km is het erg mistig, ik denk dat ik ongeveer 100 meter zicht heb. Gelukkig is het rustig op de weg. Het voelt niet prettig als een auto je vanachter nadert en je je afvraagt of hij je wel heeft gezien.
Na 5 km is de mist weg en zit ik onder de wolken. Dat lijkt fijn, maar dat is het niet. Want uit de wolken valt de regen en die valt hard. Het plenst en als je dan met een gangetje van rond de 40 km naar beneden gaat dan voelt de regen aan als hagel.
Na 10 km kom ik aan in Triacastela. Ik wil eigenlijk naar Sarria (nog 22 km), maar houd het voor gezien. Ik zie een albergue en ga kijken wat ze in de aanbieding hebben. Ze hebben een- en twee-persoonskamers, maar ze zijn allemaal bezet. De hele albergue is trouwens bezet. De dame is nog wel zo vriendelijk om een ander adres in het dorp te bellen. Die hebben een drie-persoonskamer voor mij alleen. Het is Casa Olga. Dat beloofd veel goeds.

Casa Olga zit 200 meter verder. Het is een soort zimmer frei. Olga, een dame van in de 70, en haar man komen me eindelijk begroeten als ik al 5 minuten voor de deur sta. Ik ben doorweekt. Het is echt niet normaal. Als ik het huis doorloop laat ik een nat spoor na. Olga loopt er met de mob achteraan. Als ik mijn jasje uittrek ligt er een plas water en mijn schoene staan vol met water en wegen twee keer zo zwaar. Olga zet de verwarming voor me aan en legt de schoenen erop. Tevens biedt ze aan om mijn jasje en andere fietskleding te wassen en te drogen. Ze geeft aan waar ik de spullen kan neerleggen, zodat ik eerst onder de hete douche kan. Wat kan dat lekker zijn. Olga haalt mijn kleding op en ik ben benieuwd hoe ik het morgen weer terug krijg. Dat komt best goed.
Alles is zo nat geworden dat zelfs de spullen in mijn tas nat zijn en mijn telefoon aangeeft dat ik hem niet kan opladen zolang de usb-aansluiting nat is.

Om een uur of acht, dan is het wel droog, ga ik op zoek naar een restaurant. Triacastela is een klein plaatsje, maar omdat het aan de pelgrimsroute ligt is er toch een goed restaurant te vinden dat tevens dienst doet als albergue. Tijdens het eten zit er aan aziatisch stel naast me. De man maakt om de paar minuten geluiden, waar ik thuis van Yvonne voor op mijn kop zou krijgen. Hij is zich nog niet bewust van de etiketten die wij hanteren.

Terwijl ik nog een wijntje neem sluit ik de blog voor vandaag weer af. Welterusten en een prettig weekend.