Isn't she lovely (Stevie Wonder, 1976)

Vanochten kreeg ik het heugelijke nieuws dat mijn buren, Harm en Palmyre, voor de eerste keer opa en oma zijn geworden. Het is van een kleindochter en ze heet Sofia. Naar het schijnt is ze de mooiste baby die er is. Van harte.

Daarnaast zie ik een reactie van Coleta. Het gaat weer de goede kant op en ze leest zelf weer mijn blog. De dag begint dus goed.

Gisteren meldde ik dat David Teruel verlaten had, maar dat berustte op een misverstand. Hij had mij gemeld dat hij geen hotel had kunnen vinden in Rubielos del Mora, maar wel in Olba. Ik was er dus vanuit gegaan dat hij daar had lopen zoeken en toen is doorgereden. Zo doe  ik het altijd. Maar David heeft liever wat meer zekerheid en boekt zijn hotels 1 of meer dagen van te voren. Hij was dus gewoon nog in Teruel.

Helaas is hij ook niet zo snel in het reageren via de app, want toen ik hem had geappt dat ik het jammer vond dat hij al vertrokken was uit Teruel, reageerde hij anderhalf uur later dat hij nog steeds in Teruel was. Hij zat te eten op 150 meter afstand van mij en vroeg of ik langs kwam. Helaas had ik zelf net eten besteld in een ander restaurant. Maar nadat ik klaar was ben ik nog even naar hem toe gegaan en hebben we een wijntje gedronken in de zeer leuke binnenstad van Teruel.

Hij gaat morgen een andere kant op dan ik, dus ik denk niet dat ik hem nog ga tegenkomen.

Vandaag wil ik ongeveer 110 km afleggen, waarvan er ongeveer 85 km over de Via Verde 'De los ojos negros' gaan. Mijn routeboekje waarschuwt dat ik weinig voorzieningen ga tegenkomen en dat ik moet zorgen dat ik genoeg eten en drinken meeneem. Omdat er 27 graden wordt voorspeld koop ik, voordat ik op pad ga, 2 liter cola en 2 bananen. Dat moet genoeg zijn.

De eerste 15 km zijn pittig. Ten eerste is het alleen maar klimmen, ik ga van 900 meter naar ruim 1200 meter, en ten tweede is er een brug verdwenen over de weg. Ik vond het al zo rustig. Ik moest dus van de weg af en via een smal pad naar het dal en daarna weer omhoog. Dat laatste was zeer steil en vol met keien en kuilen. Hier moest ik van de fiets af en 400 meter lopen. Dat is niet leuk met een fiets van 40 kg.

Na deze 15 km kom ik dus op de Via Verde 'De los ojos negros'. Dit is de langste Via Verde van Spanje, 160 km. Ik rijd er 90 km over en het meeste gaat naar beneden. Van ruim 1200 meter kom ik uit op 400 meter. Het is een heerlijke rit. Ook omdat er weinig kuilen en oneffenheden in de weg zitten.

Ik rijd langs een nieuwe spoorlijn waar ze de spoorbielzen van aan het vervangen zijn. Heel de route zie ik nieuwe of oude spoorbielzen langs de spoorbaan liggen.

Uiteindelijk kom ik in Segorbe rond een uur of zes en weet met moeite een hotel te vinden. Zelfs als ik het vraag aan een paar heren op een terras, krijg ik als antwoord dat er geen hotel is. Gelukkig heb ik er toch een gevonden.

Tot morgen.