Astorga - Ponferrada 56 km

Gisterenavond maar weer eens op zoek gegaan naar de echte spaanse barretjes. Dus die waar alleen de spanjaarden zitten en het spaanse leven plaats vindt. De meeste bars zitten vol met "pelgrims" die vol zijn van zichzelf en dat ook graag met elkaar delen. Ze zijn erg luidruchtig en als ze elkaar tegen komen vliegen ze elkaar om de hals en zijn zo trots dat ze weer een etappe gehaald hebben. Hoe dichter bij Santiago hoe erger het wordt. De pelgrims nemen er de overhand. Het is dat de bevolking er goed van kan leven, maar er komt een tijd dat ze het zat zijn. Net als in Amsterdam en Barcelona.
Zoals gezegd, op zoek naar een spaans barretje. Ik vind er een. Het is een progressief barretje. Ik ben namelijk gewend dat er alleen mannen zitten, maar hier zitten ook vrouwen. Ik neem een vino tinto en ga aan een tafeltje zitten. Ik heb niet het idee dat iemand ook maar enige aandacht aan mij besteed.
De mannen spelen domino, en dat gaat er fanatiek aan toe. Af en toe vliegt er een steen door de ruimte. De vrouwen spelen een spel dat ik niet ken. Het lijkt op mens erger je niet, maar het zou ook iets van triviant weg kunnen hebben. Ze spelen het ieder met hun eigen dobbelstenen en die laten ze klinken als castagnetten als ze gooien. Zij zijn minder fanatiek. Bij hun gaat het meer om het samenzijn en zij kletsen heel wat af.

Terwijl boven hun hoofd (op de televisie) een nieuw spaans kabinet voorgesteld wordt met 11 dames, gaan de dames en heren op in hun spel . Het nieuwe kabinet zal hen niet raken. Het leven hier, ver van Madrid, blijft voor hen hetzelfde.

Er zijn wel duidelijk verschillen tussen de mannen en vrouwen. De vrouwen zien er netjes uit. Kappertje geweest en nette kleren aan. De heren zijn onverzorgd. Kruis van de broek op de knieen, haren ongekamd en als ze al hun tanden nog hebben zijn ze spekkoper.
Het is mooi om te zien hoe de mensen hier met elkaar omgaan en dit ook al honderden jaren zo doen. Het zal ook nog wel even zo door gaan.
Het is het land en het volk dat mijn hart gestolen heeft. En ook het weer, al kan me dat op het moment gestolen worden.
Ik eet en drink er nog wat en ga om 11 uur naar mijn hotel en bed.

Ik begin om een uur of tien aan de lange klim naat het cruz del ferro. De eerste 20 km zijn eenvoudig, de laatste 10 pittig. Onderweg kom ik veel lopers tegen, zowel op het looppad als in een busje. De busjes rijden hier af en aan. Verder staan er een paar stalletjes onderweg. Zo maar in de middle of nowhere. De een verkoopt wandelstokken, een ander souvenirs. Ik vraag me af wie er souvenirs koopt als hij 30 km een berg oploopt. Maar het zal wel verkocht worden, anders zouden ze er niet staan. De hele tocht naar boven is het fris en droog, maar om te klimmen niet verkeerd.

Boven op berg is het druk bij het cruz del ferro. Zeker omdat gelijktijdig met mij een grote groep portugezen aan komt. Zij hebben met hun mountainbikes het wandelpad gefietst. Dat is soms best pittig, want ik zie ze onderweg regelmatig afstappen als er een klein gemeen klimmetje komt.De portugezen fietsen van Astorga in vier dagen naar Santiago, met amper bagage bij zich. Voor 4 dagen is dat wel te doen.
Tevens staat er op de top een busje met aanhanger van Cycle2explore. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig advertenties van hun gezien in het pelgrimsblad waar ik lid van ben. Zij verzorgen een complete fietsreis van nederland naar Santiago. Ik kom in gesprek met een aantal begeleiders die bij het busje staan. Zij begeleiden een groep van 20 fietsers, die onderweg op campings slapen. Voor de begeleiders is het volgens mij harder werken dan voor de fietsers. Zij zorgen elke dag dat in de ochtend het ontbijt klaar staat, daarna de tenten worden afgebroken en dan zo snel mogelijk naar de volgende camping om alles weer op te zetten. Dan wordt er s'avonds een 3-gangen diner bereid, er is een professionele kok mee, en doen zij ook de afwas. En dan moeten ze niet de pech hebben dat er iemand van de groep problemen met zijn fiets heeft, want dan moeten ze daar ook nog op af.
De groep van 20 fietsers wordt in de watten gelegd. De tenten zijn voorzien van houten vloeren en echte bedden en hun bagage wordt vervoerd van plaats naar plaats. De reis duurt zo'n 40 dagen, ze fietsen er ongeveer 80 per dag, waarvan er 4 rustdagen zijn. Dus voor de liefhebbers, het kost maar 4230 euro (ik krijg een kleine commissie) en dan weet je alles.

Tijdens het gesprek met de begeleiders van cycle2explore begint het te regenen. Zij gaan snel de auto in en ik begin aan de afdaling. Het regent best hard, het is mistig en de weg is niet al te best. Ik neem maar geen risico en ga voorzichtig naar beneden. Ik word voorbij gereden door een stel dat afgelopen nacht in hetzelfde hotel zat als ik. Na een paar kilometer zie ik ze weer staan. Zij heeft pech aan de fiets. Ik vraag of ik kan helpen ( ik ben nogal handig), maar dat is niet nodig. De ketting is er afgelopen. Ik bied hem nog wel wat natte doekjes aan waarmee hij zijn handen weer schoon kan maken. Ben ik toch nog van enig nut. Ze komen uit Amerika, San Diego. Zijn naar Barcelona gevlogen en toen met de trein naar Pamplona. Ze vinden het in Spanje fantastisch, zoals het een goed amerikaan betaamt, en de afdaling perfect. Ik vind de afdaling minder met al die gaten in het wegdek en de regen. Ze gaan er weer als een raket vandoor en 500 meter verder zie ik het bijna misgaan. Naast elkaar, in de bocht, komen ze een auto tegen. Hij moet vol in de remmen en blijft net overeind. Het had zomaar een ander verhaal kunnen worden.

Ik zak langzaam af naar Ponferrada. De eindbestemming voor vandaag. Ik ben er, zeiknat, om half 3. Lekker even douchen en een wasje draaien.

Ik ga, gewapend met paraplu, de stad in. Even een stempel halen,voor mijn pelgrimspaspoort, in de kathedraal. In de kathedraal is niemand aanwezig die me een stempel kan geven. Wel is er een gezelschap aanwezig dat, voor het altaar, uitleg krijgt over de kerk. Ik loop rustig rond en maak wat foto's. De gids begint met de aanhef van een lied, waarna de rest van het gezelschap mee gaat zingen. Na een minuut verschijnt echter de werkster en begint met een emmer en een bezem op haar gemak het altaar schoon te maken. Zij is zich ook bewust van deze vreemde situatie en begint mee te zingen (zie de foto). Het zou zomaar een act uit een voorstelling van Tineke Schouten kunnen zijn.

Ik zit dus in Ponferrada, een plaats in de wijnstreek Bierzo. Ik maakte hier de fout om een rioja te bestellen. Maar dat willen ze niet schenken. Behalve de wijn is Bierzo ook bekend om het streekgerecht Botillo. Nu sta ik bekend als iemand die alles wil proberen. Vorig jaar, tijdens ons fietsrondje spanje, heb ik al een broodje varkenssnuit en een of ander ingewanden-soepje geprobeerd. Vandaag dus Botillo del Bierzo. Voor de snelle reageerders nu nog de kans om me op andere gedachten te brengen en anders misschien tot morgen.