12 juni Vive le mecanicien (65 km)

Tikje was dus geen toeval. Bij inspectie vanochtend is een schakeltje gebroken. Waar zit de fietsenmaker als je hem nodig hebt? In ieder geval niet in St Leonard. Wel in Limoges op 25 km afstand. Na enig beraad bestellen we via de B&B madame, die zich nu van haar allerhulpvaardigste kant laat zien, een taxi naar Limoges, de bagage blijft achter, de fiets gaat mee. De taxichauffeur is een amateurwielrenner die in Limoges wel weer een fietsenhandelaar weet. Rijdend op zijn Frans, zo dicht op je voorganger zitten dat je zijn nekharen kan tellen en invoegen wanneer het echt niet meer kan, scheuren we naar Limoges. De fietsenmaker laat zijn andere werk bijna letterlijk vallen en repareert de ketting, stelt alles direct nog even wat beter af en wil er absoluut niets voor hebben, zelfs geen drinkgeld. Vive la France, vive le mecanicien.De taxichauffeur uiteraard wel, maar dat blijken dus goed bestede euro's te zijn, want we kunnen door. Althans dat dachten we. Bij het ophalen van de bagage in St Leonard begint het weer te plenzen, we schuilen in een oude wasplaats, beetje ironisch dat wel. Met veel vertraging vertrekken we dan alsnog na het middaguur. Het wordt weer geen voorspoedige rit, want onderweg worden we een aantal keren getrakteerd op een 'orage' , een stortbui. We schuilen onder een bomenrij en worden aangestaard door de koeien, die hier wel allemaal heel sterk lijken op  het plaatje van "la vache qui rit". Dan is het weer prettig om met zijn tweeën te zijn. Het wordt daardoor niet sneller droog, maar wel dragelijk. Waar we de andere dagen visioenen hadden van een koud biertje, zou nu een tomatensoepje welkom zijn. Kort tevoren waren we Wim weer tegengekomen, die ging ook naar mwaaaaah Uzerche, maar nam een andere route. Die las hij af van een zelfgemaakt houten plankje dat dient als kaartenhouder. Gelukkig had hij net zijn enkel opengehaald, jaaaaaaah, ongelukje.

Door al het oponthoud fietsen we maar weer net meer dan 60 km, dat gaat ons nog opbreken de komende tijd. Verder dan Uzerche gaan we in ieder geval niet, te meer omdat dit een prachtige stad is. We verwennen onszelf met ieder een eigen kamer in het hotel en gaan eten in de ' veille ville' . Het mooiste stuk van Uzerche, gebouwd op een hoge rots in een U-bocht van de rivier Vezere. We zijn dus aangekomen in de Correze, door Frankrijkkenners aangeduid als het mooiste gedeelte van de republiek. Uzerche heeft twee koeien in het wapen staan, niet zozeer de lachende koeien van vanmiddag, maar het verhaal gaat dat de Moren Uzerche hebben belegerd in de vroege middeleeuwen. Uitgehongerd als de bewoners waren, verzonnen ze de list om hun twee laatste koeien met het voedsel dat nog voor handen was vet te mesten en die richting hun vijand te sturen. Die dachten uiteraard dat de inwoners nog in goede doen waren en bliezen prompt de aftocht. Een middeleeeuwse variant op het wielergezegde dat als je kapot zit, je moet demarreren. Dat gaan we morgen zeker doen op weg naar Rocamadour. Maar eerst hebben we nog fantastisch gegeten in het prachtig gelegen restarant La Treille Muscade. Een bijzonder restaurant in een zeer fraai pand. Het is een antieke locatie, maar we zitten te midden van het moderne leven. Een klassiek gezin, een dameskoppel, een vrouw met naar wij denken een veel jongere minnaar. wij misstaan niet. A demain.