10 Juni Que faire quand il pleut? (70 km)

Het moest er een keer van komen en het was verwacht. Na het ontbijt begint het te regenen en het is geen buitje tegen het stof. De natuur haalt de schade in van de afgelopen dagen en het valt met bakken. Na gisteren was de moraal al wat laag, dit helpt zeker niet. Opgeteld bij de zelfgestelde diagnose PHPD (pijntje hier, pijntje daar) besluiten we het maar even aan te zien. De meteorologen onder ons weten dat als er veel valt, het snel op is. Pluvius trekt zich terug, niet dan nadat hij heeft toegezegd die dag enkele malen terug te komen. Die belofte is hij nagekomen. Geeft de gelegenheid om nog even kennis te maken met een bollenverkoper uit Enkhuizen, een rare combinatie, blijkt ook een rare man. Hij heeft niet alleen van bollen verstand. Hij geeft ons het goede advies mee om bij warm weer veel te drinken, waren we niet opgekomen. Er blijkt ook een pelgrim in de Zomertuin te hebben overnacht, een man van een jaar of 70 (blijkbaar een populaire leeftijd om naar Santiago te gaan), die ergens halverwege begonnen is en in ieder geval niet verder zal gaan dan tot de Pyreneeën. Het lopen is hem een te langzame manier van zich verplaatsen.

Het wordt ondanks de natte start een mooie rit en eenmaal in het zadel, beter nog gelet op eerdere berichten: eenmaal het zadel weer in ons, fietsen we door kleine sobere dorpjes richting het zuiden. De oversteek is gerealiseerd en het kompas richt zich weer op het zuiden. Omdat het buiten te nat is om te picknicken, duiken we druipend de bar tabac/presse/restaurant/poste in voor het menu du jour. Dat helpt, niet alleen tegen de honger, maar bij de hervatting is het droog. Voor de niet-fietsers: regen is niet erg om in te rijden, sterker nog bij het klimmen is het helemaal niet onaangenaam. Bij afdalingen, zeker met een zwaarder beladen fiets, is het risicovoller. Steentjes blijven plakken aan de banden, het remmen moet gedoseerder. Malheur blijft ons gelukkig bespaard. We fietsen de Creuse binnen, het armste departement van Frankrijk, de huizen zijn hier het goedkoopst, vandaar ook de intocht van veel buitenlanders die hier hun tweede huis hebben staan. We komen na enig klimwerk via het Lac de Chambon de Creuse binnen. Het Lac de Chambon is een mooi gelegen stuwmeer. Vissers wijzen ons op een soort Loch Ness achtige beweging in het water. Er komt door gisting een enorme bel lucht vrij die de modder vanaf de bodem mee naar boven neemt. Het staat op de foto, dus binnenkort het mysterie van Chambon ontrafeld. Onze fotograaf van dienst was wederom ter plekke. Klimmend vanaf het Lac weer omhoog zien we een bordje staan met Santiago nog 1613 km, bemoedigend!

In Crozant tegelijk maar een stempel gehaald, bleek in de plaatselijke kerk wat lastig, omdat daar net een begrafenisstoet naar buiten was gekomen. Eerder overmand door drank dan verdriet werden we door een van de citoyens verwezen naar de Marie. Gelukt, weer een tampon (=Frans voor stempel). Voor vandaag lijkt het goed zo en we volgen een plakkaat onderweg dat leidt tot Maison Durran in St Germain Beaupre. Het blijkt de bed and breakfast te zijn van Nik en Amanda, zij een gepensioneerd lerares, hij zat in de sales en was later brandweerman. De ontvangst is allerhartelijkst, twee prachtige kamers en een per direct bereide maaltijd. We zijn geluksvogels. Nik en Amanda zullen er echter niet lang meer zijn, ze vertrekken naar Galicië. De B&B staat te koop. In Spanje willen ze opnieuw beginnen, waar anderen rustig op hun kleinkinderen gaan passen, pakken zij de handschoen nog een keer op. Een bedrijvig stel, ze hebben 7 kinderen en inmiddels ook al 7 kleinkinderen. Nik wil nooit meer terug naar Leeds, waar ze vandaan komen, 'not even in a coffin' . De weersverwachting voor morgen is uitstekend. Dus a demain.