Plein, Paus, Petrus, Palio

Vanochtend gaat de wekker vroeg. Geen vakantietijdstip. Het Vaticaan wacht en wij dienen er rond 8 uur te zijn. De ochtend is fris en de fietsrit langs de Tiber voelt als bekend. Bij aankomst in Vaticaanstad staat er al een hele rij, allen verwachtingsvolle audiëntiegangers. Langzaam naderen we de veiligheidscontrole en ondanks dat het lampje rood aangeeft mogen we gewoon doorlopen. De bidon moet wel leeggegooid, alle positieve effecten onderweg ten spijt.  Net als wij door de poortjes komen begint de Paus met zijn rondrit in de open wagen. De Pausmobiel staat inmiddels bij de schroot. Hij geeft een hand, zegent onderweg een aantal kinderen en weet de aandacht op zich gericht en handelt daar ook naar. Je krijgt een festivalidee, geen Pinkpop, maar Popepop.

Dan begint de echte audiëntie, de Paus leest voor uit het Evangelie en het thema is de generatieopvolging. Wees niet bang dat anderen, jongeren je zullen opvolgen. Eens omgordde je om ergens naar toe te gaan, nu ben je afhankelijk van anderen om daar te komen. Of dit een autobiografische aankondiging is, dan wel een duiding van de vele elfies die we onderweg hebben gezien, we kunnen het Franciscus niet vragen, daarvoor is hij te ver weg. Niet alleen in fysieke afstand, maar ook op de gevoelsas. Het is een evenement, dat zeker, het roert niet.

Dat geldt niet voor iedereen, er zijn mensen die elkaar langdurig omhelzen, wel tot tranen geroerd zijn. Een Argentijnse enclave scandeert zijn naam als ware het een voetbalwedstrijd. Nadat in zeven talen, met Arabisch als verrassend onderdeel, de Paus is geprezen en de pelgrims zijn bedankt wordt het Onze Vader gebeden, waarna een aantal geselecteerden de Paus een hand mag geven of de Vissersring mag kussen. Veel bruidsparen in vol ornaat.

Het Plein blijft hermetisch afgesloten en we hebben enige moeite om bij de Friezenkerk te komen. Daar aangekomen worden we vriendelijk ontvangen door koster Sunil. Hij legt ons en een ander fietspaar uit dat er door gebrek aan officieel papier geen getuigschriften meer worden afgegeven. We laten ons adres achter voor het moment dat dit gebrek wordt opgelost. We gaan zitten voor een verlaat ontbijt, het is half 11 en we hebben de hitte van het plein, een nuchtere maag en het vochtgebrek doorstaan. Onze fietsen die we bij het plaatsnemen in de rij hebben achtergelaten in de buurt van heel veel agenten staan er gelukkig nog ongeschonden. De legergroene fiets van Ronald zal potentiële ladri di bicicletti hebben tegengehouden. We slaan de tijd stuk tot 12 uur, dan gaat de Sint Pieter weer open voor publiek. Opnieuw rij, controle, rij, controle.  De hemelpoort straks moet toch gemakkelijker bereikbaar zijn dan de poort van de Sint Pieter. We hebben nog een opdracht te vervullen, de Palio moet gewonnen worden en daartoe de Barbero verstopt te worden in de Sint Pieter.  We zoeken een geschikte plek en denken die gevonden te hebben tegenover het altaar voor de heilige St Hieronymus, een van de vier kerkvaders. We doen een fotopose om te verhullen dat we de Sint Pieter verrijken met de  Barbero uit Siena. We leggen het goed vast en sturen het naar Laura en Lorenzo en krijgen een dankbare whatsapp terug. Zonder aangesproken te worden door de Zwitserse Garde verlaten we de kerk en maken ons op voor vertrek. Walter belt, onze getuigschriften liggen toch klaar in de sacristie van de Friezenkerk, dus gaan we die alsnog ophalen bij koster Sunil. Voelt alsof we de toegangskaarten ophalen voor de hemelpoort.  Wel een open ticket hopen we. 

Terug op de camping leveren we onze fietsen af bij de maatschappij die ze ze per bus thuisbrengt. Alsof je je kinderen voor het eerst op schoolreisje laat gaan. De pedalen gaan er af , het stuur een kwartslag gedraaid. De fiets is geen fiets meer, maar een te vervoeren object. 

De avond sluiten we af met een late maaltijd op de camping. Steeds meer fietsers die verhalen met elkaar delen. En de verhalen worden groter met het tijdstip en de limoncello. 

Morgen hangdag en vrijdag naar huis.... A domani